فرشته ای به نام ثنا

دل آدمیزاد , موجود عجیب و شگفت آوریست . ظاهرش تن را زنده می دارد و باطنش , روح را ! ظاهرش خون به مغز می رساند و مغز فرمان می دهد بودن را و باطنش , مهر را تزریق می کند در جان ! تا تو فاصله نگیری از آنچه که آفریده شدی ! از بودنت ... از خدایی بودنت ...

و اینگونه است که عصاره دل می شود دوست داشتن . دوستی در هر نوع که می بینیم و می دانیم , که قدر و مرتبه دوستی ها با قدر و رتبه روح و جان معنا می یابد ! هر آنکس روحی متعالی تر , دوست داشتن هایش ارزنده تر ... که هر چه با اصل و جوهره روح نزدیک باشی , دلت و مهر نهفته در آن به اصل نزدیکتر شده و به اوج می رساند تو را , تا آنجا که برسی به نهایت مهر , به اصل عشق , به خود خود نور و خوشا به حال انسانهایی این چنین که فخر آفرینشند ...

و آنها که چون من درگیر روزمره اند و پابند خاک , دوستیهایشان هم از نوع زمین است و دلبستگی هایشان , زمینی ... اما اینگونه نیست که هر آنچه با خاک نسبتی دارد بی قدر است که اینگونه اگر بود , آفرینش خاک و آفرینش انسانی از جنس خاک دلیلی می شد بر نقصان خدایی که نقص در او راهی ندارد ... پس اگر دل , محل عشقهایی ست از جنس ما آدمیان زمینی , می شود امید داشت که قدم در راهی گذاشته ای که نهایتش اوست ! که مهر نام  اوست و مهربانی هدیه او به ما تا با آن بودنمان را در این دوروزه هستی ,  ساده تر و تحمل پذیرتر نماییم ...

و چه شگفت است دوست داشتن ها , وقتی ورای منطق  تو را با خود می کشاند به سمت و سوی زیباترین لحظه های بودن و رنگ می دهد دقایق زندگیت را , آنگونه که بیرزد به گذران همه عمر ...

و چه تلخ است که این زیباترین هدیه آفریدگار , در این روزگار , کمرنگ و کمرنگ تر می شود و بدتر از آن , همه رنگ و بوی ریا گرفته یا دستاوردیست از حسابگری های منفعت سنجی , که هر که بودنش سودآورتر , محبتت به او بیشتر ! و هر آنگاه این فایده تمام , محبت تمام ! و اینگونه دوست داشتن منشاش نه دل , که عقل است و از عقل جز این چه انتظار ؟

اما هر آنکه مهرش بیش , ظرفیت قلبش بیشتر , تا آنجا که وجود جز مهر نخواهد بود و نفس جز به مهر برون نخواهد شد و اینگونه است که شیخ سخن می گوید : در هر نفسی دو نعمت موجود و بر هر نعمت , شکری واجب ... و من می گویم اگر تمام دقایق عمر را به ثنای خداوندگار بگذرانیم تنها به دلیل وجود دل , باز هم نتوانیم آنگونه که باید قدردانی نماییم از آفرینش این وجود ارزشمند آدمیزاده که موجود شده با لطف او و از جوهر وجود او ...

و من می خواهم شکر گویمت خداوندگار مهربانی و پروردگار یگانه ای که آفریدگار بارانی ... نیایش هر روزه ام به درگاه تو , دستگیری توست در لحظه لحظه زندگی ام تا دمی بی تو نگذرد ...

و حالا ثنا می گویمت , آفرینش ثنا را که ثمره دو وجود دوست داشتنی من است ... ثنایی که عطر مریم می دهد و ستایشگر خوبیهاست که عطر فرشته ها را با خود همراه دارد در این چند روزه ای که میهمان سرای ماست ...

خداوندگار خوبیها , ثنایت می گویم به خاطر ثنا و باران , نیایش و یگانه و هر آن روح عزیزی که با این دل بی قرار نسبتی دارند ناگسستنی ! هر چند این دل , دنبال دلیل و نسبت نمی گردد برای دوستی و این لطفی ست که تو به او ارزانی داشته ای ...پس باز هم شکرت مهربان بی انتها . این هدیه ارزنده ات را از من دریغ نفرما که من بی آن یعنی تهی ... خالی ام نخواه مهربانترین ! شکرت خداوندگار خوبیها.