از تو ای دوست نگسلم پیوند ...

1-

گر آسوده گر مبتلا می پسندد   

چه خوشتر از این کو بما می پسندد

چه دانیم ناخوش کدام است یا خوش

خوش است آنکه بر ما خدا می پسندد

چرا دست یازم , چرا پای کوبم ؟

مرا خواجه بی دست و پا می پسندد

خط اول این شعر , سرمشق امروز استاد پیله چی بود که حسابی تکانم داد . بخصوص وقتی قصه ای از زندگی بزرگی هم چاشنی این شعر شد ...

2-

شنبه , زمان تشییع جنازه یک آشنای مهربان , که با رفتن ناگهانیش روح و روان مرا به هم ریخت , وقتی  مداح وسط زیارت عاشورا گفت که روح آن مرحوم در بین ما و شاهد دعاهای ماست , ناگهان قاصدکی جلوی دیدگان من بر زمین نشست و لحظه ای بعد رقص کنان رو به آسمان شتافت . آن زمان حس غریبی تمام وجود مرا در برگرفته بود که بیان کردنی نیست ...

محیط قبرستان , یا به قول شهروندان عزیز اینجا – آرامستان – همیشه یک آرامش خاصی را نصیبم می کند , اما , وداع با یک عزیز در زمستان و در حالیکه برف و سرما همه را از خاک و خاکستان فراری می دهد به سوی چهاردیواری گرم خانه ها , عجیب حس تنهایی را همراه دلم می کند و چقدر دلم می گیرد از اینگونه گذاشتن و گذشتن عزیزی که به رسم امانت به خاک تحویل می دهیم ... کاش هرگز فراموش نکنیم رفتن را ...

3-

نمی دانم می دانی ...!!!؟

که چقدر خنده هایم درد می کنند ...

این روزها انگار بیشتر آدمها به دست هم پیر می شوند تا به پای هم ...