واین بار هم پرونده ای دیگر ...

"پنجشنبه 29 اردی بهشت 90 . محفلی از اهل دل . آمده ام به میهمانی ساز و آواز . با کلام آرمین عزیز دعوت می شویم به شنیدن هنرنمایی پنجه های طلایی استاد ذوالفنون بر سیم های سه تار . استاد قبل از هر چه ما را با کلامی چند میهمان می کنند :

موسیقی ایرانی ، موسیقی اندیشه است نه گیشه ! موسیقی ای که در رشد ذهنیت نقش به سزایی دارد . اما برای استفاده از آن باید شرایطی فراهم شود . هر که هستی و هر جا نشسته ای ،‌ذهنیتت را از گذشته و آینده رها کن و در حال بمان . نفسی عمیق بکش و آرام بنشین . حالا با گوش دل بشنو صدای ناله های سه تارم را :

چشمانم را می بندم .

شمعی فراروی نگاهم روشن می شود . روحم پروانه ای می شود که بر گرد روشنای شمع می چرخد . سماع پروانه روح . صدای ناله بالهایم به آرامی بلند می شود ، اما ...

بر گرد آتش می چرخم و می چرخم . آتشی که از نیستان وجود روشنا گرفته . فریاد و فغان روح بلند می شود . بی قرار است . اما شوق فنا رهایش نمی کند . چرخ می زنم ،‌چرخ می زنم ، چرخ می زنم ... می گردم بر گرد آتش تا وجودم یکسره فنا شود و خاکسترم عطر عشق گیرد . با آخرین شعله شمع که در گدازه های مذاب خاموش می شود ، خاکستر جانم نیز رها می شود در نسیم یاد دوست ...

غم دارم خدا ، ‌دلم درد دارد . صدای مبهم استاد با نوای سوز سه تار بلند می شود اما ... گوش جانم نمی شنود ناله ها را . گنگ است فریادهای خاموش استاد. حرکات چابک انگشتان استاد که بر سیم های سه تار به رقص در می آید ، گاه ناله نت ها را به گوش می رساند ، گاه غریو شادی آنها را از رهاشدن از بند عدم . آواها از نیستی به هستی می رسند . متولد می شوند :  نیست بودم ‌، هست شدم ، زنده ام ، پس زندگی می کنم  . گاه شادم ،‌گاه غمگین ،‌اما... هستم ... پس ...هستم .... هر چند در دستان قدرتمند خالقم هستم ، هر چند آفریده اویم ، اما هر چه هستم ... زیبایم ‍ !‌چون او مرا به بهترین حالت خود آفریده ! من نت فالش نیستم . من نوای سازی کوک ام که آفریده شدم تا شاد کنم ،  یا که نه ... درددل را نجوا کنم ..

این همه آشفته حالی ، این همه نازک خیالی ،‌ای به دوش افکنده گیسو ، از تو دارم ،‌از تو دارم

دین من ،‌دنیای من ،‌از عشق جاویدان تو رونق گرفته ، سوز من ،‌سودای من ،‌از نور بی پایان تو رونق گرفته !

دلم درد دارد از فاصله ها ،‌از تفاوت زبانها ، تفاوت نگاهها ، دلم رنجیده از فاصله دو ما ! پس :

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم   فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم

اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد   من و ساقی به هم سازیم و بنیادش بر اندازیم"

پی نوشت :

دریغ از اینهمه فاصله ها !

سال 90 هم گذشت . پرونده این سال هم با بستن پرونده یک زندگی دیگر به پایان رسید . در آخرین روزهای سال گذشته ، عصرگاه روز یکشنبه 28 اسفند ، استاد جلال ذوالفنون برای همیشه دار فانی را وداع گفت تا جامعه هنری ایران ، برای همیشه داغدار یکی دیگر از بزرگان خویش گردد و چشم انتظار اینکه تا کی باز بیاید نظیری چون ایشان ، با آن سرانگشتان هنرمند و آن مهربانی بی نظیر که برچیده شد از دامان هستی ... دریغ که این رفتنها را هرگز آمدنی نخواهد بود و هیچ بدیلی هم برای آنان نخواهد آمد ... روحش قرین رحمت پروردگار . هفته ای که گذشت ، با همه خوبیهایی که داشت ، سختیهایی را هم بر من وارد کرد که باعث شده ذهنم خسته باشد و آشفته .( برای هر دویش شکر !) ببخشید اگر برای بزرگداشت این استاد فرزانه ، برگشتم به آرشیو و گزارش کنسرت استاد را در اردیبهشت 90 در تالار تربیت معلم قزوین ، برایتان دوباره نویسی نمودم که توان من و این قلم ، بیش از این نیست . خدایش بیامرزد .