غربت از قربت

                        بازآمدم بازآمدم از پیش آن یار آمدم

در من نگر در من نگر بهر تو غمخوار آمدم

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

آن جا روم آن جا روم بالا بدم بالا روم

بازم رهان بازم رهان کاین جا به زنهار آمدم

من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم

دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم

لحظه هایی که بر من گذشت، به درازای یک عمر،  سیاهتر از شب یلدا، به فسردگی دل تنها و غریب گذشت و باز هم می گذرد تا مرا که مدتهاست از حریم قربت دل خویش دور مانده ام، دورتر یا که شاید نزدیک تر نماید با مرزهای آزادی دل و جان ... که این روزها روحم سرگشته تر از همیشه، می کوبد بر قفس جان و رهایی می­طلبد... رهایی .... رهایی.... رهایی....

و کاش رها شود این دل از هر آنچه بندی ست بر پای پرواز... کاش رها شوم از هر آنچه ذهنم را آشفته می سازد و جانم را سرگشته و روحم را بی قرار.... کاش در سپیدی این روزهای اطرافم، دل را سپید نماید آفریدگار از هر آنچه سیاهی و غم و رنج افکار... کاش....

یا رفیق من لا رفیق له ...