راز پروانگی

چشم که باز کردم, در تاریکی محض زندانی بودم , هر چند زندانم به رنگ سپید بود و به لطافت ابریشم ! دلم رهایی می خواست و چیزی , حسی در درون مرا انگیزه ای می بخشید برای شکافتن این پیله تنگ و تاریک و من دل سپرده به این ندای درون , ذره ذره شکافتم رج به رج پیله ام را , آنقدر که به ناگاه نوری دیدگانم را آزرد و برای لحظه ای چشمانم را بستم و بعد آرام آرام , خو کرده به روشنی , تلاشم را بیشتر کردم تا رهایی کامل از این پیله تنگ و تاریک ... و ساعاتی بعد , من بودم و دریچه ای رو به آسمان , با بالهایی ظریف و ضعیف , اما با عشقی غریب که مرا به رهایی می کشاند , به پرواز , به نور ...

آرام آرام بالهایم را گشودم و بعد چند بار باز و بسته کردنش , حس کردم سبک شدم و آزاد شدم از قفس ! برگشتم و نگاه کردم به آن پیله ظریف و سپید آویخته بر برگهای سبز درختی که زمانی ماوا و مامنم بود و پلی بود برای پروانه شدنم ! گفتم پروانه ؟ نمیدانم چه کسی نامم را به من آموخت , اما حس می کردم رازیست در این نام که باید بیاموزمش , باید دریابم راز بودنم را و بیاموزم پروانگی را ! آری من پروانه ام , پروانه ای با بالهای آبی و خالهایی سفید رنگ , پر گشوده در فضایی معطر به عطر گلهای وحشی .

بر شاخه گلی سرخ رنگ نشستم و نوشیدم از شیره خوش طعم و خوش بوی او و به شوق آمدم و همه وجودم تمنای پرواز شد . و من پرواز را آغاز کردم به سمت نور و روشنی . بالا پریدم و بالاتر تا آنجا که توانم بود و باز برای لحظه ای آسودن و آماده تر شدن به سمت خانه ام برگشتم , گلبرگهای گلهای زیبای دشت ...اما نگاهم به آسمان بود و به آن گوی نورانی و درخشان و چقدر تمنای رسیدن به او را داشتم ، اما روزها تلاش من بی ثمر می ماند که مهر , آنقدر دور از دسترس من بود که مرا به این باور رساند که من نمیتوانم پروانه وجود او باشم و مرا یارای پروانگی او نیست ! که کسی در گوش من سرود که برای رسیدن به مهر باید سیمرغ بود و پر سوزاند در وصالش و من چقدر دلم خواست سیمرغ بودم و به وصال مهر می رسیدم , اما مرا پروانه آفریده بود و باید که راز پروانگی ام را در می یافتم ...

 و این حس, حس ناتوانی در رسیدن به خورشید آنقدر غمگینم کرد که شوق پروازم را از دست دادم و سر بر زانوی غم , نشسته بر شاخه گلی در کنار جوی آبی ماندم و حسرت زده به همه انگیزه های بودنم می اندیشیدم . آنقدر که مهر رفت و نور رفت و تاریکی بر همه جا نشست و من بی خواب و خسته , با گلبرگی از گل به رود فرود آمدم و به ناگاه , نوری چشمانم را به خود خواند ! عکس ماه بود بر رود که با حرکت قطره های آب موج بر می داشت و تصویری زیبا را بر دیدگان من می نشاند . پرواز کردم وبر شاخه درختی نشستم و به ماه نگریستم . حالا دلم پرواز می خواست به سمت ماه , ماهی که طناز و زیبا , در آن دشت پر ستاره و پر گل , جلوه گری می کرد و دل می برد از من و من از آنشب تا شبهایی دیگر هر شب تلاشم را بیشتر و بیشتر می کردم تا برسم به ماه , اما بعد چند شب , ماه هم انگار خسته از تلاش بی نتیجه من , دامن پر کشید و از دشت خداحافظی کرد و رفت ....

دلخسته و ناامید از یافتن ماه , رها در دستان باد رفتم و سر بر دامن دل می نالیدم از رنجی که مرا از بودنم , از جستجوی نور دور میکرد. یله در دستان سرنوشتی که مرا از دشت به جایی دور می برد بودم با چشمانی بسته , که صدای آوازی به خود خواند مرا ! آواز غمگینی که از فراق یار می گفت و از رنج بودن بی یار, از تنهایی ... تمام تن چشم شدم و گوش و دلسپرده به این نوای غم , پروازی خود خواسته را به سمت صدا تجربه کردم . رفتم و رسیدم به دریچه خانه ای که گشوده بود رو به ماه و دختری که بر گرد شمعی نشسته بود و قصه می شنید از زبان مادر. مادر که از پدر می گفت و قصه شجاعت و دلاوری هایش , از مهربانی های بی انتهایش , از دلدادگی هایش , از عاشقانه هایش ... از پروانگی هایش ... اینجا که رسید , دلم لرزید و نزدیک شد به شعله شمع که می لرزید تا بهتر بشنوم صدای مادر را که آنهم می لرزید و می گفت : تو را پروانه نامیدم تا به یادت باشد که برای پروانه بودن , برای عاشق بودن , برای مهربان بودن , باید تمامی دل باشی ... تمام وجودت که دل باشد, رها شده از کالبد خاکی ات , یکپارچه مهر می شوی و رنج بودنت , تو را آنچنان می سوزاند که نورت چشمان همه ظلمت زدگان را خواهد زد ... آری دخترکم , می شود خاکی بود و آسمانی زیست, میشود سیمرغ شوی و در آستان مهر مطلق فنا شوی و خوشا آنها که سوختنی اینگونه را به تمنا نشسته اند و  پروانگی را در محضر دوست معنا کرده اند .

من پروانه ام و پروانگی را در محضر مادری آموختم که به دختر کوچکش راز نامش را زمزمه می کرد : پروانه بودن را. بالهایم در شعله شمع می سوخت و دل من گر گرفته در آتشی غریب می سوخت و آخرین قطره های شمع در شعله اش می سوخت و دخترک در تب می سوخت و مادر در فراق یارش می سوخت و ....

تمام کی می شود قصه سوختن شمع و پروانه های عاشقی که عشق به نور را و عشق به مهر را به معنا می نشانند ؟ کاش هرگز تمام نشود ....

دل نوشت:

تمامیت مهر در وجود نازنین شما معنا می شود عمه طهورایم. به قول برادرم,دانیال, همه یکپارچگی ست این هدیه زیبای شما .ممنون بودنتان هستم مهربان آبی .

پی نوشت:

این نوشته با همه کاستی هایش تقدیم به وجود پر مهر برادرم امپراطور بهاران.