برای سپیده شادیهایم ...

" " آی آدم .... زیبایی یک وصف است , یک صفت , تو وصف و صفت نبودی , تو معنا ... نه ! , تو خود حیات بودی . نفس تو , نفس تو , نفس های تو ..."
ای ... هی ! زندگی چه نامرئی از انسان عبور می کند و می گذرد و تو را با خود می برد غرق در جاذبه ای نفسگیر ؛ و اکنون چه عقوبتی , چه عقوبتی , چه عقوبتی . نفرین اگر کارساز می بود شاید تا سطح خوارشده ترین مردمان فرود می آمد به امید کارساز افتادن آن , که من حرام شدم و دریغا ... حیف از من که حرام شوم . من که در گیجی و گولی و ولگردی و تباهی عمر نگذرانده بود تا آنچه بدان دچار آمده , نتیجه بدیهی چنان عمری باشد .
 تو آمدی و من با خود گفتم خجسته باد ؛ طالع شد ! " و او که طالع می شد چه کسی بود و از کجا می شناختش و برای چه ؛ و از چه هنگام در انتظارش روز را به شب و شب را به روز
".. ..چگونه باز کنم , چگونه بگشایم راز این زاویه از هستی آدمی را که نمی شناسم و می شناسم , که می شناسم و نمی شناسم ."
یک بار ,  بیش از یک بار به او گفته بود " در نبودت هم , من  نوزاد , از آغاز به جستجوی تو بوده ام سرگردان کوچه ها و خیابان ها در یک خانه به دوشی مستمر و در سفری که خوب به یاد می آورم از کدام زاویه ذهنم آغاز شده بود ؛ و چون طالع شدی نفس کشیدم و با خود گفتم آی .... سرانجام آمد !"
دیگر به او نگفت که براستی بار دیگر زنده شدم با طلوع تو از پس مرگ های پیاپی که مسیر عمر مرا با حضور دایمی شان سنگچین کرده بودند . و نگفت با دم خود بغض بسته روح مرا ترکاندی و در کمرگاه عمرم یک بار دیگر از درون منفجر شدم تا باز به هم درآیم , انسجام دوباره بیابم و نو شوم در پرتو رخسار تو ای زیبا که از مردمک چشمانت زندگی تتق می کشد ..." 

( سلوک , محمود دولت آبادی )

یه وقتهایی زبان آدمی هیچ جوره همراه دل نیست . مثل حالا که اسیر نگاهم و خاطره , اما زبانم یاری نمیکنه , که کلمات گم شدند و در بازی قایم موشکی با من , پنهان شده اند در   پستوهای ذهنم  و من نمیتوانم که پیدایشان کنم .
اینروزها همه اشکم و بغض و دلتنگی ... نه از اون دلتنگی های زجرآور , که حال دل رو خراب خراب میکنه , نه ! خوب هستم و نیستم ! دلتنگم و نیستم , شادم و نیستم ...

 و امروز , و فردا ... فردایی که سالگرد تولد دل مهربون تو هست  , فردایی که زادروز هدیه گرفتن نگاه عمیق و مهربان چشمان تو هست از خداوند مهربونی ...

و تو در کنارم نیستی و من نفس می کشم به یاد تمام لحظه های زودگذر سه سالی که در کنار تو بر من و بر ما گذشت و ...

نمیدونم چقدر تونستم قدردانیم رو از حضورت به تو نشون بدم عزیز  , اما خدای من که شاهد هست که چقدر دوستت دارم  و چقدر به داشتنت می بالم و چقدر شکرگزارش هستم.
سپیده دوستیهایم ,  ببخش اگر تولدنامه ات اینقدر غمزده شد , که نبودنت آواریست بر دلم ... که جای خالیت عجیب بر من و دلم سنگینی می کند تا به ابد ... و اگر نبود توجیه آرامشت و نزدیکی ات به عزیزانت و اگر نبود مهربانی خداوندی که باز هم مرا تنها نمی گذارد در این غربت آزارنده .... نمی دانستم چگونه باید سرکنم گذر این روزهای تنهایی را ...
و باز هم شکرگزارم که اگر چه کوتاه , اما آنقدر بودی و آنقدر سعادت داشتم که بشناسمت و برای همیشه , قلبم را به نام مهربانیت سند بزنم و بدانم , به یقین بدانم که خداوندت , خدایم , هیچگاه تنهایمان نمی گذارد .
سپیده شادیهایم , میلادت پرشور نازنین . به یاد دو سال گذشته , به یاد سال گذشته و کافه آدم و حوا , لبخندی بر لبهای قشنگت بنشان و چشمان زیبایت را لحظه ای ببند و به یاد بیاور همه محبت مرا به خودت ...
عزیز دل , نازنین من , تولدت مبارک . امید که همیشه سلامت باشی و پیروز . شادیت و آرامشت آرزوی همیشه من است .

پی نوشت :

آقابزرگ عزیز و ریحانه دوست داشتنی هم از پنج سال بعد نوشتند . خواندن دوباره اش لطفشان را بر دلم بیشتر می نمایاند . ممنون از این عزیزان بزرگوار .

گفتگو در تنهایی , آقا بزرگ , امپراتور بهاران 

پی نوشت 2:

چند روزی نیستم ...