یک عاشقانه ....

1-

خداوند تو را که آفرید و دستت را که در دستانم گذاشت , چیزی در دلم فرو ریخت که نمیدانستم چیست و حسی که آشنایم نبود . با تو بودم در بهشت خداوندگار , آزاد و رها ...

هزاران میوه شیرین  , جوی های شیر و عسل , سایه های روان !

بهشت , همانگونه که بود , همانقدر خواستنی , همانقدر آرامش بخش , همانقدر اطمینان آور.

که او بود , خداوند

                  و تو که ....

راستی چرا در آنهمه آرامش , حضور تو قرار را از من می ربود ؟

قرارمان بود به آن میوه ممنوعه , به آن درخت سیب نزدیک نشویم . تو اما آمدی و دستم را گرفتی و راست به چشمانم خیره شدی و باز آن حس غریب تمام وجود مرا در بر گرفت و سحر شدم در افسون چشمانت , وقتی گفتی :" من اما از میوه این درخت میخواهم !"                                                                                                                                                                و من که ...

از آن موقع تا به حال هزاران هزار بار اندیشیده ام که کاش اسیر آن نگاه نمی شدم تا از بهشت حضورش بیرون نیایم , اما نمیدانم چه سریست که حالا هم , هنوز , سحر آن نگاه افسونم می کند و باز حاضرم تمام سیب های ممنوعه را بچینم از هر آنچه درخت , تا تنها لحظه ای آن حس شیرین با من باشد ....

تو بگو , به افسون کدام نگاه , سحر می شوی ؟ تو عاشقیت را چگونه آموخته ای ؟ ببینم , تو با این دریایی که مرا در خود می سوزاند و ذوب می کند آشنا هستی ؟

2-

زیباترین بهانه پیوند ما شعر است .

این دوست مشترک

که با ما قهوه می نوشد

و به قیلوله می رود ...

بانوی من !

مهمترین نکته فرهنگ تو این است

که از حزب شعری

و شکوه زبان تو آنجاست

که از زبان گنجشک مشتق شده است

و از سمفونی های موزارت

و تجلیات محی الدین ابن عربی

تو

یار منی

و یار شعرهای من !

بانوی من !

چقدر والایی و با فرهنگ

تو از آغاز دانستی

که عشق فرهنگ است

و شعر

خلاصه فرهنگ

و بر این دو

شرط بستی

و بردی ....

           نزار قبانی

3-

از امپراتور بهاران , راز دانه های انار و مفهوم انارستان را پرسیدم . نگاه زیبایشان  دلشوره انار را خلق کرد تا باز هم مبهوت و شگفت زده شوم و البته قدردان حضور مهربانشان  . بی نصیب نمانید .