روح و زندگی

روزهایی هستند در زندگی که خاصند, مبهمند و سرشار از اتفاقاتی که تو را گیج و گنگ برجای می گذارند. لحظاتی که تو را به مرز خواب و بیداری می رساند ! به مرز بودن و نیستی ! همه حس هایت خفته است, دل و  روحت گیجند و ذهن ناخودآگاهت بیدارو هشیار تو را به وادی غربت و حیرت می کشاند و تو نمی توانی که جمع ببندی همه این متضادهای عجیب را .

سه روز است به حال خود نیستم . از چند روز قبل , درد جسم آزرده ام ساخته بود و دو روز قبل خستگی مزید بر آن علت, توانم را بریده بود . به سختی گذشت سه شنبه ام , به سنگینی کوه , همان که قیصر عزیز گفته بود... و چهارشنبه صبح چشمانم را که باز کردم , دنیا بود که دور سر سنگین من می چرخید و توان حرکت را از من ربوده بود. بی خیال اداره شدم و خوابیدم , که اصلا جز این نمی توانست بشود. روز عجیبی بود و اتفاقات عجیب تری بر سر راه لحظات من قرار گرفت که روح آشفته ام را بی قرارتر کرد و لحظه به لحظه بر حیرتم می افزود. نامه ای مرا به دنیای عجیبی برد و مکالمه ای دلنشین در آن دنیا مستغرقم کرد و کتابی پس از یکسال خاک خوردن در کتابخانه , در دستانم قرار گرفت تا مرا با راز درون خود آشنا کند و انگار جز این زمان , هرگز نمی توانست رسالت خود را بر من بنمایاند...

و در میانه اینهمه بی قراری , ضربه ای پتک وار بر روح و جانم وارد آمد و مرا از پای انداخت ! درد تن را می شود کنار آمد اما درد روح ... راستی , روح چگونه اشک می ریزد و دل چگونه بغض خود را فریاد می کند ؟ اینگونه بود که همان یک ذره هوش و حواسم نیز از دستم برفت و مرا تا به امشب در رخوتی تمام فروبرد. خواب بودم , اما نیمه هشیار ذهنم فریاد می زد همه برنامه های لازم امروزم را و من انگار ناتوان از هر حرکتی , هیچ نمی توانستم انجام دهم ! دستی مرا به قهقرای نیستی می برد و تمام فریادهای ذهنم را نادیده می انگاشت . قرار دوستانه ای در خواب گذشت و وقت ویزیت پزشک از بین رفت و من همچنان در مرز بین خواب و بیداری دست و پا میزدم تا اینکه دم دمه های غروب, چهره ی دوست داشتنی نوزادی در مقابلم پدیدار شد و مرا به روزهای دور کودکی برادرم برد . دمی بعد صدای زنگ تلفن بود که مرا نرم نرم از این قهقهرای غریب بیرون کشید و صدای مادرم که تولد برادرزاده ام را نوید داد و من بعد از قطع تلفن باز گیج و گنگ دقایقی چند را بی حس و حال گذراندم تا هشیاری ذهنم کامل شود و مرا به دنیای واقع برگرداند. حالا بیدار شده ام و به یاد آن چهره شیرین کودک در خواب, به برادرم و همسرش زنگ زدم و شادی تولد کودکشان را به دلم هدیه دادم تا باور کند هنوز هم زنده است و می تواند طعم شادی را بچشد . و به روح دردمندم گفتم که این دردها و این ضربه های رنج آور دلیلی ست بر اینکه نمرده ای و تو هم هنوز زنده ای و در این کالبد خسته , نفس می کشی ! پس فریاد نکن و آرام بمان ...

و حالا که انگشتانم بی اختیار به شوق بر کلیدهای کی برد می چرخند، آرامشی عمیق را در خود می یابم که نمی شود بیانش کرد.و من چقدر به این آرامش و به این زمانهای آرام نیاز دارم تا هر چه بیشتر بخوانم و بدانم و از این سرگردانی بدر آیم و عقل و دل را در این تن خسته به شرایطی مطلوب برسانم . امید که خواسته حق همسو با خواسته من, این توان را در من ایجاد نماید.

تکمله نوشت :

باز هم عمه شدم . سومین برادرزاده، همنام با صاحب این روزها ، حسین نامیده شد تا حضورش و نامش برکتی باشد بر زندگی برادرم که خود عمریست به یاد قمر بنی هاشم , عباس نامیده می شود. قدمش خیر و وجودش سلامت باد.

پی نوشت:

میهن بلاگ میزبان مهربان و خوبی است ، اما دلم برای آسمان بلاگ تنگ شده بود. برای صدمین بار  اثاث کشی نمودیم!( امید که آخرینش باشد !)