مهری در نیمه ماه ...

1-

دیوان غزلیات سعدی گشوده در برابر چشمانم , تصویر زیبای سعدیه هم ... صدای آواز می آید :

من رمیده دل آن به که در سماع نیایم     که گر ز پای در آیم بدر برند به دوشم

از آبی به سبز , از سبز به لاجوردی , از لاجورد به طلایی آب رکناباد ... چه حس غریبی دارد این جلوه سعدیه در این زمان ! شب است و نور چه بازی می کند در این سرا با دل من ... انگار هزاران روح سرگشته غرق در سماعند با غزل و آواز ... پایم در آب رکناباد و چشمم به آن گنبد فیروزه ای و روحم رها شده در این بارگاه ... دلم اما سرگردان میان این و آن ... یک آن آرزو می کنم کاش شیخ سخن اینجا بود و با من گفت از سر این اشعار که اینگونه مرا بی تاب میکنند و بی قرار ... کاش بود و برایم از عشق می گفت , از حکایت دل ... استاد می خواند :

مرا به هیچ بدادی و من هنوز بر آنم      که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم

و با بغضی ادامه می دهد :

مگر تو روی بپوشی و فتنه باز نشانی    که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

اشکهایم روان بر گونه هایم , تار می شود مقابلم ... می اندیشم به حال دل سعدی و شجریان , وقتی آن یک می سرود و این یک می خواند ! چشمانم را می بندم و سعدی را می بینم که رو به من می گوید :

هزار جهد بکردم که سر عشق بپوشم            نبود بر سر آتش میسرم که نجوشم

به هوش بودم از اول که دل به کس نسپارم    شمایل تو بدیدم , نه عقل ماند و نه هوشم

شگفت زده و شادمان از حضور او , می خواهم بگوید راز این غزلها را و این آتشی که بر جان می افکند . می گوید :

چه وجود نقش دیوار و چه آدمی که با او     سخنی ز عشق گویند و در او اثر نباشد ؟

می پرسم آخر با این آتشی که جان را می سوزاند چه کنم ؟ با این داغی که تا به ابد بر دل می ماند ؟ مگر نگفته ای : عشق داغی ست که تا مرگ نیاید , نرود ؟

می گوید :

عافیت خواهی نظر در منظر خوبان مکن      ور کنی , بدرود کن خواب و قرار خویش را !

استاد می خواند و شیخ سخن همراهش می شود انگار :

حکایتی ز دهانت به گوش جان آمد    دگر نصیحت مردم حکایتست به گوشم

سعدی ملتهب است و من بی قرار ! او عاشق و من حیران , می گویم :

مرا مگوی که سعدی طریق عشق رها کن     سخن چه فایده گفتن , چو پند می ننیوشم ؟

می خندد و می گوید :

هرگز جماعتی که شنیدند سر عشق      نشنیده ام که باز نصیحت شنیده اند ...

و من که این بار با آواز هم صدا می شوم که :

به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل      که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم !

خنکای نسیمی , عطر بهار نارنج شیراز را بر جانم می ریزد . چشمانم را باز می کنم و باز چشم می دوزم بر آن گنبد فیروزه ای محصور شده در رنگهای آّبی و سبز و طلایی . هنوز صدای سعدی با من است که :

ترک دنیا و تماشا و تنعم گفتیم        مِهر , مُهری ست که چون نقش حجر می نرود ...

2-

دیوان حافظ در دستانم , تصویر حافظیه در مقابلم , آرامگاه حافظ با آن گنبد سبزرنگ  , ایستاده در میان قابی از درختان و در پیش زمینه ای از آبی آسمان .پیش رویم بازی نور با شاخه های درختان بلندحافظیه . نشسته ام بر نیمکتی در سایه و می نگرم به شکوه اینهمه زیبایی . اما روحم سر می کوبد بر دل و جان . می خواهد برخیزد . می خواهد رها شود از قفس تن . میخواهد حافظ را بیابد در میانه اینهمه سبز آبی !

دیوان را می گشایم :

ای دل آن دم که خراب از می گلگون باشی

بی زر و گنج به صد حشمت قارون باشی

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

کی روی , ره ز که پرسی , چه کنی , چون باشی ؟

حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است

هیچ خوشدل نپسندد که تو محزون باشی !

بند روح رها می شود از اسارت تن .... سبک می شوم ...

3-

مرد غایب هفتمین قاب , مهربان برادر هنرمند , حتی در نبودنتان هم فراموش نخواهم کرد که بگویم : تولدتان مبارک . از من خواسته بودید حسم را نسبت به عکسهای حافظیه و سعدیه بیان کنم و حالا اینکار همزمان شد با میلادتان . کاش ...

عکس های پست اثر رهاست که از دریچه نگاه فرداد عزیز ثبت گردیده است .