گل شاداب بوستانی من ...

 

گاه پرسم ز خود چرا با عشق , طی نشد دوره جوانی من ؟

از چه این سیل در سر پیری , زیر و رو کرد زندگانی من ؟

گر چه دادم ز چشم خود آبش , نخل قدت به بر نمی آید

می گزم پشت دست و می گویم , چه ثمر داشت باغبانی من ؟

گاه باشد که پیش تو از شرم , می کنم وا دهان و می بندم

لب من بی کلام می جنبد , عین ماهی ست بی زبانی من

سایه و خاک رهگذر شده ام , که زخود هیچ اختیارم نیست

گر بگویم , نمی کنی باور , تا چه حد است ناتوانی من

گر چه پاییز می کند بیداد , از تو بوی بهار می آید

آب و رنگ تو باد پابرجا , گل شاداب بوستانی من !

تو مگر سر نهی به شانه من , کز من این کار بر نمی آید

زان که آن دوش در ظرافت فرد , می شود رنجه از گرانی من

از تو آموختم به مکتب عشق , درس دشوار مهربانی را

غیر خود , هر طرف نگاه کنی , کس نبنی به مهربانی من

جان خود را نهاده بر کف دست , می کشم انتظار آمدنت

که زعمر دوباره کمتر نیست , پیش پای تو جان فشانی من

کاش بر می گرفت ما را باد , تا نهد در جزیره ای متروک

بعد از آن هم ز یادها می رفت ,هم نشان تو , هم نشانی من

نیست ای دوست جای چون و چرا , یکی از این دو کار را بپذیر :

یاشبی میزبانی من کن , یا بیا خود به میهمانی من !

*****

آخر کار آدمی مرگ است , بعد از آن دوره فراموشی ست

زنده دارد مگر که یاد مرا , عشق پر شور جاودانی من

خاکساری فتادگی طلبم , که زمن سرکشی نمی آید

چه دهن پرکن است و بی معنی , نام و عنوان قهرمانی من

استاد محمد قهرمان

90/9/4