بهار دلها

شاخه ها رو به آسمان, رخ در رخ مهر, تمنای بهار دارند. بهاری که در راه است و خبر آمدنش را چلچله های مسافر از سرزمین های دور آورده اند و من مثل همیشه, گمشده در روزمرگیهای زندگی, آنقدر غرق قفس شده ام که عطر بهار را ازخود دریغ کرده ام! اما مهربانی ها همیشه از راهی غریب می آیند تا ترا شگفت زده کنند و احساست را به باور بهار نزدیک نمایند. 

از کودکی آموخته بودم حوا گندم را به عشق در دستان آدم گذاشت تا تصویر زندگی بر صحیفه هستی نقش بندد و حالا شاخه گندمی که نشسته بر بال کبوتران مهر در دستان من رخ می نماید, رازهای دیگری از زندگی را بر من می گشاید و غرابت وجود موجودی شگفت به نام انسان را در این کارزار زندگی بر دلم به بغض می نشاند. شک ندارم که هیچ چیز نمی تواند باور مرا به بهار و انسانهایی از جنس بهار تغییر دهد که دلها, بهترین گواهان صداقتند و کدام دورنگی و سیاهی می تواند پل بزند بین دو دل که رنگ اندیشه شان سبز است و باز هم بهار باقی بماند و زمستان عاطفه ها شکل نگیرد؟ من جنس درد را می شناسم, اما می دانم آنها که با ماه و باران و آیینه نسبت دارند هرگز نه به زمین دلبسته می شوند و نه در آسمان پربسته ! می دانم که آنکه شفاگر چشمان یعقوب می شود به سمت نور و مهر, نه پیراهن خونین عثمان که عطر پیراهن یوسف است, پس سوگند می خورم به مهری که در دلم از مهربانی تک تک شمایان نشسته هرگز جانم اسیر دیوهای تردید نخواهد شد و هیچگاه نخواهم گذاشت دامن دلم را پلیدی ها بگیرند و سرزمین روشن دوستیهایم را با سیاهی ابرهای طوفانزا آشنا نمایند. سوگند می خورم که بهار هرگز نشانی سرای دوستیهایمان را فراموش نخواهد کرد و سال نو, سالی سرشار نور و مهر و سبزه و آیینه خواهد بود. سفره های هفت سین سرزمین همیشه آفتابی هم گواهی دیگرند بر این مهربانی دلها .

از دلم تا دلتان پلی است از اندیشه هایی به رنگ روشن عشق. این را خدایی که در همین نزدیکی ست گواه است. سوگند می خورم قدردان این روشنی بمانم از حالا تا همیشه بودنم .

بهار دلتان مزین به رنگ آبی پاک آسمان دوستیها و شکوفه زار شاخساران مهربانی. جاودان سبز ماند بهار دلها .