و ماه , حکایت دل توست ...

شب عاشقان بی دل چه شب دراز باشد

تو بیا کز اول شب  در صبح  باز باشد

عجب است اگر توانم که سفر کنم ز دستت

به  کجا رود  کبوتر  که  اسیر باز باشد

ز محبتت نخواهم که نظر کنم به رویت

که محب صادق آن است که پاکباز باشد

به کرشمه ی عنایت نظری به  حال ما کن

که  دعای درد مندان ز سر نیاز باشد

سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم

به کدام دوست گویم که محل راز باشد

چه نماز باشد آن را که تو در خیال باشی؟

تو صنم نمی گذاری که مرا نماز باشد

قدمی که برگرفتی به وفا و عهد یاران

اگر از بلا بترسی قدم مجاز باشد

نه چنین حساب کردم چو تو دوست می گرفتم

که ثنا و حمد گوییم وجفا وناز باشد

دگرش چو بازبینی غم دل مگوی سعدی

که شب وصال کوتاه وسخن دراز باشد

پی نوشت :

این روزها زبان سخنم قاصر است , برای قدردانی از شما که تمام تلاشتان را برای آرام کردنم با همه وجود حس می کنم . هیچ نمی توانم بگویم , الا همین غزل زیبای شیخ سخن ...

کاش دلم را چون کتابی بگشایید و خود بخوانید حرفهای نگفته را ...ممنونم

	و بارانی باید تا که رنگین کمانی برآید ...