بی نشان دل نشان

با تو در خلوت چو باشم , شرم می گیرد گلویم

تا مبادا لب کنم وا , دوستت دارم بگویم !

شوق چون غالب شود , منعم مکن , بگذار تا من

دستهایت را ببوسم , گیسوانت را ببویم !

رو به رو بودن به از پهلو , مثل باشد , ولی من

گویمت خواهی کنارم باش , خواهی رو به رویم

تا ترا دارم , نه از پژمردگی ترسم , نه خشکی

جاودان سرسبز باشی , ای بهار آرزویم !

شب که یاد چشم مخمورت رباید خوابم از سر

با خیال مهربانت تا سحر در گفتگویم

گاه پنهان می شوی همچون پری از دیده من

بی نشان را , گم اگر شد , در کجا باید بجویم ؟

بیم آن دارم که دامان ترا آلوده سازد

گر که طشت من فتد از بام و ریزد آبرویم

تا جوان بودم , گرو می برد از شب در سیاهی

صبح پیری بردمید و باخت کم کم رنگ , مویم

دانه ای افتاده در خاکم , عطش کرده هلاکم

آه ای باران , مرا سیراب کن , شاید برویم !

استاد محمد قهرمان

عجیب دلتنگم ...