شورشکده ی خاک

تا ز بیداد اجل پیکر او بی جان شد

پیش من زندگی و مرگ دگر یک سان شد

گر چه پوشیده نگه داشتن گنج رواست

حیف ازین گنج که در زیر زمین پنهان شد

راحت آباد عدم خواند به گوش دل او

که به شورشکده ی خاک چرا مهمان شد

آشیان دگری جست برون زین عالم

تن رها کرد و به جان زنده ی جاویدان شد

کاسه ی چشم مرا دوری او پرخون کرد

صدف سینه ی من خانه ی صد طوفان شد

جای آن است که از درد بگویم چو کلیم

دور از آن بلبل قدسی , چمنم زندان شد

آن که هرگز نرود لطف و صفایش از یاد

رفت و دیدار من و او به قیامت افتاد

قهرمان سخن، هنوز آنقدر بغض دارم از غم غربت و حس ناتوانی بیش از حد خود در آن روز سه شنبه سنگین که نمیدانم چه باید گفت. می دانم که هرچه بگذرد این بار غم بیش و بیشتر بر دلم آوار خواهد شد. مثل همین جمعه که روز پدر را ... کاش می شد هنوز هم پیامکی فرستاد و پاسخی دریافت کرد. دلم برای لحن مهربانت تنگ شده پدرجانم . کاش بودی…