دعوتی از دوست

 در دیگران می جویی ام اما بدان ای دوست
 اینسان نمی یابی ز من حتی نشان ای دوست
 من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می زن
 تا پاسخم را بشنوی پژواک سان ای دوست
در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من
سردی مکن با این چنین آتش به جان ای دوست
 گفتی بخوان خواندم اگر چه گوش نسپردی
حالا که لالم خواستی پس خود بخوان ای دوست
من قانعم آن بخت جاویدان نمی خواهم
گر می توانی یک نفس با من بمان ای دوست
یا نه ، تو هم با هر بهانه شانه خالی کن
 از من ،  من این برشانه ها بار گران ای دوست
نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت
بیهوده می کوشی بمانی مهربان ای دوست
 انسان که می خواهد دلت با من بگو ، آری
 من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست

زمستون با همه سرمایی که در خودش داره ، در حال گذر هست . اما سرمایی که به درون ماها رخنه کرده ، انگار تمومی نداره . اینقدر فضای بلاگستان سرد شده اینروزها ، که وقتی واردش میشم ، مثل سرمایی مدرسه موشها ، دندونهام به هم میخوره از سرما ! و چقدر این بده ! یادمه اولین روزهایی که وارد اینجا شدم ، با خودم می گفتم اینها بهانه های کوچک زندگی ما هستند . بهانه های کوچکی که زندگی رو برامون قابل تحمل می کنند و باعث میشن ، قدری اکسیژن سالم برسه به ریه های دودزده مون و یه ذره گرما ببخشه به دلهای خسته مون . اما حالا ...

نمیدونم چه دلیلی داره اینکه هرکدوم از ما ، پناه بردیم به غار تنهایی خودمون و به خواب زمستونی فرورفتیم . هر از گاهی دق الباب یکی ، باعث میشه برای دقایقی هم شده ، چشمهامون رو باز کنیم از پنجره این دنیا به زندگی ، اما ... اما انگار اون انرژی لازم رو برای بیرون آمدن نداریم . شاید تنبلی باعث شده حوصله شال و کلاه کردن و بیرون اومدن تو این سرما رو نداشته باشیم ، شاید انگیزه لازم واسه این کار نیست ! به هر حال ما آدمها ، به امید زنده ایم و یکی از مهمترین انگیزه های زندگی ، بودن یک همراه ، یک دوست ، یک همدرد هست و وقتی تک تک دوستان ، کنار میرن از صحنه زندگی مون یا نقششون رو بسیار کمرنگ می کنند ، ناخودآگاه انگیزه بودن ما هم به شدت افت پیدا میکنه .

اینروزها در ذهن و در دلم ، دنبال یادگارهایی می گردم که باعث بشن از این غار تنهایی بیرون بیام و مهمتر از اون ،  دوستانم رو با حلقه ارتباطی همین یادگارها ، برگردونم به بازی زیبای باهم بودن . دنبال عمو زنجیرباف می گردم که حلقه های رهاشده این زنجیر رو دوباره به هم گره بزنه ، تا دست در دست هم ، سرود شادی رو بخونیم . سرود رسیدن بهار رو .

بخواهیم یا نه ، زندگی در گذره ! زمستون نفسهای آخرش رو میکشه و بهار سرسبز و پرطراوت در راهه . سعی کنیم یه تکان اساسی به خودمون ، به دلمون ، به ذهنمون بدیم و با امید به خداوند ، از اینهمه رخوت و سردی بیرون بیایم .

سال گذشته ، همین حدودها بود که با همدیگه  یک بازی کلامی راه انداختیم . ازتون خواسته بودم نظرتون رو راجع به سایه سار و وبلاگ خودتون بگین . و من هم متقابلا همین کار رو انجام دادم . امسال یه پیشنهاد دیگه دارم :

به مناسبت پانصدمین پست سایه سار ،

ازتون میخوام مهمترین خاطره تون ، مهمترین دلیل بودنتون ، مهمترین دوستتون ، یا هرچیزی که باعث میشه شما به بلاگستان وصل بشین رو برامون بگین . البته این مهمترین میتونه اولین باشه !  و یک خواهش دیگه ای که دارم از شما ، بیان یک خاطره از این سرا و صاحبش هست . انشاله من هم بعد از شما خواهم گفت از خاطراتم و از دلایل بودنم . ممنونم از حضور مهربان شما .

افسون غزل با شعری مرتبط منتظر خواندن شماست .