و من تمام خودم را , مسافرت بشوم ...

قطار شو که مرا با خودت سفر ببری
 به دورتر برسانی ــ به دورتر ببری

تمام بود ونبود مرا در این دنیا
که تا ابد چمدانی ست مختصر ببری

ومن تمام خودم را مسافرت بشوم
تو هم مرا به جهانهای  تازه تر ببری

سپس نسیم شوی تو و بعد از آن یوسف ...!
که پیرهن بشوم تا مرا خبر ببری

مرا به خواب مه آلود ابرهای جهان
به خوابهای درختانِِ بارور ببری

و بعد نامه شوم من ... چه خوب بود مرا
خودت اگر بنویسی ــ خودت اگر ببری

***

عجیب نیست که هیزم شکن بیاشوبد
درخت اگر که تو باشی دل از تبر ببری

دوباره زوزه ی  باد و شکستن جاده
چه می شود که مرا با خودت سفر ببری

پیمان سلیمانی

امروز هم از آن روزهای جنون شعر بود . وقتی یک طنز , یک دعا , یک آرزو تو را به دیار غزلها پرتاب می کند و تو چشم باز می کنی و می بینی ساعتها غرقه شده ای در شیرینی لحظه های شاعرانه . گاه چه زیبا می گذرند  لحظه های زندگی . گنگ و سرمست می خوانم و باز می خوانم ...

پی نوشت :
گفتی : کاش یک نفر بیاید و مرا از خودم ببرد به دوردستها ... که و کجا و چگونه اش را نمی دانم اما ...
و من لرزیدم بر خود از شنیدن یک آرزوی دور خود از زبان شما ! هر چند به دامان سکوت پناه بردم , اما این شعر , پاسخ غریب این آرزو بود که به ناگاه بر لحظه هایم آوار شد ...