پرنیان موسیقی و شعر

به نام عشق

موج برمی آمد و چون کوه به ساحل می خورد

از دل تیره امواج بلند آوا  ...

آی آدمها ...

ما شنیدیم و به یاری نشتابیدیم

به خیالی که قضا ، به گمانی که قدر

بر سر آن خسته گذاری بکند

دستی از غیب فروآید و کاری بکند

ما نمی دانستیم ،

این که در چنبر گرداب گرفتار شده ست

این نگون بخت که اینگونه نگون سار شده ست

این منم ، این تو ، آن همسایه ، آن انسان

این ماییم ، ما همان جمع پراکنده

همان تنها ، آن تنها هاییم

همه خاموش نشستیم و تماشا کردیم

آن صدا اما خاموش نشد ....

آستین ها را بالا بزنیم

               مهربانی را ، دانایی را

                         در بلندای جهان بنشانیم ..

آی آدمها ..... موج می آید ...

جمعه بیست و نهم اردی بهشت 91 ، دعوتم به میهمانی ساز و آوازی نو ، این بار اما با نیتی شگرف ...گروهی هماهنگ و یکرنگ ، عزم ها را جزم کرده اند برای قدمی به ظاهر کوچک ، اما به غایت بزرگ ، به نهایت قشنگ . آستین ها را بالا زده اند تا گامی بردارند در جهت همدلی ها ... که .. من اگر برخیزم ، تو اگر بر خیزی ، همه برمی خیزند ... که در نگاه من ، درد تو ، درد من است ،غصه تو ، غصه من ! و وای از روزی که دردت را ببینم و کاری هرچند کوچک از من برآید و کوتاهی کنم ..

و قصه امشب ما از آنجا شروع می شود که گروهی کوچک قصد می کنند با تمامی هنر خود ، هنر دل و سرانگشتان توانمندشان ، یاری رسان بیمارانی شوند که امیدشان تنها خداوند است و دستان گره گشای خیرین ! و وقتی خداوند بخواهد ، این گره ها به دستان ما باز می شود ... من ، تو ، او و هر آنکه دلش با درد دیگری ، به درد می آید .

و گروه پرنیان با تمام دل خود ، با تمام احساس خود ، عزم کردند سه شب را ، شادی بیافرینند در دل جمعی و این شادی را تقسیم کنند با آن دیدگان منتظر به در ... که شما بگویید ، قیمت این کار چقدر حساب می شود در کتابچه تقدیر ؟

****

سازها در دستگاه نوا به صدا در می آیند ... وقتی دل ها هماهنگ شوند ، دست ها هم ! سازها هم ! آوازها هم ... و اینگونه است که تاثیری بسزا می گذارد این هماهنگی ها ..

کمانچه می نالد ... دو ساز ، دو روح ... راز و نیاز ، شکوه و شکایت ، خواهش و تمنا ، کشش و کوشش ، عشق ، همدردی ، همزبانی ، همدلی ....

هله خیزید که تا خویش ز خود دور کنیم             نفسی در نظر خود نمکان شور کنیم

هله خیزید که تا مست و خوشی دست زنیم      بی خیال غم و غم را همه در گور کنیم

کیمیا آمد و غمها همه شادیها شد                  همچو سایه پس از این خدمت آن نور کنیم

هله من مطرب عشقم ، دگران مطرب زر            دف من دفتر عشق و دف ایشان ، دف تر

و شیدایی روح با سماع دف ... روحم به پرواز در می آید در این فضا ... که سور اسرافیل دمیده شده انگار ... باید بپاخیزم ... چرخ می زنم ، چرخ می زنم ... تا آنجا که سازها و آوازها ، همه با هم از عمق جان همنوا می شوند که :

بی همگان به سر شود ، بی تو به سر نمی شود ، جای تو دارد این دلم ، جای دگر نمی شود

و در این میانه صدای نی با دل بی قرار من چه بازیها می کند که :

بی تو نه زندگی خوشم ، بی تو نه مردگی خوشم ، سر زغم تو چون کشم ، بی تو به سرنمی شود !

روح دیگر تاب این قفس خاکی را ندارد ... می کوبد به در و دیوار تن ... رهایی بایدش ...

گاه سوی وفا روی ، گاه سوی جفا روی ، آن منی ، کجا روی ? بی تو به سر نمی شود

دل بنهم تو برکنی ، توبه کنم تو بشکنی ، این همه خود تو می کنی ، بی تو به سر نمی شود ...

فغان سازها بلند می شود ... اوج می گیرد صداها تا بگویند :

اگر به دست من افتد فراق را بکشم ، که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق ....

و دل چگونه فریادی رساتر از این سر دهد که :

گر تو نباشی یار من ، گشته خزان بهار من ، مونس و غمگسار من ، بی تو به سر نمی شود !

***

من ، حیران و سرگشته ، گیج و مبهم ، هنوز حیران آنهمه شیدایی ام که این بار بی تاب می شوم در برابر نوای جانسوز کمانچه ، حتی آنجا که از احساسی فرحناک سخن می گوید ! سوز و گداز دل عاشق را مگر درمانی هست ؟ این اشکهای برآمده از دل را مگر پایانی ؟!

بانگ زدم نیمه شبان ، کیست در این خانه دل ، گفت منم کز رخ من ، شد مه و خورشید خجل !

همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی ، که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

تو نه مثل آفتابی که حضور وغیبت افتد ، دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی ...

و آفتاب عشق ، همیشه در دل جاودان می تابد ، حتی اگر ابرهای سیاه دلتنگی ، فاصله مرا از نور به رخ دلم بکشانند !

صدای نی می آید .. نوای نی آشنای دل من است این روزها ، دلی که از نی نوا می آید و هنوز هم در نی نواست :

جز دل من کز ازل تا به ابد عاشق رفت ، جاودان کس نشنیدم که در این کار بماند

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر ، یادگاری که در این گنبد دوار بماند ...

هنگامه رحیل است و من مسافرم . چه سخت است پای کندن دل از دنیا و هر چه در اوست ، اما :

تا راه قلندری نپویی نشود ، رخساره به خون دل نشویی نشود

سودا چه پزی? تا تو چو دل سوختگان ، آزاد به ترک خود نگویی نشود !

پس پای از بند خاک رها می کنم تا رها شوم از قید تعلقات , رها شوم در آسمان خیال و برسم به بارگاه یار . هلهله کنان و پای کوبان و دست افشان سماع می کنم ... می گردم و می چرخم تا برسم به وعده دیدار ... شاید اندکی رها شوم از این سوز دل در حضور مهربان او ، مهربانترین یار ...

این قافله عمر عجب می گذرد ، دریاب دمی که با طرب می گذرد

 گروه پرنیان ، در دو بخش به اجرای هنر پرداختند :

بخش اول ، اجرای قطعاتی در دستگاه نوا ، اثر آقایان  دکترحسین میثمی ، مهندس مهران وکیل ها ، مصطفی عبادی و علی حسینی

و بخش دوم ، موسیقی فیلم : تصنیفهای کیف انگلیسی ، گل چهره و چند اثر ارزشمند دیگر از مفاخر موسیقی ایران ... امید که شاهد موفقیت های روزافزون این عزیزان و تمامی هنرمندان متعهد سرزمین دوست داشتنی ام ایران عزیز باشیم ...

مرنجان دلم را ، خدا را ! رها کن غمت را ، رها کن !