طلیعه سحری

ای که لحظه ای نرود , نقش رویت از نظرم

کاش قاصدی برسد , کز تو آورد خبرم !

روز و هفته بی تو گذشت , ماه و سال از پی آن

ناز و سرکشی بگذار , ساعتی بیا به برم

تشنگی فکنده مرا , کم کمک به خاک هلاک

بوسه ای اگر که دهی , تازه می شود جگرم

جلوه ات به جا نگذاشت , از وجود من اثری

تو طلیعه ی سحری , من ستاره سحرم

سرمکش ز خط وفا , پا منه به راه جفا

گر زمن تو می گذری , من ز تو نمی گذرم

آن کبوترم که دهی آب و دانه ام , ز چه رو

سنگ می زنی به پرم , تا ز بام تو بپرم ؟

یا برس به داد دلم , یا مرا به خود برسان

یا تو پابه راه بگذار , یا که ساز کن سفرم

ظاهرم مبین که چنین , سر به راه و پا به رهم

عشق اگر فسون بدمد , می زند جنون به سرم

***

سعدیا کنون که مرا , دامنش فتاده به دست

بیت بی نظیر تراست ,جلوه بیش در نظرم

چون تو , امشبم سرو کار  با حجاب پیرهن است 

می روم به گفته تو " تا به دامنش بدرم !"

استاد محمد قهرمان

90/4/14

پی نوشت :

عشق کلمه ای بیش نیست , تا آنکه کسی پیدا شود و به آن معنا ببخشد !