باز هم نوای دلتنگی ...

فاصله ها ... فاصله ها ... امان از فاصله ها ...

دلتنگی که وارد می شود , دلتنگی با تمام حجم سنگین خود که وارد می شود , نفس می برد از دل ! تکه تکه می کند روح بی قرارت را و باز تو می مانی و آواری از بغضی فروخورده که جانت را ذره ذره می خراشد ...

دلتنگی ها نرم نرم تو را ذوب می کند در هرم سنگین فراق , فراقی که تو با همه باورت اذعان می کنی در تو اتفاق افتاده ! فراق تو از تو ! جدایی تو از روح و دلت ! جدایی تو از آنچه تو را تو می سازد ! فراق خود از خدا ! خدایی که در تو یعنی تمامیت تو ...

و امان از این فراق که سرگشته تر می کند روح همیشه بی قرارت را ...

دلتنگم آنچنان که هیچ روی درمانم نیست ! دلتنگی ای که عمریست در پی دارویش بودم و حالا چه نیک می دانم نیست , گشته ایم .. یافت می نشود ...

فاصله و فراق و دلتنگی به یکسو ... دلم یک کنج دنج می خواهد برای دمی آسودن ... برای لختی آرامش ... برای فرونشاندن بغضی بی پایان که توانم را به پایان می برد آخر ... دلم شانه های نامرئی دوست را می خواهد ...

راستی , خانه دوست کجاست ؟

استاد می گفت روح من همان هدهد سلیمان است و سلیمان عقل حاکم بر وجودم... عقل و روح که بر گرد نگین انگشتری وجود بگردند , طیرانی صورت می گیرد که جهان را انگشت به دهان می کند ! پروازی که پر جبریل را هم می سوزاند در آتشش ! من کجا گم کرده ام بالهای پروازم را ؟ پاهایم ناتوان تر از آنست که در شوره زار هستی ره بپیماید به سوی خانه دوست , کاش دو بال پروازم ... کاش ...