دفتر خاطراتم , سلام ...

هوا سرد است . و مگر از زمستان جز سرما انتظاری می رود که اگر سرما نباشد , چگونه قطرات اشک ابرها , یخزده و برفی ببارند بر دل خاکی زمین و به یادگار بمانند تا گرمای خورشید امپراتوری بهار , دل یخزده آنها را آب نماید و از دل این مذاب ها , سرسبزی طبیعت را به ارمغان بیاورد ؟!

هوا سرد است و دل من غمگین و از پس سه روز ماندن در شهر دودزده ,اما پرخاطره و دوست داشتنی من , دلم عجیب هوای دیدن چشمانی آشنا دارد تا کوله بار این دقایق سخت را به اعتبار نگاه آنها سرشار مهر کنم , تا لبخند را بر لبهای دقایقم بنشاند .

هوا سرد است و شب است و آسمانی سیاه و دل غمگین من و اشتیاق نفس کشیدن در هوایی تازه از دوستی و مهربانی ... و اینگونه است که حاضرم برای دمی بودن در حضور عطرآگین پریدختی مهراندیش , تمامی راههای نیمه تاریک زیرزمینی را طی کنم , تا برسم به آرامش حضورش , تا باز کنم عقده دل را و برایشان بگویم آنچه را که نمی شود بر دیگران عیان کرد . تا غرقه شوم در مهربانی زلال چشمانشان , تا گوش جانم سرشار شود از زنگ دلنشین صدایشان , تا هوای ریه هایم سرشار شود از تنفس در فضایی سرشار مهر و ادب و درایت ... و یادم می ماند که همیشه شکرگزار باشم بودن این فرشته های آسمانی را که برای ماندن در این زمین خاکی حجتند تا کمی رنگ عشق را , شادی را و آرامش را هدیه ببخشند بر ما , هر چند خود به دل هزاران غم داشته باشند از دلتنگی .

هوا سرد است و من برای فرار از اینهمه سردی درون , دلم می خواهد در گرمای نگاهی , کمی فراموش کنم وجود زمستان را ! که دلم می خواهد پرنده های ناآرام دلهایمان را که از اینهمه سردی غالب در فضای دوستیها , پراکنده شده اند و به امید رسیدن به گرمای عشقی , رو به جنوب تخیل پرواز کرده اند تا شاید آنهمه خاطرات زیبای با هم بودن را در کهکشانی از دانه های مهر و رویاهای غروب و قابهای تودر توی هفتگانه ای که لبخند را میهمان دلهایمان می کردند , در آسمانی دیگر بیابند , برگردانم به همین آسمان , تا دوباره رنگ آبی آرامش را با سرخی محبت دلهایمان پیوند بزنیم و خانه ای بسازیم از جنس خیال که تلخی ها و سیاهی ها , هرگز آنرا کدر نکنند و غبار را از روی آینه چشمانمان برگیریم و به یاد بسپاریم که تا خود نخواهیم هرگز نمی شود در آینه های غبار گرفته از شک و تردید , رنگ زیبای محبت را درعمق چشمانمان به تماشا بنشینیم و تا محبت را درنیابیم , هرگز طعم زیبایی های هستی را نخواهیم چشید .

کاش باور کنیم ( همانگونه که قبل ترها یقین داشتیم !) که اگر خون شقایق ها را در رگهایمان به جریان بیندازیم  , هرگز با قصه پرواز غریبه نخواهیم شد . که درد گل ها را و پرنده ها را خواهیم دانست ! که خواهیم دید , با چشم جان خواهیم دید , تمام آن قطرات اشکی که مرداب به پای نیلوفرش نثار می کند برای اینست که  همیشه زیباترین گل هستی بماند . آنوقت با تمام وجود درخواهیم یافت همیشه دوستیهایی اینگونه پاک  وعشقهایی چنین زلال, میانبری خواهند شد به دریا , تا راز واقعی زندگی را با آن دریابیم .

دوشنبه شب , نفس کشیدم در هوایی که تنفس عزیزم برایم به ارمغان آورد از مهربانی و سه شنبه ظهر , دقایقی را زندگی کردم در کنار زیباترین آیه آرامش و عشق , گل نیلوفر هستی , سمیه نازنینم .

پی توضیح نوشت :

عنوان این پست , برگرفته از آخرین مطلب دوست عزیز , رفیق خونه ی خیالی بود که جرقه نوشتن چنین مطلبی را در ذهنم ایجاد کرد . از ایشان بسیار سپاسگزارم .