نامه ای به تو ...

سلام مهربان.

آنقدری از خلوت خود و از با تو گفتن دور شده ام که زبان سخن را گم کرده ام . آنقدر دور مانده ام از نوشتن که قلم با من غریبگی می کند ! آنقدر دور شده ام از خود که گم شده ام , گم کرده ام خود را و حالا هر چه می گردم در این کوچه های سیمان و آهن و دود , خود را نمی یابم ! به گمانم برگشته ام به باغچه های کودکی و پرسه می زنم در لابه لای گلها و درختان و حوضچه های پر از ماهی های قرمز. دخترکی را می بینم با دستانی قرمز از چیدن آلبالو و با لبانی سرختر از طعم شیرین گیلاس های آبدار . گم شده ام و حس و حالی برای پیدا کردنم نیست ! گم شده ام و شور و شوقی برای رهایی از خیال کودکانگی هایم نیست ! گم شده ام و رفیق شفیق کودکی هایم که دست در دست او تاب بخورم بین واقعیت و خیال , بین رویا و حال , بین من و آن نرگس کوچک خجالتی و آرام, را گم کرده ام . کسی دخترکی شاعر و سر به هوا که در رویاهای خود با فرهاد خیالش گفت و گو می کرد را ندیده ؟ دخترکی که شیرین بود برای ... و حالا نه از فرهاد خبری هست و نه از شیرین و زندگی شیرین ها چه تلخ می گذرد ! کسی از شمایان اگر شیرین قصه های کودکی ام را دید به او بگوید نرگس حسابی دلتنگ است . کاش بیاید و باز برایم شعر بخواند و قصه بگوید و دست در دست من تا آخر دنیا همراهی ام کند . دلتنگ آن کوچه باغهای پر از عطر گلهای کودکی ام . کاش پلی بود از رویا به واقعیت , از حال به کودکی , از تلخی به شیرینی , از ...

کاش می توانستم تصویرگر نقشهای زیبای کودکی ام باشم و ثبت کننده لحظه های خوب این روزها تا ناسپاس نباشم . تا بدانم جنس دلتنگی ام نه به خاطر ناشکری که به خاطر گمگشتگی ست .

 مهربان من چونان همیشه دستم را بگیر و آرامم باش . کمکم کن تا زبان گفتگویم را با تو بازیابم و قلم را بازگو تا با من سر آشتی گیرد باز, که اینگونه دلتنگ نباشم . مهربان یاور همیشه ام , با من بمان برای همیشه بودنم .