نامه ای از دفتر نامه های پنهان

به نام خداوند آبها ، باغها و سیبها

دیشب با دنیا حرفم شد . پشتم را به آسمان کردم ،‌شانه هایم از سنگینی نگاه ماه و ستاره که از پشت ابرها نگاه می کردند ،‌بی طاقت شدند . نمی دانستم حرفم را باید به که بگویم ،‌یا اصلا از چه بگویم . باور کن گاهی از کنار مادرم می گذرم و او را نمی شناسم . گاهی از جلوی خانه رد می شوم و بعد حیران ،‌به دنبالش می گردم . حتی به سراغ خودم هم نمی روم . گاهی خودم را توی چشمهای پرنده ای ، لای شاخه های درختی ، یا روی چترهای سپید از برف یا چشمهای خیس از اشک عابران جا می گذارم . حالا باید چطور ،‌باید چه ،‌باید از کجای قهرم بگویم ؟

برایت دفتری از نامه های پنهان نوشته ام . از توی همین شهر شلوغ . از توی همین شهر بی آسمان . راستی ، می آیی برویم آسمان را پیدا کنیم ؟ می خندی ؟!

هیچ پرنده ای نیازمند افتادن عکسش در آب نیست . آب ،‌عکس آسمان و پرنده را برای دلتنگی خودش می گیرد . حالا من از تمام آن روزهای گم شده پیش از نامه ها ،‌از روزهای دفترهای مشق ،‌تنها چراغی را به یاد دارم که در حیاط می درخشید تا قطره های باران را ببینم . چراغی که زیر نورش ،‌کودکی دفترش را گم کرد . یعنی تمام رویاهایش را گم کرد . درست حدس زدی ،‌کبری را می گویم . حالا من نه مثل کبری ،تصمیم گرفته ام دفترم را در باران گم کنم . تا تو یک روز آن را پیدا کنی ،‌خیس هم بشوی و بعد زیر آسمان آبی بنشینی و نامه هایم را بخوانی . آن وقت مطمئن باش شاعر می شوی .

اگر که کودکی هایت را عریان ،‌روی خاک غلت زده باشی ،‌توی آب گرم باغچه های یونجه خیس شده باشی ،‌اگر ماه در چشم های کودکیهایت لانه کرده باشد ،‌اگر خوابهایت شبیه زندگی ات و زندگی ات شبیه حرفهایت باشد ،‌آن وقت شاعر میشوی ، باور کن !

کاری ندارد ، تو راه بیفت به سمت باران و دفتر گم شده ،‌آن وقت می بینی که ماه با تو می آید ،‌درختها و سایه ها با تو  می آیند ،‌صداهای دنیا با تو می آیند . اما یادت باشد همیشه بعد از خواندن نامه ها ،‌زیر لب اسم باران ،‌ماه و چتری سبز را ذکر بگویی .

حالا اگر در اتاقی هستی ، می توانی پنجره را رو به رویاهایت باز کنی ،یا اگر زیر آسمان نشسته ای ذکر بگو ،‌ذکر !

ای که نمی دانم آخر تو را به چه نام بخوانم . نمی دانم ،‌فرض کن همه نامهای دنیا تویی . می دانی ،‌ما همیشه فکر می کنیم اگر اسمهای ما بزرگ باشد و بر کوچه ها و خیابانها بگذارند ،‌تا آخر دنیا می مانیم . اما این فرصتی که به ما داده اند خیلی کم است ،‌خیلی کم . و ما در این فرصت اندک همیشه در " فکر می کنیم " زندگی کرده ایم . اما یادت باشد ،‌این اسمهای کوچک و بزرگ تنها یک بهانه است .بهانه ای برای فرار از خودمان ،‌بچگی هایمان ، گم شدگی هایمان !

ولی چیزی از اول دنیا نگذشته است ،‌چیزی هم به آخر دنیا نمانده است . می دانی آخر دنیا کجاست ؟  آخر دنیا انتهای همین خیابان هولناک است که کودک در آن گم می شود . آخر دنیا ،‌ابتدای گم شدگی کودک در خیابان است . این را کودکان ،‌کودکانی که حالا بزرگ شده اند خوب می دانند . کودکانی که وقتی گم شدند ،‌راه خانه شان را فراموش کردند . با این همه یادت باشد ،‌به بچه هایی که از روستاها به مدرسه تو می آیند ،‌به بچه هایی که تو را در خیابان نگاه می کنند ،‌اول اسم باران و بعد اسم ماه را یاد بدهی . اول دنیا ،‌آخر دنیا هرکجای عالم که باشد ،‌اسمش هر چه که باشد ،‌خودش هر چه که باشد ‌مهم نیست ،‌بچه ها خودشان پیدایش می کنند .

دلم برای ماه تنگ شده است . حالا اگر رویم را به آسمان برگردانم ،‌اگر ماه نیامده باشد ،‌شاید گریه ام بگیرد ،‌یا شاید بمیرم . کسی چه می داند ؟هر چه هست ،‌یادت باشد ،‌حتما یادت باشد ،‌بچه ها ،‌باران و ماه ،‌باران و ماه و چتری سبز که من به دست می گیرم تا آخر دنیا .

همین .

من چندی مانده به فصل باران برمی گردم .

هیوا مسیح

از کتاب من از دنیای بی کودک می ترسم

چشمی برای اینهمه دیدن نداشتیم
وقتی خیال راست شنیدن نداشتیم
غوغای عشق بود وغزلپوش می شدیم
تاری برای درد تنیدن نداشتیم
اصلن مهم نبود خیالی که خام بود
اصلن مهم نبود که چیدن نداشتیم
بی توشه راهی سفر زندگی شدیم
غافل از اینکه پای رسیدن نداشتیم
مثل پلنگ زخمی بر قله ها اسیر
بال به سمت ماه پریدن نداشتیم
حالا غروب تلخ غزلهای شاعر است
یعنی به غیر درد کشیدن نداشتیم

خانم مریم حقیقت