پرتوی آخر ...

خودت را مهیا کن زینب که حادثه دارد به اوج خودش نزدیک می شود . همه تحملها که تاکنون کرده ای , تمرین بوده است , همه مقاومتها مقدمه بوده و همه تابها و توانها , تدارک این لحظه عظیم امتحان ! نه آنچه از صبح تا کنون , که همه آنچه از ابتدای عمر سپری کرده ای , همه برای همین لحظه بوده است .

پیامبر که رفت و در شش سالگی که مزه مصیبت نخستین را چشیدی , مادر که از میان در و دیوار فریاد کشید " فضه مرا دریاب !" , وقتی حسن , پدر را با فرق شکافته و خونین آماده تغسیل کرد و بغض آلوده ترا گفت : " زینب جان , آن کافور بهشتی را بیاور !" , وقتی پاره های جگر حسن را در تشت دیدی , در تمام اینها حسین بود و آغوش آرامش بخشش , که با او آفرینش از تلاطم ایستاد , که سینه حسین همواره مصدر آرامش بوده و آفرینش , شکیبایی را از قلب او وام گرفته . حالا اما آنچه که تو با آن وداع میکنی , حسین نیست ! تجلی تمام تعلقهاست . نقطه اتکاء همه سختی ها , لنگر کشتی وجود در همه طوفانها و بلاها ... که با حسین انگار هیچ مصیبتی نبوده , هیچ خلا و کاستی ای نبوده ... اما ....

به هر حال آنچه باید و مقدر است , محقق می شود , اما ردو بدل یکی دو نگاه بیشتر , دو کلام گفتگویی افزونتر , غنیمت است . این زمان دیگر تکرار پذیر نیست . همین یک نگاه به دنیا می ارزد .  دنیا نباشد آن زمان که تو نیستی حسین !

وداع سکینه را تاب آوردی , اما رقیه ... دیدن جست و خیز ماهی کوچکی بر خاک , در تحمل تو نیست . بخصوص اگر آن ماهی کوچک , قلب تو باشد , دردانه تو باشد ....

از خیمه بیرون می زنی و به خیمه ای خالی پناه می بری تا بتوانی بغضت را رها کنی و به آسمان ابری چشم , مجال باریدن دهی ... از هوش می روی ...

احساس می کنی سر بر زانوی خدا گذاشته ای . به هوش می آیی و حسین را می بینی که سرت را بر زانو گرفته و با اشکهایش گونه های تو را طراوت می بخشد ...

هیچ کس تا ابد , جز خود خدا نمی داند که میان تو و حسین در این لحظات چه می گذرد , حتی فرشتگان   . هیچکس نمی تواند بفهمد نگاه حسین چه در جان تو ریخت ؟ فقط آنچه ممکن است بفهمند این است که زینبی دیگر از خیمه بیرون می آید . زینبی که دیگر زینب نیست .... تماما حسین شده است ...

و مگر پیش از این , غیر از این بوده است ؟!

پی نوشت :

... و هنوز و همیشه , ماجرای زینب , قصه تکرار ناشدنی تاریخ خواهد بود ...

این پنج نوشته , پنج برداشت مجزا از کتاب آفتاب پنهان به قلم سید مهدی شجاعی عزیز است .