تقدیر سکوت

هرگز نمی پرسی, ای دوست از دردم

رحمت نمی آید , بر چهره ی زردم

هر درد را باید درمان به نوعی کرد

تسکین نخواهد یافت, بی لطف تو دردم

تو چشمه ای در کوه, من گردباد دشت

تو در زلالی فرد, من غرقه در گردم

خواهم که چشم بد از تو بگردانم

گر چون بلا گردان , گرد تو می گردم

زان دست گرمی بخش, جان در تن من کن

شاید به کار افتد , دست و دل سردم

گفتم که بیمارم , باور نمی کردی

دل را گواه خود, پیش تو آوردم

از ششدر محنت , راه نجاتم نیست

بازیچه تقدیر, چون مهره نردم

در کار خیر من آمد , نیامد شد

خارش مرا آزرد, هر گل که پروردم

طبع ملول من , گردانده روی از شعر

با خون دل گاهی سطری سیه کردم

می گویم و افتد بر خاک حرف من

بازآ و بفشان گرد از چهره زردم

استاد محمد قهرمان

سکوت این روزها، خواسته نیست که به گمانم نوعی تقدیر است. ظرف وجودم این روزها خالی از هر حس و کلمه ای است . نبودنهایم را به مهر خود بر من ببخشایید.