آبی مهربانی ...

زمانهایی از عمر هستند که خاصند و متفاوت . که گذرشان بر تو آنچنان است که ترا درگیر احساساتی غریب و عمیق می نماید که شاید قابل بیان هم نباشد , اما تو خوب می فهمی که چیزی در تو در حال شکل گرفتن یا تغییر است که خوب است و تو , زیستن در این لحظه ها را چقدر دوست داری . حتی اگر این روزها از غم و اندوه و بی تابی هم خالی نباشند , می دانی که این سختی ها هم انگار هستند تا ترا آنگونه که باید بسازند , که غم و بی قراری ها نیامده اند که ترا در هم بکوبند , که هستند تا رسالتی را انجام دهند و ترا در ساختن زندگی یاری کنند و نقشی بزنند ماندگار !

و این هفته در تکمیل روزهای قبل , برای من همین گونه گذشت . گذر روزهایی که هر کدام به اندازه هفته ها بار داشت و می توانست که ثمر دهد اگر عمیق می شدم و در می یافتم سر این لحظه ها را . اینکه این هفته من چه بود و چگونه گذشت که اینگونه تاثیرگذار بود , امریست شخصی , اما اینقدر می گویم که حالا نگاهم به انسانها و به زندگی شاید عمیق تر از قبل شده و سعی ام این است که روح و جوهره درونی آدمها را بیشتر دریابم .

و برخی از روزها در آسمان عمر آدمی , مانند ستاره های درخشانی هستند که همواره با گذری کوتاه بر خاطرات , به چشم دلت می آیند و لبخندی بر لبانت می نشانند شادی آور . روزهایی که با حضور عزیزانی گرانقدر در کنار تو , آنقدر به بار می نشینند که هر قدر هم بخواهی نمی دانی و نمی توانی آنگونه که باید ثمره چین آن لحظه ها باشی . و دیروز من  , پنجشنبه شانزدهم شهریور ماه , از این دست روزهاست که قدردانی مرا با تمام وجودم می طلبد که این روز در تقویم روزهای عمر من ماندنی ست . روزی که با مهربانی و لطف بی نهایت خانم تنفس عزیز کلید خورد و با همراهی گرانقدر عمه طهورای نازنینم به رنگ آبی مهربانی در آمد و وجود ارزشمند برادر بزرگوار , جناب مهین خاکی , مهر تایید بر جاودانگی این روز را در قلبم حک نمود . از هر سه ی این عزیزان دل به نهایت لحظه های بودنم , سپاسگزارم .

و آخرین رنگ دیروز رنگین کمانی من , شرکت در کنسرت حسام الدین سراج بود و گروه بیدل که با حضور اساتید برجسته موسیقی کشورم , ساز دل را به صدا در آورد و رنگی زیبا بخشید بر آخرین لحظات پنجشنبه به یادماندنی قلبم :

می بی صفا , نی بی نوا , وقت است اگر در بزم ما , ساقی می ای دیگر دهد , مطرب رهی دیگر زند ...

پی درد نوشت :

عزیز مهربان دل , از خدا می خواهم هیچگاه ندانی چه بر من گذشت در آن لحظات بی خبری از تو و آنزمان که ترا دیدم آنگونه که بودی , اما همینقدر بدان که از همان لحظه تا به حال , بارها و بارها از ته دل گفته ام خدا را شکر , که اگر نبود رافت و بزرگی اش , نمی دانم چه بر سر تو و ما می آمد ... می خواهم بدانی حتی لحظه ای از یادت غافل نیستم , هر چند مانند تو سکوت را به جبر روزگار انتخاب کنم !

پی قدرنوشت :

و گاه گفتگوهایی که به ازای هر کلمه , چیزی بر تو می افزایند و می دانی که هرگز نخواهی توانست شکر آن کلمات را و آن ثانیه ها را بجای آوری . ممنونم خدای آبی ها و مهربانی ها ...