صدای آرامش

می خوانمت ... با صدای بلند فریادت می زنم , آنقدر که انعکاس صدایم در تک تک سلولهایم می پیچد .... سرم به دوران می افتد ... گیج می زنم ... گیج می زند ذهنم , حواسم , دلم ... صدایت می زنم و پاسخی می شنوم ... دمی آرام می شوم . بعد ناگاه شک مثل خوره ای به جانم می افتد : " از کجا که این صدا , صدای اوست ؟ نکند من پاسخ را اشتباه دریافته ام ؟ نکند ..." و دمی دیگر می اندیشم , اگر صدای او نباشد , پس این آرامش از کجاست ؟ با این موج درد , این آرامش ... نه  !باور نمی کنم غیر او , این چنین آرام باشد بر این آتش درون ... لبخند می زنم و باز , اشکهایم را می زدایم از گونه و می گویم , در دل می گویم , لحظه لحظه آغازین روزهایم را با امتحان می گذرانم این بار . امتحانات عجیب و گاه سخت تو ... هر ساعت به گونه ای بر من رخ می نمایی و من هر بار به یاد می آورم که در حضور توام و باید دل بسپارم به بودنت و راضی باشم به رضایت , که قول داده ام صبور باشم و محکم ...

باشد , این بار هم می گویم راضیم به آنچه تو می خواهی , که در این تسلیم آرامشم را می یابم , اما خدای من , ظرفیت مرا هم می دانی ... خودت مرا دریاب ...

سیب روزگار هر لحظه به شکلی می چرخد و من , گیج و حیران نظاره گر سرنوشتی هستم که با دستان تو بر من رقم می خورد . می گویند بهترین را تو می دانی , پس از تو می خواهم بهترین را و بینشی که دریابم سر آن را و با دل بپذیرم آنرا ...

مهر مهرت را از من مگیر مهربان ترینم ...

هر آدمی ای که مهر مهرت        در وی نگرفت , سنگ خاراست

نالیدن بی حساب سعدی         گویند خلاف رای داناست

از غرقه ی ما خبر ندارد        آسوده که بر کنار دریاست ...