قصه های قاصدک ...

به بلندای سی و هفت قرن , یا به کوتاهی سی و هفت ساعت , نمیدانم ... اما سی و هفت سال گذشت از آن شب سرد زمستانی که پدر بی قراری اش را با قدم زدن در برفهای نیمه شبان التیام بخشید و مادر ...

سی و هفت سال گذشت و من هم مادرم و درک می کنم حال مادر و پدر را و می دانم , با تمام وجود می دانم که چه بر مادر گذشت و چه بر پدر و می فهمم تمام آرامشم را در کنار آنها ...

سی و هفت سال گذشت از خشک شدن آن درخت سیب که نذر ماندنم شد و من به این می اندیشم که آیا هرگز , آن درخت سیب شکایت نکرده بودنم را به نبودنش در درگاه مهربان خداوند نویسنده مقدرات ؟ کاش اینگونه نباشد ! کاش شرمنده آن درخت سیب و آفریدگارش نباشم ... کاش تنها کمی از حس زندگی آن سیب را با خود داشته باشم ...

سی و هفت سال به همین سرعت گذشت ....

قاصدک های مهربانی از دیروز برایم قصه ها گفته اند از مهر و لطف دوستان نابی که فراتر از دوست و برادر و خواهر , آشناترینند با دل و جان . حقیقت را می گویم اگر بگویم من در وجود این عزیزان ذوب شده ام و نیستم , وقتی آنها هستند . به گمانم گاه هستی آدمی , سایه ای از هستی دیگریست و من اکنون سایه ای بیش نیستم ... و چه شادم و شکرگزار .

قاصدک های مهربانی چه زیبا غزل می گویند از لطف و مهرتان ... زبان سخن ندارم . می شود در سکوت گنگ آلوده ام  بشنوید همه ناشنیده ها را ؟