نامه ای به دوست

سمیه ام که گفت :
آفتاب را به نگاهم بازنگردان، دردم را التیام نده و برای زخم هایم درمانی نیاور، فقط بگذار در اعجاز این ایمان بمانم. تو که در متن باورهایم باشی بهار هرگز از خانه ام نخواهد رفت.
دانستم نیاز این روزهایم را , که اگر در به در کوچه های دلتنگی ام , اگر خستگی مجالم نمی دهد , اگر بغض امانم را بریده و اگر اشک , دیدگانم را ملتهب نموده , تنها و تنها یک درمان دارد : پناه  آوردن به تو , چونان همیشه ! نه اینکه از درگاهت گریخته باشم , که می دانی و می دانم در توانم نیست , که مرا یارای بودنی جز با تو نیست , اما به یادم آمد مدتهاست با تو سخن نگفته ام انگار , که درددلهایم تلنبار شده بر دلم و تنگش ساخته و فریادش را به آسمان بلند نموده , آنقدر که آرام آرام بی تابی ام , فراتر از مرزهای خودخواسته وجودم رفته و قرار عزیزانم را هم ربوده است . و حالا دوباره به یادم آمد که کسی هست , عزیزی که صبورترین و مهربانترین است و فریادرس و شنوای هر آنچه دردبی درمان است و هرچند من گمان کنم ضجه زدن هایم به درگاهش بی اثر است , اما باز هم به دل اقرار می کنم که اینگونه نیست و او می شنود و خوب می داند این دردها را , این فریادها را چگونه به درمان برساند که او تنها کارساز هستی ست و دردی هم اگر می گذارد نه از سر ناتوانی که از روی محبت اوست تا نکند در وانفسای این دنیای دنی , سرخوشی های روزگار , گمت کند در کوره پس کوره های جهل و گمراهی و فراموشی و آنقدر غرق شوی در ظواهر که باز یادت برود عمق بودنت را و فراموشت شود آنکس را که شادی این نعمت ها را بر تو هدیه کرده تا دمی به آسودگی نفس بکشی به جبران سختی های روزگار , که مگر این دنیا جز برای سختی ست ؟!
پس از تو می خواهم دردی را که تو بر من می پسندی که وای از آن روزی که بی درد باشم , بی درد دوست !
و من سرگشته این روزها , منی که گمگشته کوچه های کودکی ام تا که شاید خود را بیابم و آرامش از دست رفته آن دوران را , مسافر می شوم و به سمت تو راه می افتم که می دانم جز تو ندارم ! که تو خودت مرا صدا کردی که بیا , نزدیکتر بیا , در آینه چشمانم بنگر و خودت را پیدا کن  و بدان وقتی در دریای مهر من غرقه گشتی , آسودگی را به تجربه خواهی نشست و آرامش را میزبان همیشگی خواهی بود .
و حالا این منم , همان کودکی که خود بزرگش کردی , ای توان بی پایان و ای ابدیت بی انتها ! گوهر گمگشته دلم را در دستانم می گیرم و مثل همیشه با اشکهایم از هر آنچه غبار دلتنگی صافش می کنم و به تو تقدیمش می کنم . هر چند می دانم در برابر چون تویی , به اندازه ذره ای در مقابل کهکشانها هم نمی ارزد , اما چه کنم که جز دل ندارم و می دانم این تنها داشته ام , آنقدر عظیم است که بتواند تو را در خود بگنجاند که خود فرموده ای دل من جایگاه تست ! پس ببین نیازم را , بشنو رازم را و  خود کارسازم باش ای آنکه نیازم از توست و نازم بر تو و کدام خریدار بالاتر از تو ...
گوهر وجودم را , دلم را , تقدیمت می کنم و امیدم آن که به حق تمامی زیبایی هایی که با تست , از سیاهی های دلم بگذری و هدیه ام را بپذیری که چاره ای جز این ندارم : یا عشق یابم , یا بمیرم ....
چه آرامشی دارد سخن گفتن با تو , چه حس قشنگی ست داشتنت , که بودنت نمی گذارد آب در دلت تکان بخورد از زخمها و غصه های این روزگار که محکم ترین پناه عالمی ! چه لذتی دارد عاشق تو بودن ,

 خدایا , عشقم را می پذیری ؟

تکمله نوشت :

" ای تو تنها دلیل رهایی ام , ای که توانایی بر یاری ام , ای که بی خواست تو هیچ چیز نیست و همه چیز , جز هیچ نیست !
بر پیشانی خود داغ می نهم : " بنده دوست "
                                       یا " دوست دوست "

اما نه ! خود را باید حذف کرد . همه چیز اوست :

                                                           " دوست "

( برداشتی از نیایش امام سجاد (ع)به قلم آقای مصطفی ملکی )

پی رفیق نوشت :

آخدا صدامون رو میشنوی ؟!

پی نوشت :

از دوستان عزیزی که تمایل به شرکت در برنامه پست قبل دارند تقاضا دارم سریعتر اعلام آمادگی نمایند تا زمان آنرا مشخص نماییم .ممنون از حضورتان .