چرا یادم نمی آید ... ؟

چرا یادم نمی آید آخرین بار , کی و کجا چایی ام را با نعلبکی خورده ام و لواشک و تمبر و آلوچه , یا بستنی قیفی را در خیابان ؟ کی تخمه ژاپنی را با پوست جویده ام ؟ کی سوار تاب و سرسره شده ام ؟ کی به نانوایی رفته ام ؟ کی بر روی پشت بام , یا درحیاط روی تخت , در حین شمردن ستارگان خوابم برده ؟ کی دستان پدر و مادرم را بوسیده ام ؟ کی نقاشی کشیده ام ؟ مثل غروب های تابستان که پدرم بعد از یک روز سخت و گرم , به خانه باز می گشت و من نقاشی ام را زیر قالی , کنار بالش و متکای همیشگی پدرم جاسازی می کردم تا او مثل همیشه پیدایش کند و لبخندی بزند و گونه هایم را ببوید و ببوسد ؟

کی کنار دار قالی مادربزرگم نشسته ام ؟ دار قالی ... ؟!! راستی , اسم آن وسیله فلزی که با آن رشته های قالی را محکم می کنند , چه بود ؟ آخرین بار کی به مرغ ها دانه داده ام ؟ اصلا مرغ های مادربزرگم چند تا بودند ؟ درخت های انجیر خانه پدربزرگم الان کجایند ؟ چرا میان اینهمه ساخت و ساز جدید , من تنور مادربزرگم را پیدا نمی کنم ؟

چرا مادرم دیگر دل و دماغی برای پختن شیرینی خانگی ندارد ؟ یاد آبگوشت های ظهر جمعه بخیر , یاد نذری پختن های دسته جمعی بخیر , وقتی همه فامیل در خانه ما جمع می شدند !

آخرین بار کی از ته دل خندیده ام ؟ کی جیغ کشیده ام ؟ کی در زیر باران دویده ام ؟ کی دور هم فیلم هندی نگاه کرده ایم ؟

دفتر خاطرات دوره دبستانم را کجا گذاشته ام ؟ چند وقت است خاطره امروز چگونه گذشت را ننوشته ام ؟ چقدر روزهایم شبیه هم شده .... !

چند وقت است عکس های تازه ظاهر شده ام که هنوز بوی لابراتوار با خودش دارد را در آلبوم نگذاشته ام ؟ اصلا آلبوم هایم کو ؟ مدتهاست عکس کاغذی ندیده ام . کاش هیچوقت موبایل اختراع نمی شد !

کی دخترعموی پدرم و بچه هایش را دیده ام ؟ آخرین مهمانی شب یلدای فامیلی مان کی بوده ؟ چرا عیدها دیگر هیچکس اسکناس تا نخورده از لای قرآن , به دستم نمی دهد ؟ پدر و مادربزرگم کجایند ؟ چرا باید سراغ آنها را از دربان قبرستان بگیرم ؟ راستی آخرین بار کی به قبرستان سرزدم و به مادر داغداری سرسلامتی گفتم ؟ کی صورت کودک تکدی گر یا گلفروشی را نوازش کرده ام ؟

کی به دوستم , خواهرم , برادرم گفته ام چقدر دوستشان دارم ؟

کی تلاش کردم تا قرآن را حفظ کنم ؟ چرا من سوره هایی را که در کودکی حفظ بودم , فراموش کرده ام ؟ آخرین بار کی در مسجد نماز جماعت خوانده ام ؟ کی پارچه سبزی را به شبکه های ضریحی دخیل بسته ام , یا برای برآورده شدن حاجاتم , شمع روشن کرده ام ؟ یا نقل مشکل گشا پخش کرده ام ؟  چرا قبلا بیشتر روی خدا و قدرتش حساب می کردم ؟ بچگی هایم خدا بزرگتر بود و حالا که من بزرگ شده ام , انگار ..... انگار قبلتر ها , مومن تر بودم !

چرا یادم نمی آید آخرین نامه ای را که به خدا نوشته ام !

کی و کجا قایم باشک بازی کرده ام که هنوز بعد سالها , خودم را پیدا نکرده ام ؟ در کوچه پس کوچه های شهر شلوغ درونم گم شده ام  انگار  !چرا حالا که مادرم بایددستم را محکم بگیرد که گم نشوم , نمی گیرد ؟  حالا که دنیا شلوغ تر شده و نامردمان هم بیشتر !

آخ که یاد بازیهای کودکی , یاد کارتونهای کودکی ,یاد دوستیهای کودکی بخیر ! یاد سندباد , علی بابا , زنان کوچک , هاچ زنبور عسل ! راستی اسم دوست هاچ چه بود ؟ اسم هم کلاسی کلاس اولم که بغل دستم می نشست چه ؟ چرا معلم فارسی سوم راهنمایی ام را یادم نمی آید ؟ چرا من دیگر خیلی چیزها و خیلی آدمها را دوست ندارم ؟ نکند در اوایل دهه سوم زندگی , آلزایمر گرفته ام ؟

چرا حالا که خاله شده ام , نمی توانم خاله بازی کنم ؟ چرا حالا که بزرگ شده ام , نمی توانم بزرگی کنم ؟ چرا حالا که باسواد شده ام , نمی توانم به دیگران کمک کنم و برای کبری عینک بخرم و برای عمه ام دستکش که دستهایش کمتر سیاه شوند ؟ چرا نمی توانم برای دوستم ژاکت بخرم که کمتر سردش شود و یا شال که بینی اش دیگر سرخ نشود ؟  چرا نمی توانم پول عمل جراحی آن دختر جوان را تهیه کنم ؟ چرا پولم کفاف خرید عروسک سارا را نمی دهد ؟ چرا من نمی توانم هیچ کاری بکنم ؟ چرا نمیتوانم برای آن پسر جوان شغلی دست و پا کنم ؟

اگر زنده ام که باید بتوانم ! گاهی می گویم کاش بزرگ نمی شدم ! چه دروغ قشنگی یادمان دادند : بزرگ که بشوی , می توانی ! اما حالا دیگر خوب فهمیده ام که خواستن همیشه به معنای توانستن نیست ! حالا من خیلی کارها نمی توانم بکنم , ولی کاش می توانستم ! چرا خودم را فریب می دهم ؟

شاید یک فرق بزرگ کرده ام : آن زمان می خواستم , اما نمی توانستم ! حالا که می توانم , نمی خواهم .... نه ؟

پی نوشت :

این پست از من نیست . جرقه ای که ناگهانی بر ذهن دوستی عزیز وارد شد و باعث نوشتن این دلنوشته ها شد و ... من که افتخار این را یافتم که میهمان این افکار قشنگ, در قالب کلماتی زیبا باشم در این سرا ! نام نویسنده اش را شما حدس بزنید . بعدتر اگر لازم بود , دوست نویسنده مان خود توضیحاتی خواهند داد .

پی معرفی نوشت :

مهلت حدس زدن تمام شد ! نویسنده این متن زیبا , خواهرم زهراست . برنده این مسابقه هم سپیده عزیز است که جایزه اش نزد خودم محفوظ می باشد ! ممنون از همه کسانی که شرکت نکردند ! و همه کسانی که حدس زدند ! و ... دیگر هیچ ...

پی تکمیلی نوشت :

این چه حس غریبی ست که همه ما نسبت به دوران کودکی داریم , نمیدانم ! اما خواندن این چند سطر , چقدر همه ما را به گذشته  و به همه خاطرات زیبای کودکی هایمان برگرداند ؟ جدا از کامنتهای زیبای همگی شما , پست زیبای سایه عزیزم را هم بخوانید و مانند من از خواندنش لذت ببرید .