پس از سکوتی کوتاه ...

بعد یکهفته , حالا که قلم به دست گرفتم تا این سکوت را - سکوتی که بیشتر از من , برخی از دوستان را آزرد - بشکنم , حس می کنم چقدر غریبه شده قلمم با من ! راستش اعتراف می کنم از اول هم من و قلم دوستان نزدیکی برای هم نبوده ایم , که من نوشتن نمیدانم ! که اینجا هم اگر بعد این مدت دو سال و اندی پابرجاست , به لطف و مهر و همراهی دوستان عزیزم بوده و هست و اگر باز هم هستم , علیرغم تصمیمی که گرفته بودم برای دورماندن از این فضا - حداقل تا مدتی که احساس کنم آرامش گم شده ام را یافته ام -  به خاطر حرمت همین دوستیهاست . که من همانطور که همیشه به دوستانم گفته ام حق نداشتم خاطرات جمعی دوستان این سرا را از آنها بگیرم , که سایه سار تنها به من تعلق نداشته و ندارد . هر چند این عدم حضور قرار بر دائمی بودن نداشت , اما ...

اما تعارف چرا , من که خودم را بهتر از هر کسی می شناسم و می دانم اگر این سکوت آنقدر طولانی شود که فکر نکردن و ندیدن و نبودن عادتم شود , تنبلی همیشگی به سراغم خواهد آمد و آنوقت ...

نمی دانم آیا حسرتی را برای من در پی خواهد داشت یا نه , اما بدقولی ام را چرا ! و من چقدر بیزارم از عدم تعهد به قول و حرفی که زده می شود .

پس علیرغم تصمیمی که گرفته بودم بر آن شدم تا باز هم سایه سارم را بنا نهم تا از آرامشی که از بودن در جمع عزیزانی که شمایید , بر من وارد می شود , آن حس خوب گم شده ام را دریابم و با توکل به خدا و امید به روزهایی بهتر برخیزم و دست دلم را بگیرم تا خود را از این هیاهوی غریب نجات دهم . و مثل همیشه چشم دارم به یاری و همراهی شما مهربانان که این سرا و وجودش اگر برجاست , بسیارش وامدار حضور مهربان شماست .

سکوت این چندروزه , بسیار چیزها را به من آموخت . عمق دوستی ها و عیار محبت ها را به من یادآوری کرد و یک ارزیابی خوبی از خودم به من داد تا بیشتر بدانم نقاط قوت و ضعفم در چیست . کاش شما هم برایم از این سکوت بگویید تا بتوانم گذر این روزها را از دریچه ذهن شما هم به تحلیل بنشینم . سپاسگزار مهربانی ها و قدردان حضورتان هستم .