نوستالژی رمضان

اولین شب ماه مبارک رمضان . ساعت از نیمه شب گذشته و من هنوز بیدارم . می دانم که  دلشوره خواب ماندن سحر , اجازه خواب آرام را از من خواهد گرفت !  خواب ماندن سحر , برای من مساویست با روزه گرفتن یگانه بدون سحر و این یعنی فاجعه ! ناگهان دستی مرا از زمان حال جدا کرده و به پانزده سالگیم می برد ! به همان سنی که حالای دخترک نوجوان من است ... سحر است و در خواب ناز به سر می برم .. که ناگهان با صدای زنگ در از خواب می پرم . ساعت سه نیمه شب است و خاله صفورا , همسایه مهربان ماست که تک تک زنگهای خانه ها را به صدا در می آورد که نکند کسی خواب بماند ! و جالب اینکه آنقدر صبر می کند تا چراغ همه خانه ها را روشن ببیند ! هر چند مامان , همیشه حداقل  دو ساعت قبل از اذان بیدار می شود و غذا را همان سحر می پزد و نماز و قرآن و دعا .... هیچوقت کمتر از یک ساعت قبل از اذان بیدار نشده ام ...

با خود می گویم , کاش هنوز هم  بودند کسانی که برایشان مهم بود در رفع دغدغه دیگری بکوشند ! کاش ...

ساعت سه و نیم با صدای زنگ ساعت از جا می پرم ...شعله سماور را بالا می کشم و سراغ تلویزیون می آیم ! همسر و یگانه را بیدار می کنم و ...

صدای دعای سحر بلند می شود : اللهم انی اسئلک من بهائک و کل بهائک بهی ..... باز هم آوار می شود خاطرات قدیم بر ذهنم که ناگهان یگانه می گوید : " چقدر این دعا را دوست دارم . و بلند می شود و می رود جلوی تلویزیون و زل می زند به صفحه ای که دعا را در خود نمایان کرده ...  به دخترکم می گویم : تا چند سال قبل , خواندن دعای سحر , جزء همیشگی سحرهایم بود , اما حالا ! امان از کار اداری و ترس از کم خوابی و خواب ماندن و دیر رفتنی که این روزها برایم عادت شده است ...

سری به نیایش می زنم و یاد التماس های آخر شبش می افتم که " مامان , قول بده منو بیدار کنی !" و می دانم آنقدر خسته و غرق خواب است که صدا زدنش هم بی فایده است ... می گذرم ... اما به این می اندیشم که رمضان , برای این دخترکوچک من هم با کلی خاطرات قشنگ همراه شده : با آش رشته و حلیم و شربت خاکشیر دم افطار , با نان پنیر و سبزی و سفره رنگین اما ساده افطار و با زولبیا و بامیه و شوله زرد و .... و باز من بر می گردم به گذشته ای آنقدر دور که از آن تنها خاطرات کمرنگی بر جای مانده ... دخترک نه ساله ای که حاضر نبود حتی یک روز ماه رمضان را , آنهم در گرمای تابستان و روزهای طولانی آن از دست بدهد و التماس می کرد مامان حتما بیدارم کنی ! و باز یادم آمد که من هم با شربت خاکشیر و فالوده هایی که مادر درست می کرد خاطره های قشنگی دارم . و با دعای ربنای دم افطار و با صدای اذان موذن زاده و آقاتی و طوخی و با سحری هایی که مادر , تازه تازه درست می کرد و با ....

خدای من , چرا تمام زندگی ما شده خاطرات ؟ چرا هر چیز ساده ای برای ما اینقدر حس نوستالژیک به همراه خود دارد ؟!

اینروزهای غریب , با همه حس های قشنگی که با خود دارد , با دعای دم افطار و التماس سلامت مادر و پدر , با اشک دلتنگی همسر برای پدری که دیگر نیست و این اولین رمضانی ست که جای خالیش بر دل ما سنگینی می کند و با این فکر که سال دیگر , کدامیک از ما نخواهیم بود و فرصت با هم بودنمان را در همین لحظه ها به جای خواهیم گذاشت ؟

رمضان در این سالهای اخیر با میهمانی های افطار دوستانه مان هم معنای دیگری یافته است . میهمانی هایی که در این روزهای دوری و فاصله , غنیمت بزرگی ست و فرصت خوبی برای دمی شاد بودن . رمضان فرصت خوبیست ... برای یافتن خودم , برای دیدن خدا در نزدیکترین فاصله به خود ... برای یافتن آرامشی که اینروزها , بسیار گاهها از ما دور می شود ... رمضان و فرصت قدرش و حاجتهایی که اگر از دل برآیند , سریع روا می شوند ! مثل حاجت سال گذشته من که در کمال ناباوری  , مرا راهی سفری کرد به دیار نی نوا , آنهم در کنار پدر و مادر ...

کاش قدردان این لحظات زیبا باشیم . کاش ....

پی تولد نوشت :

فیروزه ای ترین معلم مهربانی , خورشید پرفروغ آسمان دوستی ها , خانم سعادت یار نازنین , تولدتان مبارک . همیشه شاد باشید و سربلند .