رنگهای زندگی

می گویند آبی فیروزه , رنگ آسمان و نماد آرامش است . آسمانی که نگاه هر آنکه عاشق است به سوی اوست . من مزینم به رنگ های آبی فیروزه و آبی کبود . من منقشم به نام نامی الله , که آرامش اول و آخر با او معنا می یابد ! من در خود نامهای محمد و مهدی را نهان دارم ! من نشانه ای هستم برای خیمه گاه حسین ! آنجا که روز واقعه , حسین , دمی آرام می یافت در نگاه زینب , تا باز دردی نو را از فراق عزیزترین مخلوقات خداوندگار عشق , تاب بیاورد و نیرویی بیابد برای پیکار , اما ....
اما اقرار می کنم با این همه زیبایی , حسرت می خورم به سرخی پرچمی که نام زیبای پدر کرامت و وفا , اباالفضل را در خود به اهتزاز در آورده ! آرامش من , در برابر انقلاب سرخ خون حسین و عباس , به آشوب کشیده می شود ... و من شهادت می دهم که سرخی خون عباس , آبروی عشق است و زیباترین رنگ جاودانه هستی ...

تمام هستی ام آنگاه معنا می یابد که رو به قبله عشق , سرخم کنم تا شاید وجودم به رنگ روشن نور درآید و مرا آن سازد که شاید ... من شاخه ای گلم , اما می توانم همه عشق و نور  شوم در این دایره کبود ...

این بادکنکهای رنگی در دستان من , نه شادی جشن روز تولد است و نه بازی کودکانه ! به چشمان غمگینم که بنگری , می بینی هر رنگش رویایی ست  برای قرصی نان یا دانه ای خرما تا رنگین تر کند سفره خالی شامم را !کاش فریب این لبخند تصنعی را نخوری ...

آنجا که آدمها , آرزوهای رنگارنگ خود را در قالبی از جنس خود به تحقق می نشینند تا فریاد برآورند سیاهی های درون و برون را ! کاش رنگ دلمان و دنیایمان اینقدر زیبا بود ...

وقتی گلهای کاغذی هم رو سوی آسمان دارند , چه بیچاره است دل من اگر پابند ریشه های خاکی اش شود !