دلم هوای آفتاب می کند ...

الهی تو آیینی و دوستان آینه آیین . آیین را در آینه نتوان دید هر آینه !( خواجه عبداله انصاری )

بارها گفته ام سایه سار اگر هست به حرمت حضور دوستانی ست که مهرشان سنگ بنای این خانه است و اندیشه شان ستونهای محکم آن . گفته بودم که هر آنچه می بینید و می خوانید آینه لطف و مهربانی شماست که سهبا در دورترین نقطه کهکشان تنها امیدش به تابش مهر دوستان است . این بار هم اقرار می کنم که اگر در این سرا حرفی گفته شد که به دل نشست یا سخنی که تلنگری ایجاد کرد یا شوری که حلقه دوستانه را شوقی بخشید , همه بازتاب نگاهی , مهری , کلامی از عزیزی بوده و من در این میانه تنها نقش همان آینه را داشته ام . آینه ای که سعی کرده بود خوبی ها را و مهربانی ها را رصد کند و بازبتاباند تا در آینه نگاه شمایان , این زیبایی ها به نهایت تکرار برسند . و قصه تا بدینجا خوب بود و مشکل از آنجا شروع شد که آینه من در چرخش همیشه اش , دریافته های کمتری از نور نصیبش می شد و تاریکی لحظه به لحظه او را بیشتر احاطه می کرد . ایراد از سوی کم دیدگان من بود یا خاموش و کم سو شدن ستاره ها نمی دانم , اما هر آنچه بود مرا به این اندیشه واداشت که آینه بودن خطاست مگر آینه ای باشی در برابر نور مطلق ! که شاعر اگر می نویسد , آینه ایست از ذوق بی پایانی که خدا در او نهاده !  که نقاش , آینه ایست از تصویر بی بدیل خالق هستی ! و عاشق آینه ای  از مهر بی انتهایش به معشوق ! و من و ما هم اگر می خواهیم باشیم , باید که دل و دیده را آینه ای گردانیم در برابر یگانه مهرآیین هستی تا آتش دل ماندگار شود و نغمه های قلم , خموشی نگیرند . که تنها آینه ای که هر آینه تاباننده آیین مهر است , دل است . و مهر جز صاحب دل معنایی نخواهد داشت .

حالا دیگر استعاره ها هم رنگ دیگری خواهند یافت . دیگر تا به همیشه روزگار این سرا , سهبا , این ستاره کوچک دب اکبر دیدگانش را رو به سوی آفتاب همیشه مهربانی , خداوندگار نور و مهر و عشق و یقین خواهد نمود و چه خشنود خواهد بود اگر در همراهی با دیگر ستارگان نورانی این آسمان لایتناهی , کهکشانی از شور و شوق و شادمانی بیافرینند در راه رسیدن به نور مطلق تا که شاید این روزگار ناپایدار را , با یادی و یادگاری ماندگار نماییم .

هستی تان رنگین کمان مهر .

ای کاش بودن به از نبودن بود ,

آن وقت خیره در خواب غنچه ای از اوقات باغ پسین

دختران مانوس آینه بوس را در انعکاس صبح

به نودمیدن ماه و تبسم سواری نیامده وعده می دادم .

تا صبح انعکاس ...

 تا صبح انعکاس که دیگر گمان خالی چاه

پر از صدای بال کبوتر شود .

ای کاش بودن به از نبودن بود

آن وقت در این دقیقه مغموم

به رویای آرامشم نیازی نبود ,

هم با هزار آینه پندار بر یکی خشت خانه خویش

سرنهادن همان و اعماق آسودگی همان !

دیگر نه عزیزی که رفته از خواب انتظار و

نه این چه باید شدِ روزگار ,

می نشستم لب آن ستاره و برای دل این قاب یادگار ,

دفتر فالی از آسمان ساده می گشودم شاید .

بعد از به نو رسیدن معنا نیز , رقم از غرامت عشق می زدم .

تا یکی بیاید و برایم تعبیری تازه بیاورد .

ای کاش بودن به از نبودن بود .

آن وقت در نیمه های خوابی از مبادای این ماه منتظر

با جامه ای سپید از استخاره ی باد

رو به دروازه دریا تو را صدا می زدم .

آه برادر بوریا و دهل

تو را که تنها فانوس خانه را با خود به آن شب دور نبردی ....!

گفتی که شب اگر ستاره ای تشنه

از بستر گریه گفت : پیاله آّبی .... آبا !

دی تو در هول عاطفه نامت را به یاد آوری ,

نشانی خواب ها و راه خانه ات را به یاد آوری ,

بودن یا نبودن این سال وماه کبود را به یاد آوری .

ای کاش بودن به از نبودن نبود !

سید علی صالحی