بازی دل

بهار امسال , بهار غریبیست . گذر روزها گاه آنقدر بر من عجیب می گذرد , که تا مدتها منگ آن لحظه ام . زمان می برد تا گذر عجیب لحظه ها را بر خود هضم کنم و سر وجودیش را دریابم . روزهای این روزگار من , روزهای غریبیست ...

از لحظه تحویل سال و آن فرصت کوتاه تعطیلی , تا تنها بودن بعدترش , دیدار عجیب روز دهم فروردین و بار عظیمی از معنا که بر دلم روانه ساخت ... تا سفر ... سفری که تمام مقدماتش آماده شد , بی اینکه من کوچکترین تلاشی انجام بدهم ! هر چه بود , دل بود ... به تمام معنا این سفر , سفر دل بود و من هنوز هم دل در آن سفر دارم و جدا نگشته ام از آن ! که هنوز بی دلم ! که دلم به قول عمه طهورا , در کربلا جا مانده ... شاید هم در نجف ... نجف که روحم را برای همیشه , همچون کبوتری , سرگشته حرمش کرد ! حرم صاحب نجف , که به قول امپراتور بهاران , خود خلیل دیگریست ... جا مانده ام در سفر ... هنوز رها نشده ام ...

 و این بار , این ماجرا ! روزی که با سمیه ام راجع به موضوع مشترک صحبت کردم , گفتم فکر نمی کنم این بار دوستان خیلی جمع شوند , که مدتهاست پراکنده شده ایم , کمرنگیم , بی انگیزه ایم شاید ... سکوت و رخوتی عجیب در فضایمان موج میزد که خوشایند نبود !

باور کنید هنوز نمیدانم چگونه شد که موضوع مشترکمان  شد ابراهیم و ماجرای آتشی که بر او سرد شد و سلامت ! که هنوز نمیدانم چطور شد که این جمع عزیز و دوست داشتنی , بسیار بیشتر از آنکه فکر کنم , دور هم , دست در دست هم , دل با هم , جمع شدند تا این شگفتی زیبا را بیافرینند و بشوند تلنگری بر مجموعه تلنگرهای این روزهای همه ما , که اگر چشم باز کنیم , تمام زندگی مان لبریز این فرصت هاست ...

خدا خواست , خلیل , دلیل این روزهایم بشود ... و من چقدر دلتنگم باز ... دلتنگ همه آن حس های خوبی که می تواند باشد , همیشه باشد , همه گیر باشد , اما گاه ما خود از خود دریغ می کنیم ! که با هر آنچه حس ناخوشایند , تعویضش می کنیم , که گذر زندگی را بر خود و بر دیگری , سخت می کنیم و زجرآلود ...

اینهمه گفتم تا بگویم , من , فکر نمی کردم اینگونه همراهی مهربان شما را داشته باشم در این موضوع , اما باز هم بر من ثابت شد که دوستی ها , وقتی از دل برآیند , بر دل هم خواهند نشست ! دیگر چه باک اگر کسانی باشند که این محبت های پاک و ناب را باور نداشته باشند ؟ که مگر من , که مگر ما , می توانیم همگان را راضی نگاهداریم ؟! که اصلا مگر آمده ایم که خود را به دیگری ثابت کنیم ؟ من دست دلم در دست خدایم , همان می کنم که می اندیشم صحیح است ! دیگر باقیش را با همان توکل همیشه , واگذار خودش می کنم تا مرا به بازی ای وادارد که خود می خواهد , که یقین دارم بهترین و معتمدترین کارگردان خودش است و بس ... چه باک اگر بازی من در این صحنه , خوشایند بازیگری دیگر نباشد ؟!

بازیگری هستم در صحنه زندگی  , همچون همه شما عزیزان , هر کدام با نقشی متفاوت و چه زیبا می گذرند لحظه هایی که در کنار شما , با دیدن لبخند شما , با حس کردن امواج مهربانی شمایان در کنار همدیگر , بر من می گذرد ! که اگر در این میانه , تنها حسی را که از خواندن پست محشر برادرم , فرداد عزیز به من دست داد , به دست آورده باشم , برایم کافیست ... که اگر بهت عظیمی را که از دریافته ام از نمایشنامه فوق العاده امپراتور بهار , که اگر اشکهایم را از خواندن سمیرایم , که اگر گیجی ام را از خواندن پیامبر پروانه ای کهکشان ... ! دو روز است در تخته سفید اتاقم این جمله سپهر عزیز به چشم می خورد که :

تو بگو در مسلخ کدام قربانگاه دل به کدام اسماعیل سپرده ایم که بدینگونه مسخ شده ایم و تو اینگونه تنها و تو اینگونه بیقرار و تو اینگونه آشفته ایی...

هنوز یادم نرفته شادی بی نظیرم را از زیبایی کلام فریناز , یا تلنگرهای تکان دهنده آقا بزرگ را .... بخواهم از تک تکتان بگویم و از حس ناب و منحصر به فردی که حضور هر کدام بر دلم وارد کردید , سخن به درازا می کشد ...

همین مرا بس که اینگونه بخوانم در سرای برادر بزرگوارم , دانیال عزیز که می گوید ( و به حق می گوید و جان کلام هم اینجاست ):

"امشب هم به لکنت زبان افتاده ام
گوئیا میخواهم به لهجه کودکی سخن بگویم ،

عمری است در پی حق بوده است و آزار دادن خویش ...

عمری پی حقیقت بوده و افسوس خوردن خویش ،
غافل از آنکه هر روز جدیدش میتوانست بهانه ای باشد
برای الطاف بیشتر خداوند و ای کاش میشد به عقب برگشت !!
همانجایی که زمانی من و تو هرگز نمیدانستیم قهر و آشتی چیست ؟!
کاش به یاد فردا ، همین حالا مهربان بودیم ، مثل امشب ..."

کاش هیچگاه مهربانی را فراموش نکنیم . کاش این هدیه عظیم الهی را از خود و از دیگران , دریغ نداریم , کاش ...

دوستان عزیزتر از جان , از حضور مهربان همگی تان , با تمام دل , با همه وجود , سپاسگزارم . بیش از این بضاعت شکر ندارم . مرا به وسعت دلهایتان ببخشید .