تولدی از جنس آسمان

 بعضی آدمها جنسشان از خاک نیست انگار . که از نور است سرشتشان . آسمانی اند نه زمینی . درد ایشان و زخم هایشان هم از جنس خاک نیست . باور بزرگی که در باورهای کوچک این زمانی نمی گنجد . سایه روشن , داستان یک کاغذ سپید مطلق است و یا یک کاغذ سیاه مطلق که هیچکدام بی مدد دیگری معنایی ندارند و این سایه ها هستند که از دل سپیدی ها شکل ها را خلق می کنند و یا این سپیدی ها هستند که از دل سایه ها , شکل ها را می آفرینند . داستان سایه و سپیدی و سیاهی , داستان زندگی ماست که اگر پیروز میدان باشیم , می توانیم با رنگ سپیدی , صفحات زندگی را و صفحه دل را آنقدر پاک و روشن و زلال نگاه داریم تا صیقل یابد و خالی از هرگونه پیش داوری , پذیرای رازهای زیبای خلقت شود . و شگفتا از این رازهای خلقت ! شگفتا از این موجود تودرتوی هزارتو که بزرگترین پدیده هستی ست و مگر نه اینکه درک بزرگترین پدیده خلقت , همتی می خواهد عظیم ؟ که جهان بزرگ است و اندرون ما پر از فضای خالی ادراک و چه شگفت انگیز است نگریستن در عجایب خلقت و گشودن رمزی از رازهای بی شمار آن . و مگر نه اینکه این مهم به شرط آزادی مهیا می شود ؟؟ آزادی و از بند تعلقات رستن , از بند رنگ های مجاز , آزادی از انجماد فکر و ذهن , آزادی از جهل نگاه و سیاهی قلب ؟

و چه خوشبخت است آنکه از پس دریچه نگاه چشمانش به هستی , آتش عشق را می بیند و سوز و گداز و فریاد پروانه وجود را در آن در می یابد ! و داستان سایه روشن , داستان عشق است . داستان آن گدازه های مذاب که از قلبی آتشین برمی آید و می شود راز انالحق منصور , می شود قصه چشمان یعقوب و بوی پیراهن یوسف , می شود تکرار نامکرر مرجان در زبان داش آکل , می شود قصه فداکاری پدر وقتی آب را , نان را و جان را بذل کرد . می شود قصه سرخی دل شقایقها . که نوشتن از شقایق ها عادت سایه روشن شده , که این نوشتن حس پرنده ای را به او می دهد که در لایتناهی آسمان پرمی گشاید . که او , که ما , از تبار شقایقیم , روییده چکه های شقایقیم , که در این جغرافیا , تاریخ از خون شقایق شکل گرفته است . از چکه های قرمز قلب شقایق ! این است که نوشتن از شقایق , میراثی است از رد سرخ گامهای او در دشت هایی که مکان شکفتن اوست , به شیدایی و به عشق !

راستش من فکر می کنم برای اینگونه بودن باید دعوت شد . دعوت به میهمانی عشق , یا که نه , شاید این تویی که باید میزبان را به میهمانی دلت بخوانی . که تا عشق را نخوانی , دریافتش نخواهی کرد . که تنها عشق است که عشق می آفریند . و چه کسی می داند معنای ایمان آوردن و به عشق مومن شدن چیست ؟ و چه دگرگونی شگفت انگیزی را در وجود تبعیدیان فلسفه هبوط به نمایش می گذارد و چه زیبا و شورانگیز است فهم اینکه همه هستی اوست و همه هست بودن در گرو به او پیوستن و زیباترین  بودن بی او , معنایی بجز نیستی ندارد . و چه زیبا روحی که این را در می یابد , دوست داشتن را می آموزد و آنکه دوست داشتن را آموخت , در زیبایی ها می شکفد . زیبا می گوید , زیبا می بیند , زیبا می شنود , می اندیشد , می خندد , می گرید , زندگی می کند , می سراید , می نویسد , زیبا ... زیبا ... و زیبا می میرد .

روحی که دوست داشتن را می آموزد , در می یابد که زندگی کند بی هیچ کینه و نفرت و دشمنی . بی هیچ بدی و احساس غربتی ! روحی که دوست داشتن را بیاموزد , در می یابد که چگونه قبل از اینکه در چنگال زمان اسیر شود , زمان را تسخیر کند و ازمسخ شدن در پنجه ی روزمرگی ها رها شود و مسیر رفتن و پیوستن را بپیماید . و قبل از اینکه جویباری اش را باور کند , به خویشاوندی اش با اقیانوس فکر کند . روحی که دوست داشتن را می آموزد دیگر به علفهای هرز نمی اندیشد ! و دلش به  هوای شقایق شدن پر می کشدو در آزمون اسارت در محبس کالبدهای تنگ , سرافراز و بی قرار است . بی قرار برای پرگشودن , برای پر کشیدن , برای پرواز , پرواز و آغاز !

روحی که دوست داشتن را باور کرد بی تاب است . بی تاب تجربه ی شکفتن در بهاری که آنرا پایانی نیست جز مرگ , که مرگ نیز خود بهاری است برای بودن و آغازی نو , که در این بهار , باران عشق او را از عطش می رهاند , که کویر وجود را آسمان سیراب می کند , نه سراب !

و من چه خوشبختم که از پس این پنجره کوچک به گستردگی دنیای مجاز , اینهمه نامه های زیبا را دریافت می کنم برای چشمانم تا گواهی بشوند برای اشکهایم که خود گواه سوز و گداز قلبم بشود و به یادم بیاورد که باید از آراستن خویش در آینه های محدب و مقعر بپرهیزم تا نگاه خدا را دریابم , که همان برایم کافیست . و امروز با حضور سپهر آسمانی , آسمان دوستیهایمان روشن شده به شور و شعور و سرمستی .

برادر بزرگوارم , حرفهای تنهایی تان , که در سایه روشن گدازه های مذاب عشق برخاسته از قلب مهربانتان , بر جانمان می نشیند , همانگونه افسونمان می کند که گل سرخ و مگر جز این است که :" کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ , کار ما شاید این است که در افسون گل سرخ شناور باشیم ؟"

برادر آسمانی ام , حضورتان را در سایه سار هستی قدر می نهم و از اینکه افتخار آشنایی و همراهی با شما را – هر چند ناقص و در حد بضاعت فهم ناچیز خویش – در این مسیر داشته ام , بسیار خرسندم .

سپهر عزیز , تولدتان مبارک . هماره آسمانی باشید برادرم .

پی نوشت 1:

این نوشتار , برگرفته از اولین پستهای برادر بزرگوارم هست که در ذهن من به همدیگر مرتبط گشته اند تا یادآوری باشند برایم این آشنایی دیرین را که از تیرماه سال 89 قدم به قدم شکل گرفته است .

پی تولد نوشت 2:

فریناز عزیزم , رگبار آرامشت , از آن سراهایی ست که وقتی واردش می شوم , شور و شعر و شعور را با هم دریافت می کنم و چه زیبا خانه ای ساخته ای که معنای نیک انتظار را برایمان به تصویر می کشاند . شادونه عزیز , شرمنده اگر نشد آنگونه که باید تولدت را به جشن بنشینم , که در بضاعت من نبود مهربان . پس باز هم با همین زبان الکن می گویم :تولدت مبارک نازنین . امید که همیشه سلامت و شاد و پیروز باشی . و امید که قلبت سرشار عشق شود و دلت گرم به نور محبت الهی . پاینده باشی همیشه و باز و باز و باز , تولدت مبارک , دختر پرشور بهمن ماه .