تویی که تمام شدی...

بهاری نو در راه است و این را آخرین نفسهای خسته سال 94 می گوید که با کوله بار سنگینی که بر دوش دارد از خوبی ها و بدی ها، از امیدها و ناامیدی ها، از محبتها و بی مهری ها، از آدمی ها و سادگی ها و شادی ها و شورها و غمها و هر آنچه که در کوله بار این سال هست در حال گذر است و می رود که بار خود را بر زمین بگذارد و صحنه را تقدیم کند به سال جدید. و امیدمان این که این گذار، هر آنچه بهترین هست را برایمان به ارمغان بیاورد.

و در این میانه ما هم باید تغییر کنیم حتما! که اصلا تمام تلاش زمین و زمان برای این تحولات ، تحول ما بوده لابد که غیر این اگر باشد ، سر سبزی حیات  مفهومی نخواهد یافت! که مگر نه اینکه اصل و اساس زندگی در این دنیا انسان بوده و رشد و ترقی و تعالی او؟  و ما که باید دریابیم رمز این تحول سالانه را، که آیا پیام آفریدگار چیست از این تکرار هماره و چه می خواهد بگوید به این نسیانگر همیشه ی هستی، و مگر چقدر اهمیت دارد که بخاطرش اینقدر تکرار را  لازم می داند؟

اینهاست که ما را به این وا می دارد که کمی بیشتر تفکر کنیم در این آِیه زیبای حیات؛ بهار زیبای طبیعت، تا که با امید به همراهی آفریدگار، ما نیز سرسبز شویم و متحول شویم و رو به تعالی گام نهیم و این باز هم جز به لطف و مهر او نخواهد شد.

امید که مهرش چونان همیشه همراه ما باشد! امید که لحظه تحویل سال، زمان تحویل همه ناراستی ها و کژی ها و ناملایمات باشد از دل و روح ما ! امید که انقلاب را در دل و جان خود به عینه ببینیم و آنگاه آرام و مطمئن، سالی نو را بیاغازیم.

پی نوشت:

تو نیستی ... و من چه آسان تحویل می دهم کوله بار این سال بی خاطره را، به این امید که فراموشم شود هر آنچه تلخی که بر من گذشت،  به این امید که بگذرد برای همیشه !

چقدر خوب که خدا انسان را، انسان آفرید...