دستهای یک فرشته

بعد یک روز کاری طولانی، خسته از گذر نه چندان خوب یک روز دیگر از عمر، در مسیر خانه در مترو نشسته ام. سر و صدای دو کودک دبستانی توجهم را جلب می کند! دخترکی حدودا هشت ساله و پسری کمی بزرگتر مترو را روی سر خود گذارده اند! و دو مادر که غرق گفتگویند و فارغ از هیاهوی کودکان! نوزادی هم در بغل مادر است که بیدار و هشیار، تا جایی که کلاه روی سرش که تا حدودی چشمانش را هم پوشانده اجازه می دهد اطراف را می پاید! حواس دخترک جمع برادر کوچکش می شود!  با کلماتی ساده او را به خنده ای دلنشین می کشاند. غرق نشاط دخترک و خنده های دلربای کودک می شوم و همه چیز فراموشم می شود! دستان کوچک نوزاد را می بینم و دستان معصوم دخترک را و کودکی نیایشم در خاطرم می آید. یک لحظه فکر می کنم راستی دخترک کوچک من کی بزرگ شد که یادم نمی آید؟ چرا آنگونه که باید درنیافتم لذت درآغوش گرفتن فرشته کوچکم را؟ چرا گذر سریع لحظه ها را فراموش کردم و نتوانستم لحظه های زیبای کودکیش را بیشتر درک کنم که حالا حسرت در دست گرفتن دستانش کلافه ام نکند؟ و لحظه ای بعد این اندیشه که اگر قدر ندانم همین روزها هم پرواز می کنند و بی بهره رهایم می کنند در دنیای حسرتهای ناتمام. حالا دلم می خواهد بیشتر و بیشتر دستان دخترکم را در دستانم بگیرم و او را در آغوش خود بفشارم تا شاید اندکی از معصومیتش، ذره ای از نشاطش مرا هم دگرگون کند!

سنگینی نگاهی به خود می آورد مرا! تازه می فهمم مدت زیادی ست غرق بچه ها شده ام آنقدر که توجه همسفران دیگر به خود من جلب شده ! شانس آوردم این نگاه سنگین به موقع مرا به خود آورد وگرنه جا مانده بودم از مقصد! مثل جاماندن در کودکی های گمشده دخترک کوچک دوست داشتنی ام.... کاش همیشه نگاهی مرا به خود آورد! کاش آنقدر احساسم زنده باشد که رد نگاهش را دریابم! کاش....