روزی پاییزی آسمانی ...

امروز صبح از همان ابتدای روز ، حسی خوب و قشنگ همراه من است . وقتی چشم باز می کنی و می بینی مادر را در حال نماز و پدر را حال قرآن خواندن ،  وقتی دخترکانت را می بینی که کنار هم با آرامشی که از بودن در بین پدربزرگ و مادربزرگ نصیبشان شده ، به خواب رفته اند ، وقتی آنسوتر محمدت را می بینی و می دانی همین لحظه در خانه تو ، برادر بزرگترت با همسر دوست داشتنی و باران قشنگش ، نفس های عطرآگینشان را به فضای خانه ات هدیه می دهند ، وقتی جزء نادر روزهای سال ، دم رفتن مادر چای گرم به دستت می دهد و تو چشمت به سفره آماده صبحانه می افتد که چشمک می زند و ناخودآگاه دستت را به سمت سفره دراز می کنی به گرفتن لقمه ای نان و پنیر ، اینها هر کدام به تنهایی می توانند نوید یک روز فوق العاده باشند برایت .

از خانه بیرون می آیی . باز هم پاییز زیبای هزار رنگ . این بار اما خیال انگیزتر و زیباتر ، که طبیعت را غرقه در مه می بینی و خود را سرشار از شعف . که تخیلت به کار می افتد و حس می کنی آسمان با دستان سخاوتمندش به زمین آمده تا به تو یادآوری کند رسیدن به اوج آنقدرها هم سخت نیست ، اگر دل را و نگاه را وسعت بخشی !

در میان ابرها راه رفتن ، حتی اگر پایت بر زمین خاکی هم باشد ، حس خوشایندی را القا می کند که بیان ناکردنی ست . می شود مرزها را از میان برداشت . می شود زمینی بود اما آسمانی زیست ، می شود با دو بال نامرئی از مهر ، پرواز را به تجربه نشست ، می شود گاهی از اوج فرود آمد تا دلی را شاد کرد ، می شود .... و اینجاست که با تمام وجود در می یابم که خداوند هم با آنهمه بزرگی ، اینقدر نزدیک است که هرگاه اراده کنی می توانی دست دلت را در دستان قدرتمندش بگذاری و پای بر آسمان گسترده محبت او نهی و بالهایت را در آن فضای بیکرانه عشق لایزالش بگشایی و پرواز را به تجربه بنشینی که تمام زندگی و بودن تو به همین لحظات می ارزد .

پاییز که باشد و مه که باشد ، راه تخیلت گشوده می شود و تو می روی در کوچه پس کوچه های ذهنت گم می شوی و وقتی به خود می آیی ، می بینی تمام مسیر خانه تا اداره را انگار ندیده پیموده ای . پاییز که به نیمه می رسد و آبان ماه که جلوه گری می کند با رنگارنگی با شکوه طبیعت ، ناخودآگاه یاد زنده یاد منزوی می افتم و آن شعر محشر پاییزی اش :

پاییز کوچک من

دنیای سازش همه رنگ­هاست

                                    با یکدیگر

تا من نگاه شیفته ­ام را

در خوش­ترین زمینه به گردش برم

و از درخت­های باغ بپرسم

خواب کدام رنگ

                        یا

                        بیرنگی را

                                    می­بینند

در طیف عارفانه ­ی پاییز؟

کاش آسمان دل هایمان به زیبایی همین روزهایی باشد که از حضور بی نهایتش بر هستی مان ، رنگی از خدا گرفته است .

پی نوشت :

دیروز در محل کارم ، ساعتی را میزبان برادر و باران بودم . حاصلش دیدنی ست و شنیدنی . نوشتن از آنرا به برادرم مهدی می سپارم . از من تنها این عکس را به یادگار داشته باشید .