برگهایی از دفتر خاطره ها ، نشسته بر مدار دل

دفتر زندگی تمامی آدمها با خاطرات فراوانی پرشده که نشانه رد پاهای افراد مختلف در گذر زمان بر او و زندگی اش می باشد و چه نیک خواهد بود اگر مرور این خاطرات ، طعم خوش لبخند را بر لبان ما برجای بگذارند ، یا که نه ، سهم ما از خاطرات ، تلخی هم اگر  هست ، در پی آن تجربه ای ارزنده و آموزه ای از درس های بی شمار زندگی را به یادگار داشته باشیم که در اینصورت این تلخی هم ، خود بسیار ارزشمند خواهد بود و در نهایت لازم و شیرین .

دو سال و نیم از زندگی من در آسمان بلاگ می گذرد . و به اندازه گذر تک تک روزهایی که سپری شده ، خاطراتی شکل گرفته از بودن من در جمع دوستان این سرا که برایم گرانقدر و ارزشمند است . دوستیهایی ایجاد شده که در قلب من مهر جاودانه ، دریافته اند . آموزه هایی که بی قیمتند و انسانهایی که بودنشان بزرگترین غنیمت این روزهای من است و اندیشه و محبتشان دستاوردی ارزنده برای من .

سمیرا که به اداره ما منتقل شد ، حس تازه ای را برای منی که سالها در آن محیط به تنهایی خوگرفته بودم ایجاد کرد که امیدوار کننده بود . در گذر زمان دریافتم که اشتباه نکرده ام و سمیرای من ، دوستی است که معنای دوستی را مفهومی حقیقی می بخشد . انسانی که بی بدیل است و مهربانی و زیبایی نگاه و اندیشه و درک عمیقش مثال زدنی ست . خیلی از آمدنش نگذشت که متوجه قلم زیبایش شدم و بعدها وبلاگش را کشف کردم و دنیای قشنگ نوشته هایش را و یکی یکی با دوستانش آشنا شدم . رویا ، زری ، محبوبه .... او مرا به ایجاد سرا در این فضا ترغیب کرد و من علیرغم اینکه هرگز توان نوشتن خود را باور نکرده ام ، بیست و ششمین روز از آبان 88 ناگهان این امر را محقق کردم و با سرآغازی از یاد خدا ، دفتر زمزمه های گاه گاه را گشودم . یادش بخیر ، اولین کامنت من مربوط به رویا دلشاد بود و بعدتر که سمیرا و دیگر دوستانش ، با محبت خود مرا به بودن و ماندن دلگرم کردند . یادش بخیر روزنامه نیم نما را و آن مشاعره های به یادماندنی اش با دوستان را . یادش بخیر نمایشگاه های کتاب تهران با سمیرا ، با زری ، در کنار رویا ... یادش بخیر سه بیت از غزل استاد محمد قهرمان و تقاضای محسن باقرلو برای درج کامل شعر و آشنایی من با استاد محمد قهرمان . یادش بخیر دیدن زری در خانه ام و در سرای سعدالسلطنه ، آمدن محبوب و رفتن به کنسرت حسین علیزاده ، یاد همه تولدهای سه نفره من و سمیرا و سپیده بخیر ، یاد سه تایی ( که بعدها شد این چندنفر ) بخیر . یاد همه کلنجاررفتن های ستاره و آفتاب و مهتاب برای کشف هویت آقا بزرگ  بخیر ... آقا بزرگی که حالا خود از بهترین و قدیمی ترین دوستان ماست که علیرغم اینکه هیچگاه  ندیده امشان ، هرگز رنگی از مجاز در قلب و در ذهن من برایشان متصور نیست . آقابزرگی که خانه مجازی شان حکم یک خانه امن برای حضور دوستانه داشت و دارد. با آن ایده های قشنگشان ، بازیهای جذاب ( بازی عکس پدرها اولین بار در آنجا شکل گرفت ) ، یا مشاعره هایی که در سرای ایشان شکل گرفت . یا خواندن همه خاطرات قشنگشان ، دیدن عکسهای قشنگترشان ، آشنا شدن با دوستان بزرگوارشان ... یا حس کردن محبت تمام ناشدنی روح بزرگشان . چطور می توانم فراموش کنم آموزش زبان نهاوندی برای مرا که در پی درخواست من جهت ورود به جامعه نهاوندیهای محبوب خودم شکل گرفته بود؟ مگر می شود آش پشت پای سفر من و سمیرا را فراموش کرد که در سرای ایشان تهیه شد ؟ مگر می توانم تولدنامه های پرمفهوم آنجا را که نشان محبت خالص دل بزرگشان می باشد را از یاد ببرم ؟ به نظر شما امکان دارد ؟

زمستان سال گذشته و پست پرنده های آقابزرگ ، باعث شد پرنده ای بر بام سایه سارم بنشیند که تقدیر مرا در فضای مجاز رنگی دیگر بخشید . امپراطور بهاران با واژه های من قابل توصیف نیست . در توانم نیست از جوجه اردکی بگویم که بارها و بارها نگاه مرا ، قلب مرا ، روح مرا دچار تکانه های عظیم نموده است . نمی توانم شرح دهم آن لحظه های نابی را که به کرات تجربه نموده ام ، در حالیکه همه حس و حال آنرا مدیون برادر بزرگوار بهاری ام هستم . من همیشه مسحور نگاه و قلم و واژه ها و وامدار محبت بی بدیل برادری هستم که روح خدا در کالبد خاکی شان آنقدر گسترده است که گاه رنجهایی عظیم برجسم شان می نشاند و وقتی درد بر جسم و بر روح این پرنده آسمانی می نشیند ، چلچله ها به درد می نشینند و دل من هم بی تاب و بی قرار ، بر سینه می کوبد و اشکها که امان مرا می برند و نگاهم که تا فراسوی مرزهای آسمان خدا بالا می رود تا هر آنچه در بضاعت ناچیز من است ، در نگاه بیکران او به معجزه ای تبدیل شود تا شاید اندکی آسودگی ارمغان بیاورد برای این عزیز مهربان . برادر بزرگواری که دردهایش ، زخم دل مرا تازه می کند و روح مرا سرگشته ، وقتی از صیغه استمراری درد می گوید و ماجرای هبوط و سیب عاشقی را به زیبایی با واژگانی منحصر به فرد در عطر بابونه و دلشوره انارستان و طعم گس زندگی به من و ما یادآوری میکند همانطور که طعم خوش لبخندهای به یادماندنی از خواندن طنزهای فاخر ایشان هم برای همیشه در ذهنم ماندگار شده است .

و درکنار امپراطور بهاران ، این مهربان برادر عمیقم ، سلطان ماه  و مهر ، برهر آنچه پروانه های عاشقی ست می آموزد که برای مانا نمودن لبخند عشق بر لبان زندگی ، باید قلبت را همچون سیب سرخ حوا ، پاک و زلال ، در کف دستان گشوده ات بگذاری و مهربانی را همچون چشمه ای جوشان از اعماق وجودت به غلیان واداری تا بشوی همراه لحظه های ناب عاشقانه ها ، حتی اگر این همراهی در متروک ترین امپراطوری بهار شکل بگیرد تا مردمک تنهایی حوا، پرشود از عطر خوب یادخدا و ثمره اش بشود زیباترین حدیث خلقت ، فرشته ای به نام ال یاسین ...

چه زنجیره زیبایی از دوستیها شکل گرفت ، زنجیره ای که ابتدایش سمیرایم بود و حلقه های بعدی اش ، آقابزرگ و یلدا ، جوجه اردک و مانا ، حمید ، منیژه ، فائزه ، خانمک و ...

به نظر شما ارزش اینهمه خاطرات زیبای این انسانهای بزرگ را می توان در قالب اعداد و کلمات آورد ؟!

ادامه دارد ...