طرحی از کودکی

هدیه و نیایش , سروصدا کنان , از این سر خانه به آن سر را به چشم بر هم زدنی دنبال هم می دوند و من هر لحظه نگران اینکه نکند پایشان به جایی گیر کند و به زمین بیفتند ! آخر خسته از نگرانی و سروصدا می گویم , بچه ها الان هوا خنک است , کاش بروید حیاط بازی کنید ... و آن دو با کمی تردید قبول می کنند و می روند . می گویم , فقط مراقب خودتان باشید ها ...

و باز دستی مرا برمی گرداند به گذشته ای آنقدر دور که از آن فقط سایه ای در ذهنم برجای مانده . تابستان است و زمان طولانی بیکاری . نه کلاسی هست که ما خود را با آن سرگرم کنیم و نه برنامه مفیدی که بشود از آن استفاده کرد . تنها می ماند بازیهای مبدعانه من و دخترخاله ها که بتوانیم  ساعات بلند تابستان را با آن پر کنیم . و ما انصافا هر روز برنامه ای جدید برای خودمان می گذاریم . یک چند روزی را سرگرم خاله بازی می شویم ! متاسفانه نه من و نه فهیمه , اشتیاق چندانی به این یک کار نداریم و زود سر و ته بازی را هم می آوریم ! یک چند وقتی را دنبال جمع کردن کارتهای بازی ( بیشتر ماشین ) و دعواهای بی پایان ما و قهرهای زودگذر ! گاهی هم کل کل کردنهای سخت با پسرخاله ها ! یک مدت تصمیم می گیریم بستنی یخی درست کنیم و مثلا آنها را بفروشیم , کجا ؟ خب معلوم است دم در خانه ! با نوشابه , با شربت , با آبلیمو و خلاصه با هرچه به دستمان می رسد بستنی یخی درست می کنیم و تنها خریدارش هم خودمانیم ! یک بار هم تصمیم می گیریم فرفره بسازیم و بفروشیم ... و در تمام مدت , داستانهای تخیلی من و فهیمه و شعرخواندن های همیشگی مان , جزء برنامه هر روزه مان هست ...

از فرفره گفتم و یاد آنروزهای قشنگ می افتم که مهمترین دغدغه ما , پیدا کردن چوب حصیری برای فرفره بود ! طفلی شوهر خاله که پرده حصیری دم در خانه شان را آرام آرام به نابودی کشاندیم ! مگر میشد حریف من و فهیمه و دو تا پسرخاله های دیگر شد ؟ خب اصلا مگر فرفره بدون چوب امکان دارد ؟ 

چه ذوقی داشت فرفره های رنگی دست ساز و چرخ زدن هایش در دستان ما ... بخصوص وقتی از اول کوچه تا به انتهایش را با سرعت می دویدیم تا فرفره مان بچرخد و بچرخد و ما را سوار بر بالگردهای تخیل , به سرزمین زیبای رویاهایمان ببرد . آبی , سبز , زرد , نارنجی , قرمز , بنفش , صورتی , سفید ... رنگ در رنگ فرفره های زیبا که با وزش باد به چرخش در می آمدند و خنده ای عمیق را میهمان دلهای ما می نمودند !

راستی , کودکی های ما به چه وسایل ساده به خنده ای از ته دل می گذشت و به شادی و کودکی های حالا که با اینهمه بازی های جورواجور و اسباب بازیهای گران , حتی لبخند را دریغ می کند از صورت زیبای کودکانمان ! چه سخت می گذرد روزگار پر از رفاه کنونی ... چه تنهایی موج می زند در زندگی هر کدام ما ! چه کم می آوریم نفس کشیدن در هوای شاد و بی دغدغه و در زیر آسمان آبی مهربانی های زلال همدیگر را ! کاش هرگز بزرگ نمی شدیم !

طرحی به ذهنم آمد که اگر دوست داشته باشید در آن سهیم شوید . هر کدام از شما عزیزان با کمک بچه ها یا بزرگترها , بادبادک یا فرفره ای درست کنید و عکس آنرا برایمان ارسال نمایید . آنوقت در همین سرا , عکسها را به نمایش می گذاریم و به زیباترینش به انتخاب دوستان , هدیه ای تعلق خواهد گرفت . اگر موافقید , موافقت خود را اعلام نمایید تا زودتر برای اجرایش تصمیم بگیریم . فقط لطفا نفرمایید در این ماه رمضان , دل خوش سیری چند ! ضمنا نفرمایید هم که بزرگ شده ایم و بازی خوب نیست و ... یک روز را بیایید همپای کودکانمان , کودک شویم و شادی خاطراتمان را با آنها سهیم شویم .

+ 

زندگی دیکته می گفت , ما هی غلط پشت غلط

عشق رو نوشتیم با الف , نقطه گذاشتیم سر خط !