آنچه بر من گذشت ...

مهتاب گفت : در هر کدام از ما  کمی از نرگس هست ! و من می گویم : از هر کدام شما , دنیایی , در نرگس نهفته است !

بیستم دی ماه نود هم گذشت . اولین سطر از این صفحه دفتر عمرم با مهربانی شما دوستان , رنگهای قشنگی از عشق و مهر و انسانیت گرفته که بی نظیر است . نمی خواستم باز هم از تولد بگویم , اما مگر می شود آقا بزرگ عزیز , خواسته ای داشته باشد و از من برآید و کوتاهی کنم ؟

حقیقتش را بگویم این دو روزه آنقدر شگفتانه های پیاپی دریافت کرده ام که گیج گیجم هنوز . آنقدر دچار احساسات غریب و گاه متناقض شده ام که گم شده ام مابین اینهمه احساس . که هنوز درنیامده ام از شوک . شوکی که از بودن شما , از حس داشتن شما برایم ایجاد شده . نه اینکه تا به حال نبوده اید , نه اینکه تاکنون درنیافته باشمتان , اما راستش در این بعد , اینگونه .... قبول کنید ضربه اش سخت تر از یک تلنگر معمولی بود . این که دریابی راز و رمز این دوستیهای ناب را , این که درک کنی قدر بودنت را در جمعی چنین ,  که خوب می دانی چقدر ارزشمند است لحظاتی که چنین می گذرد . و در می یابی مسئولیت خودت را , که چه هستی و چگونه باید باشی ! از دیروز خیلی به این موضوع فکر کردم که چه می شد مرزهای این فضای مجاز , برداشته می شد ... که نه همسایه های مجازی , که همه ما همسایه های واقعی همدیگر بودیم . همه با هم در کنار هم , در شهری که نمی دانم نامش را چه بنامم , و در یک فضا نفس می کشیدیم . آنوقت به نظر شما چگونه بود حال و روزمان ؟ باز هم دوستی ها , دوستی و دشمنی ها دشمنی باقی می ماند ؟ که یعنی ممکن است اگر من و تویی که دو دوست هستیم در فضای بلاگ , در واقعیت توان تحمل هم را نداشته باشیم ؟ که به نظرتان چقدر امکان دارد دو نفر با تضادهای فکری زیاد در این فضا , در واقعیت با هم دوستانی نزدیک و صمیمی شوند ؟ موضوع جالبیست که اگر پر و بالش بدهیم , زمان زیادی را صرف خود خواهد کرد . اما من قلم به دست نگرفتم که از تخیلات ذهنی خود بگویم . آمدم که بنا به خواسته دوست بزرگوارم , از آنچه بر من در این دوروزه گذشت بگویم و سعی می کنم تا جایی که می شود به خلاصه بیانش کنم :

یکشنبه شب بود و من در شبکه مشغول بودم که رفت و آمد داداش محمد به وبلاگم , توجهم را جلب کرد . به وبلاگش رفتم و ... خب داداش کوچیکه ست و کم طاقت . دو روز زودتر به استقبال رفته . برایش نوشتم : چه خبر شده داداش . مگه امروز چندمه ؟ " که برام نوشت " وای آبجی کی به شما خبر داد ؟ من تایید نمیکنم نظرتون رو !"

بقیه اش را در ادامه مطلب بخوانید لطفا :

رفتم سراغ وبلاگ آسمان سیاه . کامنت محمد و پاسخ برادرم دانیال , شیرین بود و لبخند به لبانم آورد . از دیگر ماجراهای آن شب می گذرم و می رسم به روز دوشنبه نوزدهم و کامنتهایی که می آمد برای تولد و من که نمی دانستم چه بگویم ! حالا دیگر با رفت و آمد و نظرهای جالب داداش محمد , فهمیدم خبرهایی هست که ....هنوز متوجه نشده بودم .

آهان , اینرا هم یادم رفت بگویم . همان یکشنبه بعدازظهر تقریبا ساعت 2 در اتاقم نشسته بودم که همکارم آمد و بسته ای به من داد . پاکتی که نوشته بود شخصا باید مفتوح شود . داخلش باز پاکت کوچکتری که گفته بود با احتیاط باز شود . خط زیبای سمیرایم نیاز به معرفی نداشت . و باز داخل آن که آخرین پاکت و در داخلش کارت دعوت هنرمندانه سه عزیز : سمیرا , سپیده , میکائیل ! که مرا برای ساعت 6 روز دوشنبه دعوت به جشن تولد کرده بودند . عکس کارت در دسته گل بالا هست اما مضمونش :

بی شک  خجسته زادروز شما به عنوان یکی از اختران درخشان کهکشان راه شیری , نقطه عطفی در تاریخ و ادبیات این مرزو بوم می باشد . به همین مناسبت مجلس بزمی با کلیه آلات لهو و لعب در پایتخت خوشنویسی ایران , در مکان ..... برقرار می باشد . لذا از سرکار علیه جهت تشریف فرمایی به این محفل انس دعوت بعمل می آید . روز دوشنبه , نوزده دی ماه نود , از ساعت 18 .

دوشنبه صبح شد و من ذهن خالی خودم را به کار گرفتم تا بتوانم چند خطی بنویسم برای تولد امسالم که شد آنچه خواندید . عصر شد و ساعت 6 و من که با تاخیر یکربعی به محل قرار رفتم و هنوز با دوستانم احوالپرسی نکرده بودم که چشمم به هدیه تولد چشمگیرشان افتاد و با نگاه به سپیده داد زدم ....واااااااااااااایییی سمیرااااا ....( ماجرایی دارد پشت پرده این هدیه زیبا !) و بعد آن دسته گل زیبا و کلی شوخی و خنده و کلی حرف و حدیث و غیبت پشت سر دوستان حقیقی و مجازی . یکی از مباحث مطرح شده , کامنتهای سمیرا در پست سیگار بود که باز هم صدای خنده ما را در آن فضای کوچک , بلند کرد ... وسط بگو و بخند و بستنی خوران ( جای همه شما خالی ) , ناگهان سمیرا , پرده از یک شگفتانه زیبای دیگر برگرفت : رونمایی از صداها ! صداهایی که مخاطبشان من بودم و موضوعش تولدم و ارسال کنندگانش , تعدادی از دوستان عزیزتر از جان که لطف کرده بودند و با مهر بی نهایتشان مرا به شنیدن صدای گرمشان دعوت کرده بودند . هر صدا رنگی , هر کلمه عطری , هر لحظه طعمی ... با یکی بغض کردم , با یکی خندیدم , با دیگری اشک ریختم ...هنوز ندیده ام فیلم کوتاهی را که سپیده در آن لحظات از من گرفته , ولی هنوز به خوبی به یادم مانده حس و حال آن لحظه هایم را ... صداها شخصی اند . فقط برای خودم پر شده اند , اما من با اجازه , یا بی اجازه , سه تا از فایلهای صوتی را برایتان می گذارم تا فقط با کمی از حال و روزم آشنا شوید و بدانید چه بر من گذشت . هر چند باید بودید در آن لحظه . و با شناختی که من از هر کدام آن عزیزان داشتم , عکس العملم را می دیدید و مسلما با همین شناخت است که شنیدن صدای فرداد عزیز برایم آن شگفتی و ذوق غریب را به همراه داشت . یا با همین شناخت است که آناهیتا و سپیده .... بگذریم . معجون غریبی بود حس و حال من و دریافت حس دوستانم با پس زمینه ای از صداهای مختلف دوتار و سه تار و تنبور و ....  بشنوید  1 , 2 ,  3 ....

گیر کرده ام در آن دو ساعت و نمی شود که بیرون بیایم انگار که دنیایی خاطره بود آن لحظات و من چگونه سپاسگزار باشم از خالق آنهمه زیبایی و چگونه تشکر کنم از سمیرایم , از سپیده ام , از میکائیل , از شما , همه شما ...

به خانه رسیدم و تا امور منزل انجام شود و فرصتی پیش آید و بتوانم برسم به انتشار مطلبم . تا عکس کیک را و هدیه را تهیه کنم و بفرستم... حالا در این میانه , هنوز در پست قبلی هستم , کامنتها لحظه به لحظه زیادتر می شود . پست را منتشر میکنم و دیگر تا آخر شب دائم پای لپ تاپ بودم ... شوخی نیست ظرف دو ساعت 50 کامنت پاسخ دادن , پستهای پر مهر  دوستان را خواندن , نظر گذاشتن ... با حس و حال دوگانه شادی و غم , همان که همیشه همراه این لحظه های هر سال من هست . که روز تولد , روز شادمانی نیست برایم , مگر در جمع عزیزان  و دوستان و شما امسال را برایم پر از شادی کردید . که به حس گنگ غم مجال بروز ندادید . که حتی لحظه ای تنهایی را حس نکردم در میان اینهمه مهربانی هایتان . و صبح روز سه شنبه و ضربه , پشت ضربه ! دست همگی تان درست , اساسی چوبکاری شدم به محبت فراوانتان ... هرکدام به نوعی :

یکی انگار داستان تولد مرا حفظ است و دارد روایت میکند ! یکی هنر قلم و نگاهش را با نهایت سلیقه به رخم می کشد !  بارانم اولین قدم هایش را بر روی پاهای نازنینش , هدیه ام می دهد !  داداش حسن , اولین پستش را در این سرا به تولد من اختصاص می دهد ! آن دیگری مرا با هر کدام از متولدین دی ماه گذشته و حال مقایسه کرده ... آن یک در نهایت صداقت مرا خواهر بزرگتری می خواند که ندارد !  دیگری یک تبریک ساده , اما من می دانم در ورایش چه نهان است ... آن دیگر در میانه امتحانات آنقدر فرصت گذاشته که مهربانی اش را با عکسی زیبا و متنی زیباتر یادآوری ام کند !  یک جا سرشار شور و نشاط ... یک جا فضای شاعرانه ادبی , سرای دیگر پر لطف باران و عطر بابونه ... و دیگرانی که هر کدام آینه ای گذاشته اند تا مهربانی و لطف و صفای خود را به نمایش بگذارند ... دنیایی گسترده است اینجا . دنیایی پر از شور و شوق و محبت !

راستی , از هدیه ای که دقیقا ظهر روز تولد به دستم رسید هم بگویم . دیوان فروغ فرخزاد و دستخط زیبای عزیزی که مرا برای همیشه مدیون این مهر بی نهایت نمود . به نظرتان لازم هست برایتان بگویم در میانه تایید نظرات و پاسخ به آنها و نظر گذاشتن در خانه های پرمهرتان , چقدر پیامک پاسخ دادم , چقدر با شنیدن صدای پرمهرتان از ورای کابلهای تلفن , شاد شدم ؟ چقدر ....

و آخرین شگفتانه و آمدن دوستان عزیز قدیمی ام به خانه , درست در همان زمان قرار دیروز ! قاصدک عزیزم , میترا و فهیمه دوست داشتنی ام و باز هم کیک خوران و شمع فوت کردن دوباره و دریافت هدیه ای زیبا و کلی خاطرات قشنگ دیگر ...

و باز دنیای مجاز و رقص محلی دودستماله نهاوندی و انواع و اقسام آهنگهای مجاز و غیر مجاز دیگر ... سرگیجه گرفتید از پرحرفی ام , نه ؟ ببینید حال و روز مرا در آن میانه و درک کنید وقتی می گویم لال شده ام و کم آورده ام , از چه روست ...  سعی می کنم ته مانده توانم را جمع کنم تا یکبار دیگر از همه شما دوستان عزیزم تشکر کنم و بودنتان را سپاس گویم و برای همگی تان بهترین آرزوها را از خداوند مهربانی داشته باشم . شاد باشید که شادی و سلامتی همه تان آرزوی همیشگی من است .