یادداشتهای من برمهربانی دوستانم

از همه شما ممنونم . آنقدر لطفتان شامل من و این خانه شده که زبان تشکرم قاصر است . از بودنتان خوشحالم و با کوله باری از محبت شما دوستان و تجربیات قشنگی که در این فضای مجاز آموخته ام وارد دهه دیگری از زندگی می شوم که امیدوارم برای همگی مان پربار باشد .

نوشته های لحظه ای من در مورد وبلاگهایتان ، نمی تواند آن حس واقعی درونم را بیان کند . چرا که من با واژه ها غریبه ام . اما تنها حس آن لحظه من است . به بزرگواری خودتان ببخشید . برای دیدن آنها به ادامه مطلب مراجعه نمایید .  این نوشته ها به ترتیب کامنتها است . برای دیدن نظرات دوستانم نیز به بخش نظرات بازی مراجعه فرمایید . باز هم از همگی تان سپاسگزارم .

پی توضیح نوشت :

 لازم به توضیح دانستم خدمت دوستان عرض کنم ، این نوشته ها فقط در مورد دوستانی است که در بازی من شرکت نمودند . اگر نه بنده نسبت به همه دوستان غایب هم ارادت بی نهایت دارم .

خونه ی خیالی :

خانه ی خیالی بنا شد تا در آن از تپش دلها بگوید . بر ترانه های روییده در جان هر آن که مشتاق شنیدن شوری است که حلاج را بر سر دار بی قرار کرد. آمد که فراموش نکند ، فراموش نشود ، به شب خو نکند و از آفتاب بگوید . آمد که شاخه ی سبز امید را در دل خود بکارد و قلمه ای از آن را در دل تمام دوستان به یادگار بنا نهد تا دلهایمان به سرسبزی بوستان عشق شود . رفیقی که گاه در قالب سپهر آسمانی می شود ، همچون دکوراسیون خانه اشان  ، صفحه ای سفید با گلی سرخ در سردر خانه که نشان محبت بی پایان صاحبش است ، و گاه چون کلام هر دو یکی می شود در واژه و معنا ، سپهر و رفیق دو همزادند انگار و من دوستی این یک را وامدار آن یکی بزرگوارم . کاش تراژدی آدم های کوکی شماطه دار چون تردید قاصدک های آواره در باد به پایان رسد در آهوی یاد یار تا با عمق جان دریابیم روزگار غریبی است نازنین !

هبوط:

مرا کسی نساخت ، خدا ساخت . نه آنچنان که کسی می خواست . که من کسی نداشتم . کسم خدا بود . کس بی کسان .

نوای آرام و غمگین موسیقی و تصویر زیبای لاله های سفید ، تو را رهنمون می شود به خاطرات . خاطرات تلخ و شیرین روزگارانی که انگار مربوط به این دوران و آدمهایش نیست . گاهی فکر می کنم نکند آن یک تکه از زندگی ما آدمها ، خواب و خیالی است شیرین که وصل شده به روزگار نامناسب مان . که باور کنیم می شود خدایی بود و آسمانی شد . آدمها و اتفاقات و عقایدی که آمدند و رفتند تا بدانیم که ماجرای هبوط ما به این دیار خاکی از سر تصادف نبوده و حکمتی دارد که باید رازش را دریابیم . و چه حکمتی زیباتر از عشق ؟ که همان عشق می شود رمز دوباره عروج  . و چه شیرین است عروجی به معبود پس از دریافت غم هبوط . آشنا شدن با شما از شیرین ترین دریافته های این روزهایم است و به خاطر آن مدیون آسمان سیاه و پرستاره ام . ممنون از حضورتان.

جوجه اردک زشت :

جوجه اردکی می شناسم که ادعا دارد زشت ترین است . اردکی که در متروک ترین امپراطوری بهار آشیانه کرده ، اما نمی داند که مهربانی حتی تا دورترین امپراطوری ها هم نفوذ می کند، وقتی آدمها درطول موجهای یکسان قرار بگیرند . وقتی شعر و غزل و موسیقی بشود اشتراکات روح . وقتی ماجرای هبوط بشود درد مشترک . وقتی دردهای مشترک آنقدر زیاد باشند که نه فاصله ها توان از بین بردن این همه حس زیبای نهفته در کلمات را داشته باشند و نه زخمهای ناشی از نگاه های مسموم . دوست نازنین تازه یافته ام ، یادم نمی رود هرگز که پردر آوردن درد دارد و یادم نمی رود که سیمرغ ها با آواز می میرند و اردک ها با پر . یادم می ماند که کسی هر شب ماه را از خواب هایم می دزدد ، میان شعرهایش می برد تا من هی زمین بخورم میان آن همه تاریکی ! اما من باز هم با خدا معامله می کنم ، چرا که معامله با خدا در هر صورت برد است ، چرا که هردو دست خدا پر است  . از آن اتفاقات سبز این روزهایم بود آشنایی باشما که آنرا مدیون آقا بزرگ عزیز هستم .

واژه هایم بوی باران می دهند .

مادر که باشی ، سیب سرخ حوا در دستان تست . خانه ات که خانه دل باشد و حریم مهروانی ها ، غزل واژه هایت که بوی باران دهند و طراوت بهاری داشته باشند ، سنگین دل هم حتی اگر باشی ، اولین کوچه دلت را به نام مادر سند می زنی تا هر روز با تنفس شمیم عطر مادر ، چون گنجشککان عاشق ، آواز محبت سردهی در آستان دوست . تا دنیا دنیاست وامدار حاکم ادب و ایهام  و خداوند مهربانی ها هستم  که راه دل مادر را به من نشان دادند .

قلم سبز :

اولین بار که کلیک کردم بر واژه ی قلم سبز ، در بحبوحه ی همدلی ها بود و سرخوشی محبت های ناب آن دوران ، که مرا و تورا و همگی را بر سر سفره محبت و یکدلی جمع کرده بود تا بیاموزیم که در سخت ترین شرایط هم اگر باهم باشیم ، روزهایمان رنگ سبز دوستی می گیرد . آن اوایل روح لطیف و صداقت کلامش این تصور را درمن ایجاد کرد که بسیار کم سن تر از اینی ست که می شناسم . اما در طی زمان و آشنایی بیشتر با او دریافتم پرند از آن دسته افراد است که عقل و احساس را با هم در وجودش دارد . از آدمهای نادر روزگار است که انسانیت شان مثال زدنی است . پیش قضاوت نمی کند و راه دل را هم خوب می شناسد . صداقت و صراحت و پافشاری اش بر عقایدش برایم مثال زدنی است . امیدم این است که اتفاق سبز و خوشایند زندگی اش خیلی زود بر او رخ نماید . سرسبزی و سرزندگی اش آرزوی من است .

آریایی ها :

همه چیز در پناه صداقت . آنقدر نسبت به این کلمه صداقت حساس هستم که در سر در هر خانه ای نصب شده باشد جذبش شوم . وقتی صاحبخانه اش برای صداقتش هزینه هم بپردازد ، معلوم است که این کلمه ارزش وجودی اش است ، نه یک دروغ قشنگ ! به قول خود آنا قرمزی ، تجربه وبلاگ نویسی با همه سختی هایش ، قشنگی های زیادی هم دارد . مثل دوستی های خالصانه و ارتباطات تازه و البته شناخت ، شناختی نو از خود ، از جهان پیرامون و آدمهای اطرافمان . و من چقدر خوشحالم از اینکه می بینم جوانان کشور آریایی ام درجهت زندگی بهتر و آرمانی تر ، اصول زیبای انسانی و الهی را فراراه خود قرار می دهند . اگر بخواهم از وجود پدر نازنین آنا ، آن آریایی بزرگ ، استاد سعادت هم نام  ببرم که کلمه کم می آورم و حق مطلب ادا نخواهد شد . پس می گذرم به امید برگشت آنا با دستانی پر از تقدیری زیبا .

مصطفی :

قصری از صدای ساز و طنین غزل ناب و تصاویر زیبا . دلی پر از مهر اما در انزوای خود خواسته . به میهمانی خانه اش که می روی به صدای تار و تنبک دعوتت می کند و شنیدن دلواژه هایی از غزلیات ناب . آن علامت آتشین موسیقایی  در زمینه سیاه و صفحه ای آبی در میان ، نشان از روحیه هنرمندی حساس می دهد .اما در پس چشمان مهربان صاحبخانه و صدای گرمش ، حزنی نهان است که حق آن خانه و صاحب مهربانش نیست . باید دست دلش را گرفت و پا به پا به قصر شادیها برد . دنیا دنیا شادی و نشاط آرزوی من است برای زوج هنرمند دایی و خواهرزاده . زندگی شان همیشه بهاری .

عاطفه :

در سرای عاطفه ، بعدی از وجود خودم را آشکار می بینم . دادو فریادهای من در حمایت از حقوق پایمال شده زنان در واقعیت ، به وضوح در خانه مجازی عاطفه ، این همشهری نازنینم ، پیداست . به علاوه اینکه شور و نشاط و فعالیت این عزیز ، همیشه برایم ارزشمند و قابل تقدیر بوده وهست . موفق باشی عزیز مهربان .

مکث:

یک مکث کوتاه ..... آخر همان مرا می کشد !

افروز : 

این منم بی تظاهر . نوشته های صادقانه واز دل برآمده نازنینی با چشمانی دریایی و قلبی مهربان . اتفاق زیبایی بود آشنایی با او در فضای بلاگ و همسایگی شگفت انگیزمان در دنیای واقع که شد سرآغاز لحظات زیبای در کنار هم بودن ها وثبت خاطرات مشترک ارزشمند . زندگی سرشار ازعشق آرزوی من است برای افروز و علیرضای عزیز .

سپیده :

آدمهایی هستند که آنچنان در قلبت جای گرفته اند که کلمات برای توصیفشان کم  است . چطور می شود آنهمه محبت را و عشق را در قالب واژه ها بیان کرد ؟ باور کنید کوه هم کم می آورد در برابر صبوری این نازنین !  برق چشمانش ، چه در غمها ، چه در شادیها ، خود بیانگر درونش است . وجودی آرام و مهربان و بی نهایت صبور . تا دنیا دنیاست برایش  آرزوی بهترینها را دارم ، این عزیز دوست داشتنی ام را .

هیچ :

صفحه ای آبی ( رنگ آرامش من ) ، اشعار منتخب عالی ، الهی نامه های وجد آور ، صاحبخانه ای با دلی بزرگ و دریایی ، مهربانی برخاسته ازصفای دل و عمق وجود ، عشقی نهان در تک تک واژه ها ، صاحب اندیشه ای متعالی و اعتقاداتی زیبا !

در آن حد نیستم که کلامی درخور استاد بیابم . تنها می گویم که در این یکسال و اندی که از آشنایی من با ایشان گذشته ، بسیاری از سئوالاتم را در آنجا پاسخ یافته ام ، بسیاری از نشانه های زندگی ام را در لابه لای غزلها و نوشته های ایشان دیده ام و بسیار گاهی آرامش گم شده ام را در آن مکان جستجو نموده ام .  زمانی از انتخاب نام هیچ متعجب بودم و  حالا شگفت زده ام که عجب اعجازی در این نام نهفته است – هزار نکته باریک تر ز مو اینجاست - . کاش آسمان همه جا ، رنگ بی رنگی از محبت بگیرد .

فرداد:

قاب اول : حاشیه ای بر سپندارمزگان ، عشقی به تمدن کهن سرزمین آریایی ام .

قاب دوم : مراقب افکارت باش ..... که سرنوشتت می شود : کلامی از شیرمرد دوران ، علی (ع)  . عشقی به دینم

قاب سوم : خشمی مقدس : تعجب بی تعجب ، من هم آدمم ، گاهی ساز زندگی ام ناکوک می شود !

قاب چهارم : دل و دلواژه هایش . غزل و موسیقی و عرفان . من تو را دوست دارم ، تو دیگری را و دیگری مرا و ماهمه تنهاییم . زنجیره تنهایی که می تواند بشود زنجیره عشق و دوستی !

قاب پنجم : عاشق ، عارف ، فیلسوف ، خسته ، رنجور ، مات ، اما ... نهادم آینه ای روبروی آینه ات ، جهان پر از تو  و من شد . پر از خدا که تویی !

قاب ششم :  کودکی مسحور بادباک خیال ،  مترسکی در آرزوی آدم برفی شدن ، سازی درآغوش ، صدای سه تار بلند می شود :

دیگه عاشق شدن ، ناز کشیدن ، فایده نداره ، نداره ......

قاب هفتم :   در هفتمین قاب تصویر مردی است که می خندد !

مذاب ها :

بعضی آدم ها جنس شان از خاک نیست انگار ، که از نور است سرشتشان . آسمانی اند نه زمینی . دردهایشان و زخم هایشان هم از جنس خاک نیست . باور بزرگی که در باورهای کوچک این زمانی نمی گنجد . وقتی بی قرار باشی و بی تاب ، سنگ روی سنگ  دلت بند نمی شود . آنوقت است که با تمام وجود فریاد می زنی : نی من منم و نی تو تویی ، نی تو منی ، هم من منم و هم تو تویی ، هم تو منی !  قصه عشق ، قصه هر لحظه سپهر است . داستان آن گدازه های مذاب که از قلبی آتشین برمی آید و می شود راز اناالحق منصور ، می شود قصه چشمان یعقوب و بوی پیراهن یوسف ، می شود تکرار نامکرر مرجان در زبان داش آکل . می شود قصه فداکاری پدر وقتی آب را ، نان را و جان را بذل کرد ، می شود قصه سرخی دل شقایق های دلاور ، می شود .... ( داستان عشق را مگر انتهایی می شود تصور کرد ؟)  همیشه با خواندنش می گویم ای کاش ذره ای آسمانی شوم.

فائزه :

یک دنیا شور و نشاط و شیطنت ، یک عالمه ذوق و هنر ، کلی صدای خنده و داستهای قشنگ و شعرهای زیبا . ثمره سرزدن به یک بلاگ دوست داشتنی ست که صاحبش یک خانم مهندس معمار است و سرگرم ساختن انواع و اقسام ماکت ها . اما فائزه ما ، روی خستگی را کم کرده با شور ونشاطش . ضمنا یادم می ماند تعصب دلنشین این دختر نهاوندی را به شهرش !  موفق باشی عزیز دل .

سمیرا :

اولین خانه ای که مرا با این دنیای مجاز زیبا آشنا کرد . دلنوشته های دختری با دلی دریایی ، با چشمانی به رنگ بهار ، قلمی که در دست صاحبش باشد ، به حق می نویسد و جز حق نمی نویسد و جز عشق دریافت نمی کند . دل و قلم که در یک راستا باشند می شود دلنوشته ای که از دل بر می آید و بر دل می نشیند . چگونه می شود نه سال تجربه نوشتن را در چند  خط آورد ؟ آنهم وقتی از نزدیک با صاحب مهربان و بی نظیرش پیوندی در قلب داری . آنهم وقتی این همه زیبایی را مدیون او هستی که دستت را گرفت و رهنمونت شد به دنیای زیبای قلم و اندیشه . بگذارید بیش از این نگویم ......

آقا بزرگ :

یک روح بزرگ ، یک دل دریایی ، یک جفت چشم آسمانی ، یک کهکشان محبت  در یک وجود ظاهرا خاکی !

عمق نگاه ، لطافت رفتار ، محبت کلام ، صداقت و صفای وجود ، باعث شده خانه ای ساخته بشود که علیرغم ظاهر ساده اش ، شده خانه امن دوستیها . این خانه هم کلی خاطرات قشنگ و دوست داشتنی برای ما دارد. من چه بگویم وقتی یک دوست نزدیک ، بهترین اسم را برایشان انتخاب کرده ؟ آقا بزرگ به معنای واقعی کلمه بزرگ است . همین !

و بگذارید همینجا از سمیرای مهربانم به خاطر همه اینهایی که گفتم و شنیدیم تشکر کنم . که باعث و بانی همه این دوستیها ، با واسطه یا بی واسطه خود مهربانش است .ممنونم سمیرای عزیز من .

منیژه :

من آذردختهای دوست داشتنی زیادی می شناسم که دلشان به وسعت دریاست و امواج عشق و محبت جزء لاینفک وجودشان است . منیژه من سلطان سرزمینی با وسعت وجود مهربان اما عمیق درونش است . و خانه اش تجسم کامل باران مهر و عشق . خانه ای که گاهی غبار دلتنگی بر آن می نشیند ، اما طول موجهای محبت ساطع شده از وجود همراه مهربانش ، این گردوغبارها را پاک می کند از دل مهربان صاحب خانه و یک گردگیری اساسی در خانه دلش به راه می اندازد . برای این آذردخت مهربانم آرزوی یک دنیا پروانه شادی و خوشبختی دارم .

سایه :

یک مادر عاشق ، یک دوست مهربان و صمیمی ، یک نگاه عمیق به زندگی و آدمها ، خانه ای پر از شعر و نوای موسیقی پنهان در کلمات . خانه ای برای همدلی ها . نشستن و نوشتن برای دمی آسودن .برای زندگی ، برای عشق : سلام ای راستین بی نقاب من ، سلام ای عشق !

یلدا:

تمام زندگی مردی بزرگ ، مادری فداکار ، همسری نمونه . یلدا نامی است دوست داشتنی در فرهنگ ما ، یادآور شادیها . نماد جمع صمیمی خانواده ها . یلدا یعنی درک معنای گشایش چشمها و وسعت بخشیدن به دلها ، هر سال که میگذرد یک سال از عمر ما کم می شود یا یک سال به عمر افزوده می گردد ؟!

مامانگار :

توی آسمان بلاگستان که باشی ، می دانی جاذبه بعضی مکانها زیاد است . حالا این نیروی جاذبه به دلایل مختلفی می تواند وجود داشته باشد . گاهی شور ونشاط و هیجان باعث می شود شما جذب مکانی بشوی ، گاهی مهر ومحبت ، گاهی ....

اما همه ما یک خانه ای را در این آسمان گسترده می شناسیم که سرشار از نیروی زندگی و انرژی های مثبت است . خانه ای که وقتی واردش می شوی و کلماتش را می نوشی ، ناخودآگاه همه حس های منفی وجودت فراری می شوند . خانه ای پر از تجربیات ناب ماورایی . یک کهکشان سئوالات پاسخ یافته ، یک آگاهی عمیق . خانه ای که نسیم آرامش و نقش و نگار مادرانه اش ،محل امنی ساخته برای همه ما. یک زنبیل درویشی پر از محبت و عشق و هر آن چیزی که برای یک زندگی آرام و بی دغدغه در کنار یک مادر ، یک دوست و یک همراه صادق لازم است .

حمید :

یک روح لطیف جاری و ساری در نوشته های از دل برآمده . نشانه ای از یک حمید عاشق ، من خودم هستم ، صاحب یک فکر عمیق در پشت کلمات . همیشه صدای فروغ از این خانه بلند است : اگر به خانه ی من آمدی برای من ای مهربان یک چراغ بیاور .... خانه ای پر از ستاره . ستاره های عاشق . امید که عشق محور همه نوشته های این خانه باشد که چه بهانه ای زیباتر برای نوشتن ، برای زندگی کردن ، برای بودن ؟

پوریا :

بمب انرژی !( واسه چهارشنبه سوری گزینه خوبیه ها !!!)  هر وقت دلم یک لبخند از عمق وجود می خواد و شنیدن یک آهنگ پرشور ، حتما یادم میاد که یک سر به روزنوشت های یک عدد آفتاب پرست بزنم و برای لحظه ای از همه دغدغه های دنیا خلاص بشم . همینطور هر وقت دلم یه عاشقانه ی ناب این زمانی بخواد ، باز یادم می مونه  یک عدد پوریای عاشق و متفکر ، در زیر پوسته این جوان شیطان وجود داره که  میشه دلواژه هاش رو با طعمی از نسکافه داغ چشید در خانه ای به رنگ کهربا ! هر دو روی سکه این جوان خوب و عزیز رو دوست دارم و براش آرزوی زندگی ای سرشار موفقیت میکنم.

الهه :

پیاده هم اگر شده سفرکن ، در ماندن می پوسی !  یک جفت چشم خندان با یک نگاه عمیق ، لبخندی به روی زندگی ، یک دلکده . حرفهایی از دل ، تجربیاتی برآمده از گذرروزگار . به سن کم نمیشود نگریست . بعضی ها زود بزرگ می شوند !  برخی نگاه ها خیلی عمق دارند . بعضی ها خیلی زود مفهوم زندگی را ، عشق و محبت را ، و خدا را می شناسند . بعضی آدمها خیلی جلوتر از زمان خودشان گام برمی دارند . گاهی در کلمات الهه خودم را می بینم . گاهی حس می کنم تجربیات مشترکی داریم من و الهه که باعث می شود اینقدر به احساسش نزدیک بشوم ، هر چند خیلی از هم دوریم . یک الهه پرانرژی ، عاشق و مهربان ، کسی که میشود در لحظات سختی به او تکیه کرد ، اما شرط دارد : راه ورود به دلش را باید پیدا کنی. کلید ورود به سرزمین وجودت ، به دلکده قشنگت چیست آجی خوبم ؟!

آلن :

هر وقت اراجیف ( من نگفتم ، خودش میگه !) کابوی را می خوانم به خودم یادآوری میکنم که هرگز هرگز هرگز نباید از ظاهر آدمها در مورد باطنشان قضاوت کرد . یک جوان با ظاهری پراز شیطنت ، اما در واقع یک حکیم ، یک فیلسوف ، یک دانا ! چیزی که مرا جذب دنیای قشنگ آلن می کند صداقتش است و البته احترامی که همیشه در کلام و در رفتارش به چشم می خورد . نگاه عمیقش به زندگی و مسائل کوچک و بزرگ آن را دوست دارم . آدم شلوغ و پرسروصدا و پررفت وآمدی نیست ، اما تقریبا مطمئنم در مرام و معرفت برای دوستانش کم نمیگذارد و این یعنی یک گوهر کم پیدا در این روزگار بی معرفتی ها . طنز پنهان کلامش و همچنین نوشته هایش راجع به ملینا را دوست دارم . ضمنا همیشه جزء اولین نفراتی ست که پست های مرا می خواند ، هر چند ساکت و آرام ! اما مهم این است که من رد پایش را در سایه سار زندگی ام می بینم و از بودنش خوشحالم .

کیامهر :

بچه های بلاگ می دانند که راجع به کیامهر سخن گفتن کار آسانی نیست و نمیشود حق مطلب را در مورد  کیامهر در چند جمله ادا کرد . آن هم وقتی جوگیریات ، خانه خاطره مشترک همه ماست . به خاطر همه بغضها و اشکهایی که در آن خانه با هم ریختیم ، برای همه لبخندهای ساده و خنده های عمیقی که از خواندن نوشته هایش در چهره هایمان نشست . برای همه حس زندگی ای که در تک تک کلماتش در جریان است . برای مهربانی و صداقتی که در خانه قشنگش موج میزند ، برای محبت و معرفتی که در دوستی نشان می دهد . برای یادآوری لحظات نابی که برای یکی مثل من یعنی خود خود زندگی . چطور می توانم اشکهایی را که از خواندن پست بابابزرگ ریختم و آن حسی که باعث شد من هم بنویسم از پدربزرگی که دیگر پیشم نیست ، فراموش کنم ؟ چطور می توانم خوشحالی خودم را از خواندن نامه کیامهر از زبان نیایش در سالروز تولدم به خاطر نیاورم ؟ یا خستگی ناشی از پست نقاشی اش را چگونه می شود جبران کرد ؟ چطور می شود اینهمه محبتش را به خیل دوستان مجازی اش نادیده بگیرم وقتی حتی در دنیای واقع کمتر از حال وروز دوستانمان باخبریم ؟! الحق که کیامهر باستانی ، سلطان مهر و محبت است . بیشتر از این چه می توانم بگویم راجع به صاحب قلمی که تو را مسحور خودش می کند با جادوی کلماتش ؟!

کیمیاگر :

قلبی از طلا ، وجودی سرشار از مهر ، در ورای ظاهر زیبای خواهری نازنین و دوستی نایاب ، کیمیایی که خود کیمیاگر شده !

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی    تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

دیگه چی بگم آجی قشنگم ؟ قربون اون چشای نازت برم من !

حسام :

یک سامورایی که دنیا را به زانو در آورد . یک نت فالش خود خواسته . نوشته هایش را باید بارها خواند ... همین !

دختر شهید :

می ترسم هر کلمه ای ، ظلمی بشود بر خانه ای که به تازگی یافته امش . پس به جای هر حرفی از زبان خودش می گویم :

فرمود : بمیرید پیش از آنکه بمیرید !  و از تمام ما ، آنان که زنده بودند ، شنیدند . آنان که شنیدند ، مردند . آنان که مردند ، زنده شدند . دیدید ؟! تنها آنان که زنده بودند ، زنده شدند !

پس از آنها ، من نه از رفتن ، که از ماندن می ترسم . می ترسم  مرده بمانم ، مرده بمیرم ....

تنفس :

وقتی دست ناتوانی را می گیریم و یا با عشقی خالصانه به حرف های انسانی تنها و درمانده گوش می سپاریم یا گره از کار کسی می گشاییم ٬پروردگار مجال حضور بر زمین یافته است....

ساعتی ایستاده بر عقربه های عاشقی ! لاله ای به رنگ سرخ محبت در درون بلوری از دلی پاک و آسمانی ، مادری مهربان ، دوستی خالص ، انسانی صادق ،  کسی که تکلیفش با خودش و زندگی مشخص است و این تجربیات گرانبها را در اختیار دیگران قرار می دهد با زنگ  تنفس دوست داشتنی ، که نفس های عمیقش آرامش به ارمغان می آورد و لبخند . دریچه ای باز به مهربانی بی نهایت قلبی سرشار لطف و سرزندگی . حضورتان افتخاری ست برایم عزیزترین . ممنونم از خدای مهربانی ها بابت آشنایی با شما .

کوروش تمدن :

شما به همزاد اعتقاد دارید ؟ اگر از من بپرسید میگویم کوروش تمدن همزاد کیامهراست  ! منتها با کمی تفاوت  . ظاهرا راحت تر است در ارتباطات ، آسانگیر تر است در مشکلات زندگی و البته هر دویشان آنقدری با محبت هستند که بشود بر قولشان در این زمانه ، اعتماد کرد و  نمیشود که محبتشان را نادیده گرفت . شخصیت آقا کوروش و قلمشان ، باز هم طنز کلام و هوش فوق العاده ایشان ، احترامی که در رفتار و کلامشان به چشم می خورد و همینطور عقایدشان بسیار برایم محترم و ارزشمند است . و البته حضورش را در این خانه مجازی جز به مهربانی فوق العاده شان نمی توان مرتبط نمود . توضیحی که بر عکسهای مدرسه و همینطور نقاشی های بچه ها دادند را فراموش نخواهم کرد .  تداوم کلکله شان برای من و دیگران بسیار مهم است . پس لطفا همیشه با همین انرژی بمانید .

میکائیل :

سیزده نامه ، همانطور که قبلا هم گفتم ، سیزدهمین آیت دوستی است . مادر وقتی به خانه پسرش می رود چه حسی دارد ؟ من همان حال را دارم . باقیش بهانه ست .....