زائر دل ...

دویده شوق سفر آنچنان به بال و پرم

که چون به خانه در آیم هنوز در سفرم

ز اشک شوق که بندد ره نگاه مرا

ترا درست تماشا نکرده چشم ترم !

مگرکه لطف توآرد برون زبحر ِغمم

که گر کناره کنی، آب بگذرد ز سرم

استاد قهرمان

راهی سفرم . سفری  به دیار دل , سفر به سرزمین بغض ها و اشک های ناتمام , سفر به سرزمین تنهایی , سفر به مبدا غیرت و شجاعت , سفر به سرزمین آزادگی , به سرزمین نور ! حال و هوای این روزهایم غریب است . گیجم , گنگم , بارانی ام اینروزها ... دلشوره ای مدام بر لحظه هایم چنگ می زند و ترسی عجیب دلم را می آشوبد . نمی دانستم یک سفر , می تواند اینقدر برهم بزند حال مرا ! نیستم ! در خودم نیستم , با خودم نیستم , در زمین نیستم ... جایی میان خلا سرگردانم انگار . یا شاید که خوابم .. خوابی که تعبیر بیداریش را نمی دانم و چه می ترسم از لحظه ای که بیدار شوم و دریابم که دستانم خالیست ... می ترسم ... !

دعاهایتان آرامم می کند . همانطور که سحر کلام برادرم امپراتور بهاران ! همانطور که آرامش سخنان فرداد عزیز , همانطور که راهنمایی های ارزنده آقا بزرگ . همانطور که مهربانی تک تک شمایان . کاش بدانید چقدر محتاج دعاهایتان هستم .

به قول استاد بزرگوار , جناب هیچ , همه شما در این سفر , همراهان معنوی من هستید , همچون سفر سی مرغ به قله قاف . دعا کنید برسیم به جایی که سیمرغ افسانه ای رسید . کاش با پری سوخته , یا که نه , با دلی شعله ور برگردم ... کاش از هرم نور بی نصیب نمانم ... دعایم کنید که سخت محتاجم !

+ نام پست , برگرفته از کلام برادر بزرگترم , فرداد عزیز است .