قاصدک مهر ...

دلتنگت بودم . دلتنگ حضور موثری که بیاید، روبه روی من بنشیند، نگاه عمیق و فهم عمیق ترش دلم را بکاود و خستگی روحم را اندازه بگیرد. دلتنگ کلماتی که آرام آرام بر جان من بنشیند، مرا با خودم رو به رو کند، عیار رنجهایم را بر من بنماید و برایم بگوید همه حرفهای دوست داشتنی ای که باید می شنیدم !

دلتنگت بودم . دلتنگ تویی که همیشه برای من نشانه خوب خدا بودی در لحظه های تلخ تنهایی . قاصدی برای آرامش . آمدی و باز هم برایم از " او " گفتی . آنقدر آرام و متین و اثرگذار که مجبور شدم چشمانم را به زمین بدوزم و بغضم را فرو بخورم و اشکهایم را بدزدم که ندانی چقدر دلتنگ شنیدنت بودم . چقدر دلتنگ حضور قاصدک مهربانی " او " بودم . چقدر دلتنگ حس خوب حضور آدمهای دوست داشتنی زندگیم بودم . نمی دانم چرا مدتهاست گمت کرده بودم ! نه که نباشی , نه ! بودی و نمی آمدی . بودی و حضورت را از من دریغ می کردی و آنقدر این نبودن برایم پررنگ بود که باور کرده بودم لیاقت شنیدنت را از دست داده ام ! که لابد "او"  گذر پیامبرهای مهربانی اش را از کوچه سار دل من دریغ می کند ! که لابد ...

خسته بودم و دلتنگ و خالی از هر چه کلمه ! که " او " می داند و تو نه ! که صبح قلم را در دست گرفتم و کاغذی سپید که پاکی اش مرا به نوشتن وادار کند , اما مگر شد ؟ مگر به زور می شود سبویی تهی را به نوشاندن قطره ای آب برای رفع عطش ، به سیراب کردن ذهن و دل کشاند ؟ نمی شود که هیچ ... تهی بودنش آوار می شود بر جانت و تشنه ترت می کند ...

حالا اما با حضور کوتاهت کلامات سرریز می شوند و خوب یا بد اندکی التیام می بخشند دردهای نهفته خفته در جانم را ...

کاش باشی همیشه ، کاش حضورت را هرگز از من دریغ نکنی ... کاش قاصدک های مهربانی هرگز راه خانه ام را گم نکنند ... کاش ....

+ این روزها زمزمه لحظه هایم شده :" الهی و ربی من لی غیرک ..."