سفرنامه دل

سه شنبه پنجم اردی بهشت نود و یک ... دلشوره های قبل سفر من تمامی ندارند انگار . این همه کارهای مانده بر زمین ، این حجم از نگرانی و دلهره ، این آشوب درون ، این گنگی و گیجی من از چیست ؟ سفر ؟! یعنی من واقعا عازم سفرم ؟ یعنی باورم بشود حاجت دلم به این سرعت روا شده است ؟ یعنی باور کنم این سفر را ؟؟؟

روز آخر است و من راهی سفرم و گیج و گنگم و هنوز باور نکرده ام رفتن را و نه می توانم به سنت همه خداحافظی کنم با دیگران ... مگر با سپیده ، سپیده ای که برای من و او ، امروز آخرین روز بودن در این محیط کاریست ... و من دیگر نمی دانم کی می توانم باز سخنان دلم را با او بگویم و آرام شوم در نگاه ساکت و صبور و دل همیشه همراهش ... لحظه خداحافظی چه سخت بود ، چه سخت است ... چشمان اشک آلود من و نگاه فراری او ، بغض هر دوی ما ... بغضی که هنوز رهایم نکرده ، رهایم نمی کند ، که سپیده تکه ای از قلب و روح و دل من هست و خواهد بود ...

سفر دل را آغاز کرده ام با وداعی تلخ ، با دلی ناآرام ، اما نشانه های سفر از همین ابتدا به من می گوید که این سفر خاص را با دعوت آغاز کرده ام . که آسان می شود همه مراحل سفر ... باورم نمی شود ، اما تا آخر سفر ، بارها و بارها دیده ام نظر لطف میزبانان مهربانم را . نیاز به چشم دل هم نیست ، تنها کافیست کمی دقت کنی ، کمی توجه ، کمی چشمان باز ... کمی شکر ...

مشهد شب شهادت گل یاس ، دل من که در حرم ضامن آهو پرپر می زند ... و صبح چهارشنبه و پرواز به سمت دیار نور .. اولین لحظه همراهی ها در هواپیما رقم می خورد ، با یک نگاه ، یک کلام ... و من که در این سفر همه چشم بودم و گوش .. می خواستم ضبط و ثبت کنم همه سخنان را و همه تصاویر زیبا را ....

بغداد به سمت کاظمین ، حرم جوادین ، دو امام معصوم و غریب ، شانه به شانه همدیگر ... کلام پسر دایی ام یادم می آید : سلام مرا به جدم موسی بن جعفر برسان ... موسی بن جعفر و همه ارادت پدر و مادر به این امام معصوم و به پسر بزرگوارشان ، جوادالائمه ... همه اشک می شوم و بغضی که رها می شود ...

در صحن حرم نشسته ام به نماز ، چشمم به دختران سیه چشم و زیباروی عرب می افتد ، در آن میانه اشک و دل ، یاد شیطنت های برادرم دانیال ، می افتم ، حیف که عربی نمیدانم و گرنه حتما ستاره ای به ستارگان آسمان سیاه می افزودم ...! و یاد عمه طهورایم ...

از حرم که بیرون می آییم ، فقر است که می آزاردت ، بافت قدیمی خانه ها ، جلوه زشت سیم های برق ، کثیفی معابر و کودکانی که نشانگر فقر مالی و بهداشتی و فرهنگی هستند ... و چه فراوان به چشم می خورند در طول سفر . سریع می گذرد زمان بودنمان در حرم جوادین ، به سمت نجف می رویم ...

توقفی در هتل ، رفع خستگی و آنگاه ...

من نه خود می روم ، او مرا می کشد  ، کاه سرگشته را ، کهربا می کشد ...

حرم مولا علی ، حریم امن ،  نور ، نیایش ، آرامش ... در جوار حرم مولا ، بی نیاز از دنیا و هر آنچه در اوست هستم انگار .. رنگ  لحظه هایم متفاوت است ، گفتنی نیست ، زبانم قاصر است ، قلبم قاصر است ، ذهنم قاصر است ، قلم قاصر است ...  چشم می دوزم به گنبد امام و به اندازه تمامی این روزهای سراسر دلشوره و دلتنگی ، اشک می ریزم . زبان کلام ندارم ، فقط نگاهم و اشک .. و یاد ... یاد برادرم فرداد و همه عشقی که به مولا دارد ( من آن تکرار کاشی های آبی رنگ محرابم ، که با تکرار یاهو یا علی گرد تو می گردم ...) یاد کیارش و گفتگویش با بهترین بابای دنیا ، یاد سمیرایم ، سپیده ام ، سایه ام ، سمیه ام ... یاد آقا بزرگ و امپراتور بهار و همه عزیزان دیگر ...

سه روز با سرعت نور می گذرد و دل من برای همیشه درآن حرم می ماند ، که من این سفر را از مولایم علی دارم و شب قدرش ، از مهربانترین پدری که این بار هم نظر لطفش را بر من دوخت و مرا با آرزوی بزرگم تنها نگذاشت ... سفر در کنار پدر و مادر ، آرزوی همیشگی من بود ... و حالا .... چه کنم با این اشکهایی که تمامی ندارند این روزها ...؟ سه روز گذشت و من با دلی شکسته به گفتگو نشسته ام با مولا و از او اجازه می گیرم برای رفتن به زیارت فرزندانش و تنها حاجت دلم ، تنها خواسته واقعی دلم را از او می خواهم ... چه دل کندن سخت است خدا .. سخت است ... سخت ... و من هیچگاه با وداع میانه ای نداشته ام و در لحظه آخرین تنها نگاه بوده ام و اشک و دلی که خون از هر آنچه فاصله ، دنیا را و زندگی غریب وار آنرا به امید وصل تاب می آورد ... از پدر خداحافظی نمی کنم و تنها به امید دیداری می گویم و می روم ... دلم اما می ماند همانجا .. تکه ای از آن جا ماند برای همیشه ...

و کربلا .... و تپش های بی قرار دل ، و سرگشتگی روح ... و رنجهای جان ...

و کربلا و بی قراری های زینب...

و کربلا و صفا و وفا و متانت ابوالفضل ...

و کربلا و خون دل حسین ... و کربلا و عظمت حسین ...

چه محشری به پاست در این فاصله نه چندان کوتاه ، نه چندان بلند ... چه قیامتی موج می زند در بین الحرمین ، در فاصله دو برادر ، دو یار ، دو همراه ، دو همسنگر ، دو هم راز ...

چه مظلومیتی نهفته در فاصله بین خیمه گاه و تل زینبیه ، رنجهای زینب ، زخم پا ، زخم دل ، اشک چشم ، خون دل ...

و چه هوایی ست هوای قتلگاه ، سرخی خون حسین ....

زبانم قفل می شود ....

کربلا و گنبد حرم امام و پرچم سرخ رنگ و یاد سمیرایم ،

کربلا و روح سرگشته زینب و سخنان برادرم امپراتور بهاران ،

کربلا و ضریح مقدس امام و سفارش آن  پدر بزرگوار برای پسر فاطمه ...

کربلا و بین الحرمین و یاد آقا بزرگ ...

کربلا و قمر بنی هاشم و خط و نشان فریبا ...

کربلا و باب الحوائج و همه حاجت های به زبان آمده ... امین کوچک برادرم مهرداد ...

کربلا و کبوتران حرمین و نذر پریسا ....

کربلا و حبیب بن مظاهر و عشقی که نمایان می شود ....

و مسجد کوفه و رد پای قدمهای علی بر زمین ، مسجد کوفه و نخل های سر به فلک کشیده و گفتگوهای تنهایی و ماه که شاهد بر راز ونیاز علی بوده ... مسجد کوفه و مناجات امیرالمومنین : مولای یا مولای ، انت الدلیل و انا المتحیر و هل یرحم المتحیر الا الدلیل ؟

کوفه و میثم تمار و مسلم بن عقیل و هانی بن عروه و مختار ...

کوفه و طفلان مسلم و آن زن عرب که با درد ، سرش را به دیوار می کوبید ...

کوفه و مسجد سهله و باز ردپای صاحب الزمان بر این دیار ... چقدر دربه در گوشه نگاهش بودم و نیافتم ... قدم به قدم این سرزمین ، نشانگر حضور مولا بود و چشمان ما ناتوان از دیدار یار ...

و سامرا و حرم و سرای امام هادی و امام حسن عسکری و نرجس خاتون و حکیمه ... سامرا و خانه و سرداب امام زمان .... نماز ظهر آخرین روز را میهمان مهدی فاطمه بودیم ... میهمان نالایقی که سعادت درک حضور صاحبخانه را ندارد ... چه غربتی داشت سامرا ، دلم فشرده می شود .. غریب ترین امام ما ، آخرینشان است ، تنها ترینشان ... زنده باشی و تنها ، مظلوم ، غریب ..... چقدر رنجانده ایم دل مهربان مهدی را ؟

بغداد ، کاظمین ، نجف ، کوفه ، کربلا ، سامرا ، بغداد .... سفر به دیار دل ، در کنار پدر ، در جوار مادر ، در روزهایی که نه تکه ای از زندگی من ، که تمام زندگی من است ...

و لا جعله الله منی اخرالعهد لزیارتکم...