و عشق ... این حکایت همیشه ی زندگی

حکایت زندگی ما در گذر از پریشانی شبهای درد و غم

                                               و حدیث روزهای نفس

در گیر و دار شناخت آدمی از زندگی

                           از دیگری , از خود , از خدا

از طلوع هیجانات تکه ای از روح ؛ دل ؛ به نام عشق ...

از دریافت عشق به عنوان پاداش رنجهای بی پایان انسانی

و از هر آنچه بر تو می گذرد که " آدمی "!

و آدمی در فراز و فرود اینهمه رنج

                              اینهمه غم

                                   اینهمه احساس

                                              آدم می شود!

و باید که بگذرد از اینهمه بودن ها و شدن ها

                                       تا برسد به اینکه :

" عشق قدر آفریننده است و هیچ آفریده را نشاید !"^*

و این بشود سلوک تو از خاک تا به افلاک !

پی نوشت :

و عشق قیام پایدار انسان های مقتدر است در برابر ابتذال ! اراده ی انسانی که می خواهد رفعت زندگی را به زندگی باز گرداند ( نادر ابراهیمی )

* عبارت آبی رنگ , از کتاب سلوک محمود دولت آبادی نقل شده .