ای کاش سنگ بودم

اندوهِ خلق خوردن ، می کاهد از وجودم

نازکدلی مراکُشت ، ای کاش سنگ بودم

گردند تا سبکبار ، خوردم غم ِعزیزان

هرروز ، بار ِدیگر بردوش ِدل فزودم

یک دانۀ امیدم ، سـر برنکرد از خاک

حسرت به جای ِحاصل ، ازکشتِ خود درودم

کم نیست پیری ازمرگ ، برجان چرابلرزم؟

بی دولتِ جوانی ، ازعمرچیست سودم؟

درعید هم نخواهم ، چون گل لباس ِرنگین

همچون بنفشه بگذار بـــا جامۀ کبودم

دستِ قضا رقم زد ، ازبهرمن غمی نو

هرگاه نقش ِیک غم ازلوح ِدل زدودم

آید چه رنگ آیا برروی ِکار ، فردا؟

با دل تمام ِشب را ، درگفت و درشنودم

بر سینۀ که دیگرخنجرزدند؟ کاین سان

رنگین زخون ِ دل شد ، شعری که می سرودم

استاد محمّد قهرمان
 
   1382/12/24

پی نوشت :

دو روزه صبحها , وقت اومدن به اداره , مه غلیظی همه جا رو فرا گرفته . اونقدری که توی این تاریکی , بدون چراغ , حتی جلوی پا رو هم نمیشه دید ! دیدن منظره خیابون ها و خونه ها و درختها و ماشین ها توی مه خیلی قشنگه . گذر از پیچ جاده توی مه , وقتی نمیدونی یک لحظه دیگه چه چیزی ممکنه در مسیر تو قرار بگیره هم , خیلی شگفت انگیزه . اصولا مه , یه جورایی تخیل رو قوی میکنه . من همیشه احساس می کنم اگه ابرها پایین اومدند و به زمین رسیدند , حکمتی داره و لابد منتظرند کسی یا کسانی قدمهاشون رو , بذارن روی ابرها و با اونها به آسمون برن ! اینوقتهاست که بیشتر مقر میشم که فاصله زمین و آسمون خیلی کمه , کافیه ما نگاهمون رو یک کمی وسعت بدیم ! نه تنها آسمون , که خدا , همیشه , در همین نزدیکی هاست ! کافیه بخواهیم و اراده کنیم تا بتونیم برسیم به آسمون , که دست خدا رو توی دستهامون حس کنیم . دیروز تا یکی دو ساعت , خورشید هم حریف مه نبود , ببینم امروز چه خواهد شد ؟!