خیال دوست

صبحی مبارکست نظر بر جمال دوست

بر خوردن از درخت امید وصال دوست

بختم نخفته بود که از خواب بامداد

برخاستم به طالع فرخنده فال دوست

از دل برون شو ای غم دنیا و آخرت

یا خانه جای رخت بود یا مجال دوست

خواهم که بیخ صحبت اغیار برکنم

در باغ دل رها نکنم جز نهال دوست

تشریف داد و رفت ندانم ز بیخودی

کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست

هوشم نماند و عقل برفت و سخن ببست

مقبل کسی که محو شود در کمال دوست

سعدی حجاب نیست تو آیینه پاک دار

زنگارخورده چون بنماید جمال دوست

دیروز دکتر دینانی از عقل گفت و خیال ! اینکه عقل آدمی بی یاری خیال کاری از پیش نتواند برد . اینکه این دو از هم جدا نیستند , در حالیکه با هم به نهایت متفاوتند . این که کار خیال صورتگری ست و قدرت تخیل می تواند همه چیزها را به تصور درآورد , اما عقل در نهایت صورت ها را می زداید و نهایت تصمیم با اوست و عقل است که قدرت توحیدی را درک می کند ...

خیال مجرد را به تصور در می آورد تا درک شکل گیرد و عقل تصور را می زداید تا تصویری واقعی از حقایق عالم هستی بر جانمان بریزد . و چه زیباست وقتی همراهی عقل و خیال , افق های زیبایی از هستی را بر ما می گشاید .

استاد از عشق گفت و از اینکه از دوست , غیر دوست نباید خواست ... که شیخ سخن , سعدی شیراز , گفته :

" گویند تمنایی از دوست بکن سعدی     از دوست نخواهم کرد , جز دوست تمنایی "

و من که امروز صبحم با فالی از سعدی آغاز شد و آن هم غزلی که بهت زده ام کرد :

" تشریف داد و رفت ندانم ز بیخودی     کاین دوست بود در نظرم یا خیال دوست

هوشم نماند و عقل برفت و سخن ببست     مقبل کسی که محو شود در کمال دوست "

دوباره گیج شده ام از این همزمانی غریب وقایع . باید جمع بزنم دریافته های این روزهایم را ... باید عقل را به یاری بطلبم . عقلی که به قول استاد , معجزه خداست و انسان اگر ملکوتی ست به عقل است که مثل اعلای حق تعالی در هستی , همان عقلی ست که انسان را اشرف مخلوقات می نماید ...

کاش فاصله ها را کم کنم ... کاش دست دل را در دست عقل بگذارم و راه حق را بیابم تا اینقدر در کوچه راههای زندگی , در کوچه پس کوچه های خیال , گم نشوم ... کاش محو نشوم در خیال دوست ... کاش دریابم او را که در من , می تواند به تجسمی زیبا متجلی شود , اگر درست بروم راه زندگی را ... راستی , من کجای زندگی ام , کجای راه حقیقی زندگی قرار دارم ؟ کاش ....

پی نوشت :

به تاسی از برادرم امپراطور بهاران و با اجازه ایشان :

خیالم را رها می کنم در وجود ... تو می آیی و کنارم می نشینی ... واژه هایت با دل آشناست ... بهشت همینجاست , همینجایی که تو هستی ... من آزادی نمی خواهم که با یوسف به زندانم ...
صدای اذان می آید و عقل , صورتگری خیال را به کناری می نهد ... صدای اذان , صدای واژه های دوست است ... همو که هر لحظه مرا در گذر این همه تلخی , آرام می کند ... همو که می گوید صبور باشم و دستم را از دستش رها نکنم ... همو که هر وقت دلتنگ می شوم دست دلم را در دست خیالم می گذارد و تو را به کنارم می نشاند ... اما نمی گذارد آنقدر غرق خیال شوم که ترا که جلوه ای از مهر اویی , با او یکی کنم ... هرچند دل گواهی می دهد که هر دو یکی هستید ...
کوچه های خیال غریبند , اما من چشمهایم را می بندم و نفس می کشم و عطر تو را می جویم ... چشم باز می کنم و باز ترا می بینم که می خندی و خنده ات , صدای اذان کل احمد را به یادم می آورد و من باز یادم می آید که تو چقدر شبیه خدایی ...
دستی مرا از خیالم بیرون می آورد و رنج معنا می شود ... رنج بی تو بودن , رنج دوری از تویی که خدایی و خدایی که تویی ...
لحظه هایم رنگ خداست و پر از عطر گل محمدی ... دوست رنج است , اما رنجی که به تمام بودنم می ارزد ... کاش باران یاد تو بر تک تک ثانیه هایم ببارد ... قول می دهم هرگز , هرگز , هرگز با چتر نباشم , حتی چتری که رنگ آبی اش باز تو را به یادم آورد ...
خیال زلف تو پختن نه کار هر خامی ست ...