روزی که خود زندگیست ...

بعضی روزها , روزی از زندگی نیستند ! حتی تکه ای از آن هم نیستند ! خود زندگی اند ! عصاره زندگی اند ! سرجمع لحظاتش را , سخنانش را , شنیده هایش را , دریافته هایش را اگر کنار هم بگذاری , می شود خود خود زندگی ! بعضی عمری را زنده اند بی اینکه بدانند زندگی یعنی چه ! برخی تمام عمر را می دوند تا مفهوم زندگی را دریابند و نمی یابند ! اما گاهی زندگی , به راحتی در دستانت معنا می شود ! گاهی زندگی را در چشمان کسی می یابی که در کنار تست ! گاهی ....

اصلا نمیدانم چه می گویم , یعنی نه که ندانم , نمی توانم بگویم ! راز زندگی گاهی به سادگی بر تو گشوده می شود و تو آنرا در پیش چشمان حیرت زده خود می یابی , اما اینکه چقدر قلبت و روحت توان دریافت آنرا داشته باشد , موهبتی ست که اگر داشته باشیش , باید شکرگذارش باشی ... و من چقدر دلم می خواهد حتی لحظه ای از این موهبت های خاص خداوندمهربانی دور نباشم . التماسش می کنم چشمان دلم را بر این لحظات نبندد ! که وقتی نعمتی را بر من ارزانی می دارد , نادیده اش نگیرم ! درکش کنم , بفهممش و با تمام وجود دریافتش کنم . و چه نعمتی بالاتر از راز زندگی ؟ چه موهبتی بالاتر از درک عشق ؟ چه لذتی بالاتر از درک وجود مهری که خود اوست ؟ که دلیل آمدنمان هم اوست و عشقش و جوانه ای که از عشق خود در این دل تپنده به ظاهر خاکی نهاده ؟!

امروز روز غریبی بود و من اگر آنچه را که امروز دیده ام و شنیده ام و دریافته ام و اندیشیده ام , در خود نهادینه کنم و برای همیشه به یادگار نگاه دارم , می توانم ادعا کنم زندگی را نباخته ام . فقط کاش همیشه این روز را و لحظاتش را , با همین تازگی و طراوت در لحظه لحظه زندگی ام جاری نمایم و حفظ کنم تا باز این مروارید ناب زندگی را گم نکنم ... 

چقدر حس تازه شدن خوب است وقتی در کنار عزیزانی قرار می گیری که نام انسان را برایت زنده می کنند ! که وقتی چشم در چشمشان می شوی در می یابی این همان رازی ست که پروردگار را برآن داشت تا از روح خود بدمد در این جسم خاک , که بشود انسانی که اوست ... و چقدر اینگونه مواقع دلم میخواهد از اینکه انسانم بر خود ببالم و بگویم , آری ... این همان رازیست که خداوند تنها در دستان من انسان معنایش بخشید و تنها قلب من , توان دریافتش را داشته و دارد .

خدای  زیباترین تقدیرها , تکرار این روزهای زیبا و این نعمتهای بی نظیرت را چگونه بخواهم از تو تا بر من روا داری ؟! من که زبان شکر ندارم مهربانترینم , اما تو خود میدانی هرآنچه در قلبم جاریست . پس آنگونه بر من بخواه , که کرم تست و فضل تو و نه در خور فکر و نگاه کوچک من , که من دل به عظمت تو بسته ام و تنها از تو می خواهم  آنچه را که تو برایم می خواهی ...  مهربانترینا , زبان دلم را بشنو , تپش های قلبم را در پناه لطف خود آرام کن و بگذار همیشه این لحظه های زیبا , این رازهای پرشکوه آفرینش , بیشتر و بیشتر بر من رخ نماید . من بنده کوچک توام , تو با بزرگیت دستم را بگیر که جز تو , ندارم ...

پی دل نوشت :

دیدار دو عزیز , دو تجسم عشق , دو شعر ناب , غزل زنده زندگی , شراره های عشق الهی , مهری عظیم بر قلبم وارد نموده که گفتنی نیست . دوباره زنده شدم در هوای آن روز زمستان 89 و این بار هدیه ای بزرگتر از خداوندگار مهربانی . تکانه های دل من , امید که تکان دهد روح گاه خفته مرا و بزداید زنگار این ذهن خسته را , که گاه نومید می شود از هر آنچه زندگی و سرزندگیست . امروز هم با چشم دل و با تمام جانم دریافتم که خدایم , معبودم , با همه بی مهری های من , همین جاست . در نزدیکترین فاصله به من ! که دست دلم را لحظه ای رها نمی کند . که مرا , این بنده کمترینش را , دوست دارد که دوستانش را به من می نمایاند . و شما بگویید من چگونه شکر کنم این حضور پرمهر را ؟!

دیگر هیچ نمی گویم الا یادگار امروز من از حافظ شیرین سخن که از زبان میهمان عزیزم اینگونه گفت :

سال‌ها دفتر ما در گرو صهبا بود

 رونق میکده از درس و دعای ما بود

نیکی پیر مغان بین که چو ما بدمستان

 هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود

 دفتر دانش ما جمله بشویید به می

 که فلک دیدم و در قصد دل دانا بود

 از بتان آن طلب ار حسن شناسی ای دل

 کاین کسی گفت که در علم نظر بینا بود

 دل چو پرگار به هر سو دورانی می‌کرد

و اندر آن دایره سرگشته پابرجا بود

 مطرب از درد محبت عملی می‌پرداخت

 که حکیمان جهان را مژه خون پالا بود

 می‌شکفتم ز طرب زان که چو گل بر لب جوی

 بر سرم سایه آن سرو سهی بالا بود

 پیر گلرنگ من اندر حق ازرق پوشان

 رخصت خبث نداد ار نه حکایت‌ها بود

قلب اندوده حافظ بر او خرج نشد

کاین معامل به همه عیب نهان بینا بود