غزل نقاشی دل

دنگ دنگ دنگ ...دنگ دنگ  .... دست می برم و خاموش می کنم صدای زنگ را !

صبح است .... صدایی در گوشم میخواند :

سرارادت ما و آستان حضرت دوست        که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست

نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر               نهادم آینه ها در مقابل رخ دوست

چشم می گشایم !

دشتی سرسبز , گلهای زرد , بنفش , سفید .... پروانه های رنگارنگ , صدای قناری و یاکریم .... نسیم خنکی صورتم را نوازش می کند !

پلک می زنم و چشمانم را می مالم تا خواب از سرم بپرد ... این اما رویا نیست ...

شگفت زده می دوم و اندکی آنسوتر , در سایه درختان بید , در کنار جوی آبی آرام می گیرم ...

بوی جوی مولیان آید همی     یاد یار مهربان آید همی

در آب زلال رود می نگرم و صدای بلبل مرا به جایی , به چیزی می برد ....صدایی از دور مرا می خواند ... اتفاقی در دلم می افتد ... اشکی از چشمم بر آب می چکد .... دسته ای گل نرگس می روید ...

شگفت زده گل ها را می چینم و عطرشان در مشامم می پیچد ... ناگاه صدای نی می شنوم .... حیران , رد صدا را می گیرم و سرمست آواز نی می رسم به دخترکی نشسته در سایه بید مجنون , نی نهاده بر کنج انار لبانش ... حکایت می کند ... از چه ؟! .... " بشنو از نی چه غریبند نیستانی ها !"

زیر لب زمزمه می کنم :

چوپان شده تا شاعر ذاتی شده باشد    آواره آن ماه دهاتی شده باشد!

دستانم را می گشایم تا گلهای نرگس را تقدیمش کنم ... چند پروانه سفید از دستانم پر می زنند و به آسمان می روند ...

لبخند می زند و لبخندش تفسیر مهر است و نگاهش تجسم غزل ...

بقچه ترمه اش را می گشاید و لقمه ای نان و پنیر مهر تعارفم می کند . طعم شیرین و غریبی بر جانم می ریزد ... نگاهش می کنم و در چشمانش ستاره های درخشانی را می بینم که برق می زنند ...

ای چشم تو دشتی پر آهوی رمیده     انگار که طوفان غزل در تو وزیده

دست دراز می کنم تا ستاره ای بچینم از چشمانش ... باد برمی خیزد و روسری اش چشمانم را می بندد ... از پشت حریر آبی روسری اش می بینم قاصدک هایی را که در باد رها شده اند و به آسمان بالا می روند ... قاصدک های مهر ! همه جا سفید می شود و تکه های ابر قاصدک , آسمان را می پوشانند ...  دخترک سوار بر بال قاصدک ها دور می شود از من !

می گویم :

مخواه دختر چوپان که باد حمله کند    به دشتهای پر از گله های قاصدکم

نوری می زند چشمانم را و صدایی و باران ستاره است که می بارد از آسمان ... ستاره های آبی ...

صدای نی می آید و دردی که از نت ها بر جانم می ریزد ... ضربان قلبم درد می کند ...

قلبت که می زند , سر من درد می کند      این روزها سراسر من درد می کند

باران ستاره و قاصدک و من چرخ می زنم ... چرخ می زنم ... چرخ می زنم و ستاره می چینم و قاصدک .... کجایی دخترک رویایی ... برگرد ... روسری حریرت در دستان من ... عطر خوش عشق است و زندگی که در من جاری می شود ...

کجایی دخترک چوپان .... برگرد ...

ای شعرتر از شعر تر از شعر

من با خبر از عشق شدم , بی خبر از شعر

دست تو در این شهر بر این خاک نشاندم

تا قونیه تا بلخ چرا ریشه دواندم ؟

آرام ِ غزل مثنوی شور و جنون شد

این شعر شرابی ست که آغشته به خون شد

برگرد غزل بلکه گلم بشکفد از گل

لا حول و لا قوه الا بتغزل

دخترک چوپان برگرد ...

دنگ دنگ دنگ ... و باز صدای زنگ ...

چشمانم را می گشایم ... گیج و منگ .... پنجره بسته اتاق و عقربه های ساعت که زمان بیداری را به رخم می کشاند ...

زیر لب زمزمه می کنم :  من و صلاح و سلامت ؟ کس این گمان نبرد !!!

و از جا بر می خیزم ...

گه چرخ زنان همچون فلکم           گه بال زنان همچون ملکم

چرخم پی حق , رقصم پی حق     من زان وی ام , نی مشترکم

شیر است یقین در بیشه جان      بدرید یقین , انبان شک ام

پی نوشت :

در شعر که غرق شوی , تصویرهای ناب آن تو را به رویا می برد و آنوقت غریب نیست اگر رویایت , نقاشی ای بشود سرشار ترمه و قاصدک و ستاره , خصوصا اگر امپراطور بهار هم با کلماتش , بال های پرواز خیال تو را رنگ آبی مهر بپاشد ... اینجاست که با جوهر دلت بر صفحه آبی آسمان , با نستعلیق نور خواهی نوشت :

دل سراپرده محبت اوست    دیده آیینه دار طلعت اوست ...

تو و طوبی و ما و قامت یار    فکر هر کس به قدر همت اوست

پی توضیح نوشت :

اشعار این نوشتار درهمی ست از غزلیات مولانا , حافظ , سعدی و از شاعران معاصر : حامد عسکری , مهدی جهانداری , مهدی فرجی , سعید میرزایی و نجمه زارع .و اینکه در سرتاسر این نوشته , اثر پنجه جوجه اردکی را می بینید که پروازی زیبا را تداعی میکند در برابر دیدگانم ! پرواز باشکوه قویی سپیدبال ...

هذیانهای دوباره ام را ببخشید ...